บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 581

ตลอดทางกลับจวน หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าไม่เต็มใจปล่อยวางไม่ลง

นางพยายามพูดเกลี้ยกล่อมตัวเอง อย่างไรเสียคนอื่นเขาให้กำเนิดลูกชายที่ดีขนาดนั้นให้นาง นางเสียสละแปดแสนตำลึงแล้วจะอย่างไร? สามารถซื้อเจ้าห้าได้คนหนึ่งหรือ?

แต่ว่า แปดแสนตำลึงนะ แปดแสนตำลึงเชียว โอ้พระเจ้า!

กลับถึงในจวน นางพุ่งเข้าห้องบัญชีทันที หยิบลูกคิดคำนวณบัญชีอย่างบ้าคลั่งกับสมุดบัญชี นี่ยังคำนวณไม่เสร็จ มู่หรูกงกงก็พาเลขานุการกรมคลังติดห้อยสอยตามมาแล้ว บอกว่าให้พระชายารัชทายาทจ่ายเจ็ดแสนตำลึงเพื่อเสียนเฟยก่อน ที่เหลือฮ่องเต้จะคิดวิธีทำให้เสียนเฟยจ่ายออกมา

หยวนชิงหลิงมองดูทองคำถูกหามออกไปจากประตูจวนทีละกล่องๆ วางไว้บนรถม้าของท้องพระคลัง ร้องไห้ก็ร้องไม่ออก ทองคำนั่นยังไม่ได้กกให้อุ่นก็ต้องส่งไปด้านนอกแล้ว

ฮ่องเต้รีบร้อนเกินไปหน่อยหรือไม่? เหมือนว่านางจะไม่ให้เช่นนั้น

การปฏิบัติการของมู่หรูกงกงและเลขานุการกรมคลังก็คล่องแคล่วฉับไวเป็นอย่างมาก ไม่ช้าก็ขนย้ายเรียบร้อย มู่หรูกงกงกล่าวต่อหยวนชิงหลิง “ความกตัญญูของพระชายารัชทายาท ทำให้คนซาบซึ้งนะพ่ะย่ะค่ะ”

เลขานุการกรมคลังก็มองดูหยวนชิงหลิงด้วยความตื่นเต้นเป็นที่สุด เขาไม่รู้เรื่องราวภายในมากนัก ได้ยินเพียงแค่พระชายารัชทายาทบริจาคเงินให้ท้องพระคลัง กรมคลังขาดแคลนเงิน เพิ่มเติมเจ็ดแสนตำลึงนี้เข้าท้องพระคลัง อย่างไรเสียก็อุดที่ว่างได้นิดหน่อย อย่างน้อย ค่าใช้จ่ายทหารทางนั้นสามารถให้ไปได้มากหน่อยแล้ว

ภายใต้สายตาที่เจ็บปวดของหยวนชิงหลิง บีบรอยยิ้มที่น่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้ออกมา “เจ็ดแสนตำลึงจิ๊บจ๊อย ไม่เห็นจะเป็นไรเลย!”

ไม่มีผู้ใดฟังเข้าใจ และไม่มีผู้ใดอยากดูท่าทางที่แปลกประหลาดของนาง คนกลุ่มหนึ่งขี่รถม้าจากไปแล้ว มู่หรูกงกงยังหันกลับมาโบกมือให้นางเป็นการทักทาย “พระชายารัชทายาท กลับเถอะพ่ะย่ะค่ะ ไม่ต้องส่งพ่ะย่ะค่ะ!”

หยวนชิงหลิงกลับไปนั่งลงในห้องโถงหลักด้วยการประคองของอะซี่และหมันเอ๋อ ไม่ต้องพูดถึงหยวนชิงหลิง แม้แต่อะซี่และหมันเอ๋อก็ล้วนปวดใจเป็นที่สุด แต่ทั้งสองคนก็ไม่รู้เรื่องราวภายใน คิดว่าหยวนชิงหลิงบริจาคเงินจำนวนหนึ่งจริงๆ ก็ว่าอะไรนางไม่ได้ ทำได้เพียงชื่นชมสองประโยคด้วยความฝืนใจ

หยวนชิงหลิงเงียบอยู่นาน กลั้นน้ำตาไว้แล้วเงยหน้าขึ้นกล่าว “เวลาอะไรแล้ว?”

“ยามโหย่วหมดไปแล้ว รัชทายาทใกล้จะกลับมาแล้วสินะเพคะ?” หมันเอ๋อกล่าว

หยวนชิงหลิงถอนหายใจ “เกรงว่าเย็นนี้เขาคงไม่กลับมากินข้าวแล้ว กินข้าวเถอะ ถูกแล้ว ต่อไปในจวนประหยัดค่าใช้จ่าย หนึ่งวันสามมื้อ มีเนื้อเพียงมื้อเดียวก็พอแล้ว”

อะซี่หัวเราะแล้วกล่าว “นั้นก็ไม่ต้องถึงขนาดนั้นเพคะ”

“ถึงขนาดนั้น!” หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างจริงจัง เดิมทีเงินก็ไม่พอนี่ นี่จะสามารถหาเจ็ดแสนตำลึงกลับมาได้เมื่อไหร่ โรงเรียนยังจะเปิดอีกหรือไม่? ตอนนี้หาที่เริ่มก่อสร้างหมดแล้ว เงินสีขาวเรืองรองก็จำเป็นต้องจ่ายออกไป

คิดถึงตรงนี้ แม้แต่อาหารเย็นนางก็กินไม่ลงแล้ว ซดน้ำซุปง่ายๆแล้วจึงกลับไปในห้องแล้ว

หยู่เหวินเห้าไม่กลับมากินอาหารจริงๆ ใกล้ถึงเวลาสามทุ่มถึงห้าทุ่มจึงกลับถึงในจวน ได้ยินแม่นมฉีบอกว่าหยวนชิงหลิงไม่กินข้าว จึงรีบกลับไปตำหนักเซี่ยวเยว่ทันที

ผลักประตูเข้าไปก็เห็นหยวนชิงหลิงนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียงอรหันต์ ลูกๆไม่ได้อยู่ข้างกาย จึงกล่าวถาม “คืนนี้ไม่ก่อกวนแล้วหรือ?”

“ก่อกวน” หยวนชิงหลิงเห็นเขากลับมา ตอบสนองด้วยจิตใต้สำนึกประโยคหนึ่ง จากนั้นบีบใบหน้าที่มีรอยยิ้มออกมา อย่าทำให้เขามองออกได้ว่าตัวเองเสียใจ เพื่อเลี่ยงไม่ให้เขาคิดว่าตัวเองตัดใจควักเงินจำนวนนี้ไม่ได้ “ก่อกวนครู่หนึ่ง กินนมแล้วก็หลับไปแล้ว”