บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 605

อะหลูยิ้มเบ้ปาก “หากกลัวว่าจะล่วงว่าจะล่วงเกินคนอื่นจริงๆ เจ้าก็แค่ควบคุมการทำงานของตัวเองให้ดี เจ้าเองเป็นคนที่ทำให้คนอื่นจับได้ แล้วยังจะโทษใคร? อีกอย่าง หากเจ้าจับคนได้แล้วจริงๆ ท่านแม่ทัพก็ต้องมาอยู่แล้ว เจ้าจะกลัวอะไร?”

ถงเม่าเบ้ปากไปครู่หนึ่ง “จับคนนั้นไม่กลัวหรอก แต่หากจับไม่ได้ ข้อผิดพลาดทั้งหมดก็จะตกอยู่ในความรับผิดชอบของข้า”

อะหลูมองเขา กล่าวอย่างเย็นชา “ใต้เท้าถง คนของท่านก็ได้เฝ้าอยู่เชิงเขาแล้ว เห็นคนขึ้นไปบนเขาแล้ว นอกเสียจากว่าพวกเขาตายอยู่บนเขา ไม่อย่างนั้นยังไงก็ต้องลงมา แล้วจะจับไม่ได้ยังไง?”

“ยังมีเส้นทางป่าทึบไม่ใช่หรือ?” ถงเม่าพูด

อะหลูยกมุมปากขึ้น “จะดีที่สุดถ้าพวกเขาลงมาจากเส้นทางป่าทึบ”

ถงเม่าตกใจ “แม่นางอะหลูได้ส่งคนไปเฝ้าที่ป่าทึบแล้วเหรอ?”

อะหลูเงยหน้าขึ้น พูดอย่างรำคาญเล็กน้อย “ท่านจะถามให้มากความทำไมกัน? แค่ทำหน้าที่ของท่านให้ดีก็พอ ไปเถอะ จัดคนไปเยอะหน่อย ขอเพียงพบว่าพระชายารัชทายาทอยู่ในกลุ่มคนที่ลงมาจากเขา ก็ส่งสัญญาณทันที ท่านแม่ทัพก็จะไปในทันที”

ถงเม่าทำได้เพียงร่ำลาแล้วจากไป

เพิ่งจะมาถึงลานสวน ก็เห็นพระชายาอานเดินเข้ามา พระชายากับภรรยาของบัณฑิตถงรู้จักกัน ไปมาหาสู่กันครั้งคราว จึงรู้จักบัณฑิตถงด้วย เห็นเขาอยู่ตรงนี้ ก็แปลกใจเล็กน้อย “ใต้เท้าถงทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้?”

ถงเมาพยายามกลั้นใจไปหนึ่งที กล่าวอย่างเรียบเฉย “คำนับพระชายา ข้าน้อยเดิมจะมาท่านอ๋อง ไม่รู้ว่าท่านอ๋องจะไม่อยู่”

พูดจบ เขาก็เดินจากไป

พระชายาอานแปลกใจเล็กน้อย ท่านอ๋องก็ต้องไม่อยู่อยู่แล้ว ในราชสำนักมีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าท่านอ๋องอยู่ในค่ายล่ะ? ดูเหมือนเขาจะโกรธอะไรสักอย่าง มันเรื่องอะไรกัน?

นางมองไปทิศทางของห้องหนังสือ เมื่อกี้ใต้เท้าถงออกมาจากห้องหนังสือ เป็นอะหลูที่อยู่ข้างใน?

ด้วยเหตุนี้นางจึงได้พาสาวใช้เดินขึ้นบันไดหิน ผลักประตูห้องหนังสือออก ก็เห็นอะหลู่นั่งอยู่บนเก้าอี้จริง เดิมนั้นนั่งหลับตาอยู่ เห็นประตูถูกผลักออก นางก็ลืมตาทันที มองพระชายาอานด้วยสายตาที่คมกริบ “ท่านมาได้อย่างไร?”

พระชายาอานถูกไอเย็นในสายตาของนางทำให้ตกใจไปแล้ว พูดอ้ำๆอึ้งๆโดยไม่รู้ตัว “ข้าเห็นใต้เท้าถุงเดินออมาจากห้องหนังสือ เขา.......มาที่นี่ทำไม?”

อะหลูกล่าวอย่างเย็นชา “เขาก็ต้องมาเรื่องงานอยู่แล้ว ต่อไปพระชายาอานก็มาที่ห้องหนังสือน้อยหน่อย หลีกเลี่ยงการเจอคนที่ไม่ควรจะเจอ กลับไปเถอะ”

พระชายาอานเป็นคนนิสัยอ่อนแอ เห็นสายตาที่คมกริบของนาง ไม่อยากให้มีการปะทะ ก็เลยไม่ถาม เพิ่งจะหันหลัง ก็ได้ยินสาวใช้พูดอย่างไม่พอใจ “เจ้าทำไมถึงพูดจาเช่นนี้กับพระชายา? ท่านอ๋องไม่อยู่ที่จวน ในจวนก็ต้องเคารพพระชายาเป็นหลัก เจ้าเป็นแค่ที่ปรึกษา แม้แต่ชายารองก็ไม่ใช่ ทำไมถึงกล้าไร้มารยาทกับพระชายา?”

แววตาของอะหลูเย็นชาขึ้นมาทันที ลุกขึ้นเดินมาตรงหน้าพระชายาอาน มองพระชายาอานไปครู่หนึ่ง จึงได้ใช้ฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าของสาวใช้ กล่าวอย่างเฉียบขาด “แค่สาวใช้อย่างเจ้าก็กล้าที่จะมาสั่งสอนข้า? โชคดีที่พระชายาอานรู้ว่าเป็นเพราะข้าไม่อยากเป็นชายารองในเรือนนี้ อย่าว่าแต่ชายารองเลย ต่อให้จะให้ข้าเป็นพระชายาข้ายังไม่อยากเป็นเลย ฝ่ามือนี้ถือเป็นการสั่งสอนเจ้าต่อไปพูดจาให้ผ่านสมองก่อน ไม่ใช่คำพูดอะไรก็พูดออกมา ด่าข้านั้นไม่เป็นไรหรอก แต่มันจะทำให้พระชายาขายหน้า”

สาวใช้กุมหน้าอย่างคับข้องใจ เมื่อเห็นใบหน้าของพระชายาตัวเองที่สงบนิ่ง ในใจมีความโกรธแต่ไม่สามารถระบายได้ ทำได้เพียงเงียบ

ในใจพระชายาอานนั้นไม่พอใจอย่างมาก คำพูดของอะหลูดูเหมือนจะสั่งสอนสาวใช้ แท้จริงแล้วกำลังพูดให้นางฟัง ความหมายก็คือขอเพียงนางยินยอมเป็นผู้หญิงของท่านอ๋อง ก็จะไม่เป็นแค่ชายารอง แต่จะเป็นพระชายา นางซึ่งเป็นพระชายาอานก็ต้องหลีกทางให้นาง

แต่จำได้ว่าท่านอ๋องเคยพูดว่าอะหลูมีประโยชน์อย่างมาก ท่านอ๋องก็ไม่อยู่ เพื่อไม่ให้นางขุ่นเคือง จึงได้พูดกับนาง “สาวใช้ไม่รู้ประสา เจ้าก็อย่าโกรธเลย ต่อไปข้าจะมาให้มันน้อยหน่อย”

อะหลูเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ส่วนโค้งมุมปากที่เฉียบคม ในแววตาแฝงไว้ด้วยความดูถูก “พระชายาค่อยๆเดิน!”

พระชายาอานหันหลังเดินจากไป สาวใช้วิ่งตามไป พูดอย่างคับข้องใจ “พระชายาท่านทำถึงยอมให้นางรังแกล่ะ? คำพูดเหล่านั้นเห็นได้ชัดว่านางจงใจจะพูดให้ท่านฟัง นางอยากได้ตำแหน่งพระชายาของท่าน”

พระชายาอานยิ้มอย่างอ่อนโยน “นางอยากได้ก็ให้นางอยากได้ ท่านอ๋องไม่ยอมก็พอ”