บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 61

บทที่ 61 ตาแก่ต้องรู้เรื่องอย่างแน่นอน

เมื่อถึงพระตำหนักฉินคุน ไท่ซ่างหวงกำลังนั่งแทะเมล็ดทานตะวันอยู่

ในตำหนักนอกจากฉางกงกงแล้ว ยังมีใครอีกคนหนึ่ง ใครคนนี้ใส่เสื้อสีดำ มีดาบ ผมด้านข้างหงอก ดูมีอายุแล้ว เขาเห็นหยวนชิงหลิงเดินเข้ามาในตำหนัก ก็หันมากวาดมอง แววตาเย็นราวกับฟ้าผ่า

ไท่ซ่างหวงที่แทะเมล็ดทานตะวันอยู่ก็กล่าวขึ้น “เจ้าออกไปเถอะ”

ชายเสื้อดำยกมือคำนับแล้วถอยไป

ฝีเท้าของเขาเบามาก ถ้าจะจับตามองให้ดี ก็ยังรู้สึกว่าขณะที่เขาเดินส้นเท้าไม่แตะพื้นเลย เพียงเวลาสั้นๆ คนก็หายไปอยู่นอกตำหนักแล้ว

“มองอะไร? เขาคือองครักษ์ลับของข้า เรื่องของเจ้าจัดการเรียบร้อยแล้วรึ?” ไท่ซ่างหวงเหลือบมองนางแวบหนึ่ง ถามอย่างเรื่อยเปื่อย สีหน้าดูไม่เลวทีเดียว

หยวนชิงหลิงจู่ๆก็มีภาพลวงตา ตาแก่คนนี้รู้ทุกอย่างจริงๆด้วย รวมทั้งคนที่บงการแม่นมสี่

ตาแก่มองดูนาง ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่แปลกๆ

หยวนชิงหลิงหนังหัวชา นางต้องเดาไม่ผิดแน่ ตาแก่ต้องรู้ทุกอย่างอย่างแน่นอน

“ฉางกงกง ข้ามีเรื่องจะคุยกับไท่ซ่างหวงเป็นการส่วนตัว เชิญท่านออกไปก่อน” หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเป็นคนโง่ได้อีก ต้องถามให้แน่ใจ

ฉางกงกงไหวพริบดีมาก แล้วรีบออกไปทันที

ไท่ซ่างหวงยังคงแทะเมล็ดทานตะวัน ใบหน้าท่าทางดูแล้วกวนประสาทมาก “มีอะไรจะถาม? ข้าอาจไม่ตอบเจ้าก็ได้”

“ใครเป็นคนเปลี่ยนยา? หยวนชิงหลิงกรูเข้าไปถาม ท่านรู้ใช่หรือไม่?”

“รู้!” พูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นเลย “เสี่ยวโหลจื่อ”

“อยากมาแกล้งโง่กับข้า............”

“บังอาจ!” ไท่ซ่างหวงตะโกนด้วยความโกรธ “เจ้ากำลังพูดกับใครอยู่?”

หยวนชิงหลิงก้มหน้าลง ทนเก็บความคับข้องใจลงไป “ขอโทษเพคะ หม่อมฉันผิดไปแล้ว”

ไท่ซ่างหวงทำเสียงฮึ่มไปหนึ่งที ยังคงแทะเมล็ดทานตะวันต่อ ยอมรับแต่โดยดี “ไม่ผิดหรอก ข้ารู้”

หยวนชิงหลิงมองเขาด้วยความประหลาดใจ ทั้งทุกคนต่างก็ห่วงใยความรู้สึกของเขา แต่เขานั้นกลับเข้าใจทุกอย่าง? ในเมื่อเข้าใจ ทำไมเขายังให้แม่นมสี่อยู่รับใช้ในตำหนักอีก? ไม่กลัวว่านางจะวางยาอีกครั้งเหรอ?

“มองไม่ทะลุ?” ไท่ซ่างหวงทำเสียงฮึ่มไปหนึ่งที แล้วคลายเปลือกเมล็ดทานตะวันออกมาจากปาก

“ท่านเป็นเก่ง” หยวนชิงหลิงชื่นชมด้วยความจริงใจ

ไท่ซ่างหวงมองนาง กวักมือเรียก “มานี่!”

หยวนชิงหลิงรีบนั่งเข้าไปใกล้ รอเขาพูดอย่างตั้งใจ

ไท่ซ่างหวงกลับหยิบเมล็ดทานตะวันให้นางหนึ่งกำมือ “แกะเปลือก!”

หยวนชิงหลิงอัดอั้น แต่ก็ทำได้เพียงช่วยเขาแกะเปลือก

เมล็ดทานตะวันหลายเม็ดวางอยู่บนฝ่ามือเขา เขาก็ไม่ได้รีบกินมัน รอจนแกะได้แปดถึงสิบเม็ด จึงกินมันทีเดียว เคี้ยวไปสองสามที ก็พูดอย่างขยะแขยง “ไม่ได้แทะเอง ไม่อร่อยเลย”

หยวนชิงหลิงกล่าว “การกินเมล็ดทานตะวันไม่ใช่เพื่อกินเมล็ดของมัน แต่เพื่อเพลิดเพลินกับการแทะมากกว่า”

“รู้ก็ดีแล้ว!” ไท่ซ่างหวงกล่าวอย่างเรียบเฉย “แล้วเจ้าจะถามทำไมเยอะแยะ? ก็ค่อยๆแกะมันออก แล้วค่อยๆสังเกตวิเคราะห์มันก็พอ”

ดีเลย ที่แท้เขากำลังใช้วิธีมาเปลี่ยนความคิดของนาง

“เจ้าไม่ต้องอยู่ปรนนิบัติในวังแล้ว พาท่านอ๋องของเจ้ากลับไปที่จวนอ๋องฉู่เถอะ หากข้าต้องการพบเจ้า ก็จะให้ไปตามเอง” ไท่ซ่างหวงโบกมือไล่ ร่างกายพิงอยู่ด้วยท่าทางที่เฉื่อยชา