บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 601

ท่านชายสี่กับหรงเยว่ที่แอบตามมาโดยตลอด ก่อนที่ใกล้จะถึงนั้น ก็เห็นคนที่อยู่ข้างหน้าหลายคนจู่ๆก็หันมามองพวกเขา โบกมือและยิ้มให้กับพวกเขา

ราวกับนักข่าวที่ถูกจับได้กะทันหัน ท่านชายสี่กับหรงเยว่ก็ตกตะลึง หันหลังโดยสัญชาตญาณ

แต่ว่า อะซี่กับตะโกนเรียกพวกเขา “ท่านชายสี่ หรงเยว่ เดินเร็วหน่อย ใกล้จะถึงแล้ว”

ชีวิตนี้ของท่านชายสี่ไม่เคยกระอักกระอ่วนเช่นนี้มาก่อนเลย เงยหน้ามองพวกเขาไปครู่หนึ่ง ก็กล่าวกับหรงเยว่ “ข้าจะกลับจื๋อลี่”

หรงเยว่ไม่ยอมที่จะให้ตัวเองมีข้อหาสะกดรอยตามคนอื่น ดึงตัวเขาขึ้นไปพูดกับทุกคนว่าพวกเขานั้นมาเที่ยวดูธรรมชาติ

มาในเขาโรคเรื้อนจริงๆด้วย มารักษาผู้ป่วยโรคเรื้อนจริงๆด้วย

ท่านชายสี่แสดงออกมาอย่างประหลาดใจ มองดูหยวนชิงหลิงที่รักษาผู้ป่วย ฆ่าเชื้อ ขูดแผล ขูดเนื้อเน่า เขาเองยังอยากจะอ้วกแล้ว แต่หยวนชิงหลิงที่สวมผ้าปิดปากทำเรื่องนี้อย่างซ้ำๆโดยไม่ได้แสดงความรังเกียจเลย มือของนางแม้จะสวมถุงมือบางๆอยู่ แต่ว่าตอนที่สัมผัสกับแผลเน่านั้น นางต้องมีความรู้สึกอย่างแน่นอน

นางรู้ฐานะของตัวเองหรือเปล่า? นางคือพระชายารัชทายาทนะ!

พระชายารัชทายาทที่นิ้วไม่เคยเปื้อน แค่เพียงสนใจเรื่องที่มีทายาทสืบเชื้อสายของราชวงศ์ก็พอ นางมาที่นี่รักษาผู้ป่วยที่น่ารังเกียจ? นางบ้าไปแล้วใช่มั้ย?

ความรู้สึกแรกของท่านชายสี่คิดว่านางแค่แสดง เพื่อสั่งสมชื่อเสียงให้กับรัชทายาท

แต่แล้วปฏิเสธในทันที นี่มันไม่ใช่วิธีสร้างชื่อเสียงที่ดีอย่างแน่นอน พระชายารัชทายาทที่เคยขึ้นมาบนเขาโรคเรื้อน รังแต่จะทำให้คนอื่นรู้สึกรังเกียจ นี่มันเป็นการสร้างปัญหาให้กับรัชทายาท

ท่านชายสี่ยืนอยู่บนราวเพียงอันเดียวที่มีอยู่ในเขาโรคเรื้อน มองทุกคนที่กำลังยุ่ง แม้กระทั่งหรงเยว่ยังได้ไปช่วยต้มน้ำด้วย จัดการกับขยะที่ได้แยกออกมาแล้ว

เขาไม่ไป เขารู้สึกขยะแขยง

เขาที่สองมือกอดอก มองดูทุกคนที่กำลังยุ่งอย่างเงียบๆ สายตาส่องสอดไปโดยรอบ เห็นในมือของหยวนชิงหลิงถือมีดขุดเอาไว้ ใบหน้าสวมหน้ากากเอาไว้ กึ่งนั่งกึ่งคุกเข่าลงกับพื้นเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บที่นิ้วเท้าของผู้ป่วยหญิงที่อายุห้าสิบเศษ นิ้วเท้าบิดเบี้ยว นิ้วโป้งเน่าแล้ว ยังตามมาด้วยสิ่งที่เขาไม่รู้อีกหลายอย่าง ไม่ว่ายังไงมันก็ดูน่าขยะแขยงมาก

นางหยิบของแปลกๆออกมาหนึ่งอันแล้วฉีดเข้าไปในเท้าของผู้ป่วย จากนั้นก็พ่นสิ่งที่ดูเหมือนสีน้ำตาลอมเหลือง แล้วเริ่มขูดเนื้อเน่าบนบาดแผล มีดเล่มนั้นคมมาก ขุดเศษเนื้อออกมาตั้งมากมาย แต่ใบหน้าของผู้ป่วยกลับไม่มีสีหน้าของความเจ็บปวดเลย มันน่าแปลกมาก

หรือว่าคนที่เป็นโรคนี้ต่างก็ไม่มีความรู้สึกเจ็บแล้ว?

เห็นเพียงหลังจากที่ขุดเสร็จ นางก็พ่นของสีน้ำตาลอีกครั้ง พันแผล แล้วให้คนพยุงผู้ป่วยออกไป

คนถัดมาเป็นชายแก่ ดูแล้วอายุน่าจะหกสิบกว่า ผอมเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ใบหน้าเต็มไปด้วยเศษฝุ่นสีดำ เศษฝุ่นซ่อนอยู่ข้างในริ้วรอย ราวกับว่าได้เติมริ้วรอยให้เติม เสื้อสีดำสะท้อนด้วยคราบมันเงา แค่ดูก็รู้สึกว่าไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็นสิบปีแล้ว

เขานอนราบอยู่บนพื้นเรียบที่ปูด้วยเสื่อ เปิดขาซ้ายออกมา นิ้วเท้าซ้ายกลายเป็นสีดำเน่าเสียไปหมดแล้ว จนลามมาถึงฝ่าเท้า และปมที่บิดเบี้ยวขนาดใหญ่ยื่นออกมาจากข้อเท้า ซึ่งดูเหมือนกีบหมูที่บวมและเน่าเสีย

แล้วได้ฉีดยาไปหนึ่งหลอด ผ่านไปสักพัก ชายแก่คนนี้หลับไปแล้ว เห็นเพียงหยวนชิงหลิงหยิบมีดที่เหมือนเลื่อยออกมาจากในกล่อง เลื่อยอันนี้เป็นสีเงิน ไม่ใหญ่ แต่ดูแล้วคมมาก

ต่อจากนั้น ท่านชายสี่เกือบจะไม่กล้าเชื่อสายตาของตัวเอง

หวยวชิงหลิงที่ดูนุ่มนวลและอ่อนแอ กลับหยิบเลื่อนขึ้นมากำลังจะเลื่อยขาที่เน่าเสียของชายแก่ออกไป

อีกทั้งยังไม่มีความช่วยเหลือของคนอื่นเลย คนอื่นๆล้วนไปทำตามวิธีที่นางบอก บ้างก็ล้างแผล บ้างก็ทายา บ้างก็พันแผล