บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 606

ทังหยางกับหยวนชิงหลิงมองสบตากัน เดินลงไปอย่างเปิดเผย? พวกเขาไม่มีวิชาพรางตัวเสียหน่อย ต้องถูกสังเกตเห็นอย่างแน่นอน

ท่านชายสี่ที่เงียบขรึมตอนนี้ก็ได้พูดขึ้นมา “แค่เชื่อข้าก็พอ หรงเยว่จัดการไว้นานแล้ว ตอนที่เราลงเขานั้น พื้นที่ด้านล่างก็โล่งแล้ว”

ทังหยางมองท่านชายสี่ด้วยสายตาที่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก นิ่งไปครู่หนึ่งจึงกล่าวขึ้น “ไม่งั้นให้ข้าลงเขาไปดูก่อน”

ท่าชายสี่จ้องเขา แววตาลุกไปด้วยความโกรธ “เรื่องใหญ่แค่ไหนเชียว? ยังต้องทรมานกันไปมา ลงไปโดยตรงเลย หากเกิดเรื่อง ข้ารับผิดชอบเอง”

หยวนชิงหลิงแบกกล่องยาขึ้นมา “ไปเถอะ สิ่งที่เราทำไม่ใช่สิ่งที่ให้คนเห็นไม่ได้เสียหน่อย ทำไมต้องหลบๆซ่อนๆด้วย? ให้จับข้าคนเดียวก็พอ”

ทุกคนได้ยินนางพูดเช่นนี้ ก็รู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ตลอดก็ไร้ประโยชน์ จึงได้ตามนางลงไป

ท่านชายสี่กวาดมองหยวนชิงหลิงไปแวบหนึ่ง ใจกล้าไม่กลัวตายจริงๆด้วย

พวกเขากำลังเดินลงไป ก็เห็นร่างที่เตี้ยผอมเดินมาอย่างโซเซ “ท่านหมอหยวน”

หยวนชิงหลิงหันหน้ากลับไป ก็เห็นเสี่ยวหลันโถวยืนอยู่ข้างหลังของนางอย่างกลัวๆ เงยหน้ามองอย่างตาละห้อย แววตาเต็มไปด้วยความกลัว

“เสี่ยวหลันโถว เป็นอะไร?” หยวนชิงหลิงก้มหน้าไปถาม

เสี่ยวหลันโถวไม่พูด เพียงแต่หันหน้ามองไปข้างหลังครู่หนึ่ง หยวนชิงหลิงจึงเห็นผู้ป่วยที่มากมายที่กำลังเดินมาจากข้างหลังอย่างช้าๆ พวกเขายืนอยู่ไม่ไกลนัก แววตาเหมือนของเสี่ยวหลันโถวเลย เต็มไปด้วยความหวาดกลัวรู้สึกไม่ปลอดภัย

“ทุกคนทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?” หยวนชิงหลิงเงยหน้าถาม

เสี่ยวหลันโถวที่ดึงเสื้อของนางอยู่ ถามด้วยน้ำเสียงที่เบา “ท่านหมอ ต่อไปพวกท่านจะไม่มาแล้วใช่มั้ย?”

หยวนชิงหลิงแปลกใจ “ทำไมจะไม่มา? ต้องมาสิ?”

“จริงๆนะ?” เสี่ยวหลันโถวหดคออย่างกลัวๆ “แต่ทุกคนต่างพูดว่า ต่อไปพวกท่านจะไม่มาแล้ว เพราะมีคนไม่ให้เพราะท่านมา”

หยวนชิงหลิงยิ้มแล้ว “ใครกล้าไม่ให้พวกเรามา? พวกเรานั้นรับราชโองการมารักษาโรคให้พวกเจ้านะ ใครจะใหญ่ไปกว่าฮ่องเต้อีก?”

“จริงนะ? เป็นฮ่องเต้ที่ให้พวกท่านมาจริงๆนะ?” ชายแก่ที่ถูกตัดขาไปเมื่อสองวันก่อนยันไม้เท้าเดินเข้ามา แววตาเต็มไปด้วยความดีใจ

หยวนชิงหลิงอยากจะร้องไห้ แต่พยายามยิ้ม “จริงสิ หากไม่มีราชโองการ พวกเราจะขึ้นเขามาได้อย่างไรล่ะ?”

“ท่านอย่าโกหกพวกเรานะ” มีคนตะโกนขึ้นมา

“ใช่ ท่านอย่าโกหกพวกเรานะ ท่านพูดว่าเราจะมีชีวิตรอดกลับไปได้ ท่านห้ามโกหกพวกเรานะ!”

ผู้คนพูดกันมากขึ้นเรื่อยๆ ได้ยินพวกเขาร้องไห้และโหยหาความหวัง พวกเขาล้วนมีครอบครัว ตอนที่ขึ้นมาที่เขาพวกเขาก็รู้ว่าพวกเขาจะไม่มีวันได้กลับไป พวกเขาระงับความคิดถึงเอาไว้ อย่างไรก็ตาม หมอหญิงได้มารักษาให้พวกเขา บอกว่าพวกเขาจะดีขึ้น เมื่อหายแล้วสามารถกลับไปหาครอบครัว พวกเขาในตอนนี้ทุกวันเต็มไปด้วยความหวัง และด้วยความหวังนี้ พวกเขาจึงระมัดระวัง เกรงว่าพวกเขาจะทำผิด

หยวนชิงหลิงตาแดงแล้ว ยังคงยิ้มปลอบ “ข้าไม่โกหกคน พวกเจ้ารอข้า พรุ่งนี้ก็จะได้เห็นข้าอีก”

พูดจบ นางหันหลังก็เดินไปเลย

ทุกคนเริ่มลดฝีเท้าในการเดินลงเขา ใจของทุกคนต่างก็รู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อย

หลังจากที่สัมผัสกับผู้ป่วยมาระยะหนึ่ง ฟังเรื่องราวของพวกเขา เรื่องราวของแต่ละคนล้วนเหมือนกัน เมื่อป่วย ก็เข้าใจว่าต้องตายอย่างแน่นอน จึงถูกส่งตัวมาที่นี่โดยไม่สามารถที่จะเจอกับคนในครอบครัวได้อีก

อะซี่จู่ๆก็ร้องไห้พูด “เสี่ยวหลันโถวขึ้นมาพร้อมกับแม่เขา แต่แม่ของเขาตายแล้ว พ่อของเขามาเคยแอบดูเขาอยู่ครั้งหนึ่ง ถูกทหารที่เฝ้ายามตอนนั้นพบเห็น จึงถูกตีจนขาหัก แล้วไล่ลงจากเขา เสี่ยวหลันโถวก็มองพ่อถูกตีอยู่ในรั้วกั้น เขาบอกกับข้าว่า เขาไม่มีว่าลืมภาพที่ปากของพ่อเต็มไปด้วยเลือดแต่กลับยังอยากจะเห็นหน้าของเขา เขาบอกว่าอยากจะกลับบ้าน ต่อให้แค่กลับไปดู ไปกินข้าวสักมื้อ นอนสักตื่นแล้วตาย เขาก็เต็มใจ”

ทังหยางที่ฟังอยู่รู้สึกปวดใจ “แม่นางอะซี่ อย่าพูดอีกเลย พูดจนพระชายารัชทายาทเสียใจแล้ว”

เขารู้ว่าที่จริงแล้วโอกาสที่หยวนชิงหลิงจะขึ้นมามีไม่มากแล้ว ให้นางได้ยินเรื่องพวกนี้ เกรงว่ายิ่งทำให้นางไม่สบายใจ