บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 582

เป็นเวลานานหยวนชิงหลิงจึงจะคลานขึ้นมาอย่างช้าๆ นั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงอรหันต์ ฝึกหายใจเข้าท้องทำให้ตัวเองสงบลงมาโดยตลอด

ไม่โกรธ ไม่โกรธ ทรัพย์สินเงินทองเป็นของนอกกาย ขนาดของโรงเรียนเล็กหน่อยก็เล็กหน่อยเถอะ อย่างไรซะตอนนี้หมอก็ยังไม่ได้ข้อสรุป ก็ทำการหานักเรียนน้อยๆก่อน ให้หมอหลวงเฉารับไปก่อน ค่อยไปหาคนที่ทำงานได้ตามเวลาที่สะดวกที่โรงหมอหุ้ยหมิง สอนพื้นฐานนิดหน่อย จากนั้นรอสร้างโรงเรียนเสร็จสรรพ ค่อยขยายการรับสมัครนักเรียน

สุดท้ายนางหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง “นอนเถอะ!”

หยู่เหวินเห้าจูงมือนางขึ้นเตียง หยู่เหวินเห้าก็เสียดายเงิน แต่สงสารนางมากยิ่งกว่า เห็นนางให้มากไปแสนหนึ่งแล้ว ก็ไม่กล้าพูดอะไรกระทบกระเทือนจิตใจนางแล้ว จะเสียสติได้

เขาคิดว่า วิธีลืมความกลัดกลุ้มที่ดีที่สุด คือออกกำลังกายนิดหน่อยให้เหงื่อออกทั้งตัว เขาเอามือเข้าไปตามอำเภอใจเงียบๆ

หยวนชิงหลิงจับมือของเขาไว้ทันที หันกลับมา เป็นความซีดขาวและความดุร้ายที่ทำให้ตกใจอย่างฉับพลัน “เจ้าห้า ครั้งหนึ่งเท่าไหร่?”

หยู่เหวินเห้าเปิดผ้าห่มออก “อะไรเท่าไหร่ครั้งหนึ่ง?”

หยวนชิงหลิงกล่าวด้วยอ่อนโรย “ช่างเถอะ เงินของท่านก็คือเงินของข้า ข้าต้องเอาคนจากคนอื่นถึงจะถือว่าได้เงิน”

หยู่เหวินเห้ากลับสูดหายใจด้วยความโกรธ แววตาดุดัน “เจ้าพูดอะไร? เจ้ากล้า?”

หยวนชิงหลิงร้องไห้กระซิก “เจ้าห้า เสด็จพ่อหลอกข้าเจ็ดแสนตำลึง”

หยู่เหวินเห้ามองดูคอที่ขาวเนียนละเอียดของนาง พยายามระงับความวู่วามที่จะเข้าไปกัดคอนางให้ขาด ขนและผมตามร่างกายลุกขึ้นมาแล้ว ดวงตาถลนออกมาข้างนอกไม่หยุด กล่าวอย่างสั่นเทา “ไม่ได้ฟังผิดคือเจ็ดแสนตำลึงหรือ?”

หยวนชิงหลิงเอามือสองข้างปิดหน้า “ความหมายของเขาที่ข้าให้ถือว่าถูกแล้ว ไม่ได้บอกให้ข้าออกแปดแสนตำลึง”

หยู่เหวินเห้าห้อยมือสองข้างที่หนักอึ้งไร้เรี่ยวแรงลง สูดหายใจด้วยความขุ่นเคือง “โอ้สวรรค์ ข้าต่อราคาจนเลือดฟันแทบจะออกมาแล้ว ถึงจะลดลงถึงสองแสนได้ คิดไม่ถึงว่าเสด็จพ่อจะลงมือกับเจ้าจริงๆ ชั่งโหดร้ายนัก ทำไมเจ้าถึงให้ไปแล้วล่ะ? เมื่อก่อนเจ้าขี้เหนียวขนาดนี้ ข้าถามเจ้าต้องการสิบตำลึงยังต้องบอกเหตุผลซ้ำแล้วซ้ำเล่า เจ็ดแสนตำลึงนี้ทำไมเจ้าถึงมอบออกไปได้โดยที่ไม่กะพริบตา?”

“ไม่กะพริบตาได้อย่างไร? กะพริบตาจนตาแทบจะบอดแล้ว” หยวนชิงหลิงกุมหน้าอกไว้ “ช่างเถอะ ไม่พูดแล้ว รับไม่ไหว ทันทีที่พูดก็รู้สึกไม่สบาย ดวงใจแทบจะสลายแล้ว”

หยู่เหวินเห้านิ่งเงียบอยู่นาน เอ๊ะ ขายเขาไปเถอะ ยังไงซะเขาก็มีค่า

ทั้งสองถือโอกาสนั่งลงมา อิงแอบกันและกัน หยู่เหวินเห้ากอดนางแล้วเอ่ยถาม “ทำไมเจ้าถึงตัดใจเอาเจ็ดแสนตำลึงได้?”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจแล้วกล่าว “หลงกลแล้ว เสด็จพ่อบอกว่าท่านยินยอมให้ และออกไปยืมเงินแล้ว ใครจะคิดว่าเขาจะโกหก?”

กล่าวอย่างจริงจัง อันที่จริงเสด็จพ่อก็ไม่ได้โกหก เขายินยอมให้จริงๆ และออกไปยืมเงินแล้ว แต่เขาไม่ได้ยินยอมให้มากขนาดนั้นนี่

หยวนชิงหลิงเงยหน้ามองเขา “พวกเราไม่ออกเงินเหล่านี้ เขาจะจัดการคดีนี้อย่างไร?”

หยู่เหวินเห้ากล่าว “เอาไม่เอาเงินเหล่านี้ เขาก็ต้องคิดข้ออ้างไว้ชีวิตเสด็จแม่ ตัดเสด็จแม่ออกไป หนึ่งเพื่อชื่อเสียงของข้า สองก็เพื่อหน้าตาของเขา เพื่อเลี่ยงไม่ให้ถูกคนวิพากษ์วิจารณ์ว่าเขาเป็นฮ่องเต้ถูกนางสนมต้มตุ๋นหลอกลวง สำหรับซูต๋าเหอ ไม่ฆ่าเขาก็ไม่ทำให้เขาใช้ชีวิตได้อย่างดีๆ ไม่ฆ่าเพราะคำนึงถึงเสด็จย่าทางนั้น คนก็ต้องจัดการอย่างแน่นอน”

หยวนชิงหลิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ดังนั้น แม้ว่าเราจะไม่ให้เงินเหล่านี้ ผลลัพธ์ก็เหมือนกัน?”

หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความอึดอัด “ผลลัพธ์เหมือนกัน แต่วันข้างหน้าจะต้องจ้องจับผิดพวกเราไม่หยุดหย่อนแน่นอน ดังนั้นข้าจึงอยากเอาสองแสนให้จบเรื่อง ความจริง เสด็จแม่เป็นตัวการหลัก ข้าเป็นลูกชาย ไม่ออกเงินสักนิด ก็ไม่สมเหตุสมผล”

หยวนชิงหลิงกล่าวจากใจจริง “เสด็จพ่อกล้าหาญละเอียดรอบคอบไร้ยางอายจริงๆเลย วางแผนอย่างคล่องแคล่วถี่ถ้วน พวกเราล้วนอ่อนหัดมากเกินไปแล้ว”