บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 62

บทที่ 62 เจตนาของฮ่องเต้

อ๋องซุนหัวเราะแฮ่ๆ “ข้าแค่รู้สึกว่าเจ้าเหมาะสมกว่า พี่ใหญ่ก็น่าจะอยากเป็น แต่ว่าข้าไม่ชอบพี่ใหญ่ ก็ไม่เสนอเขาอยู่แล้ว”

สีหน้าของทังหยางก็มืดมนไปด้วย กล่าว “ท่านอ๋องซุน ท่านเสนอเช่นนี้ มันจะเป็นการทำร้ายท่านอ๋องฉู่”

อ๋องซุนตกใจ จะเป็นการทำร้ายเขาได้อย่างไร? ข้าก็พูดไปแบบนั้นเอง ก็ไม่ถึงกับเสนออย่างเป็นทางการ อีกอย่างเสด็จพ่อก็ไม่ฟังข้าอยู่แล้ว ทังหยางเจ้าระมัดระวังเกินไปแล้ว การเป็นคนอย่างเจ้า จะมีความสุขได้อย่างไรกัน?

ทังหยางไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี ท่านนั้นก็รู้ตัวดี รู้ทั้งๆรู้ว่าฮ่องเต้ไม่ฟังท่าน ท่านไยต้องพูดอีกล่ะ? ท่านอ๋องซุนผู้นี้ช่างไร้เดียงสาจริงๆเลย

อ๋องซุนเห็นสีหน้าของทุกคนไม่ดีเอาเสียเลย ก็รู้สึกว่าตัวเองนั้นพูดผิดไปแล้ว ก็ตบปากของตัวเองไปหนึ่งที “ปากโง่ๆของข้า พูดอะไรผิดอีกแล้วใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไร” หยู่เหวินเห้าส่ายหัว “พูดไม่ผิด พี่รองเพียงแค่ชื่นชมข้า เสนอข้ามันก็ไม่ผิดหรอก”

ตาของเขายังคงมองออกไปข้างนอกตลอดเวลา หยวนชิงหลิงยังไม่กลับมาเลย เสด็จพ่อกำลังโกรธอยู่ จะลงโทษนางอย่างไรหนา?

อ๋องซุนกินขนมจนหมดแล้วก็จากไป ก่อนที่จะไปยังได้ด่าสาปแช่งคนที่ทำร้ายหยู่เหวินเห้า ถือว่าแสดงน้ำใจของพี่น้องอย่างเต็มที่ อย่างไรเสีย เขาก็ยังได้หยิบยาเม็ดจื่อจินของตัวเองยื่นให้กับทังหยาง

หยู่เหวินเห้าบอกว่าไม่เอา เขาก็ได้โยนมันไปที่ตัวของหยู่เหวินเห้าโดยตรง “ของนี้ไม่อร่อยสักหน่อย ข้าไม่เอา อีกอย่าง ข้าก็ไม่ได้ต้องการตำแหน่งรัชทายาท ไม่มีใครจะมาทำร้ายข้าหรอก”

โยนเสร็จ ก็ออกไปเลย

ทังหยางรีบเก็บมันเหมือนกับของล้ำค่า กล่าว “ท่านอ๋องก็ซุนยังคงห่วงใยท่านอ๋องมาก”

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างเบาๆ “ข้ารู้”

พี่รองดูแล้วเหมือนจะไม่ถามอะไรเลย แต่ในใจของเขานั้นรู้ดี การแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทนั้น มันเริ่มดุเดือดรุนแรงขึ้นแล้ว

หลังจากที่อ๋องซุนไปแล้วครึ่งชั่วยาม หยวนชิงหลิงถึงจะกลับมา

หยู่เหวินเห้ายังไม่ทันรอให้นางนั่งลงก็ถามขึ้น “เสด็จพ่อลงโทษเจ้าอย่างไร?”

หยวนชิงหลิงมองเขา แล้วกล่าว “ไม่ได้ลงโทษข้า เรื่องไข่มุกหนันก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ถามเพียงแค่เรื่องที่ท่าจะแต่งชายารอง ก็ถอยออกมากันหมด จากนั้นไท่ซ่างหวงก็ให้ข้าออกจากวัง”

อาการบาดเจ็บของเขาไม่เหมาะกับการเคลื่อนไหว แต่ว่าหยวนชิงหลิงก็ไม่ได้พูดมันออกมา

การอยู่หรือตายของเขาเกี่ยวอะไรกับนางล่ะ?

“เรื่องไข่มุกหนัน ก็จบเพียงเท่านี้รึ?” หยู่เหวินเห้าไม่เชื่อ แต่ว่า ข่าวที่อยู่ในห้องหนังสือ เป็นข่าวปิดมาโดยตลอด เขาที่พยายามสืบก็ไม่เคยสืบมันได้

“ใช่ จบแล้ว” หยวนชิงหลิงกล่าวด้วยสีหน้าที่ปกติ

แต่ทังหยางนั้นกลับจับจุดได้ “เรื่องที่ฮ่องเต้บอกว่าจะให้ท่านอ๋องแต่งชายารอง? แล้วพระชายาพูดว่าอย่างไร?”

“ข้าเห็นด้วย” หยวนชิงหลิงกล่าว

ทังหยางแปลกใจเล็กน้อย นางเห็นด้วย? เห็นด้วยอย่างง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ?

หยู่เหวินเห้าไม่พูด สำหรับเรื่องแต่งชายารอง แต่ไหนแต่ไรก็เป็นความคิดของท่านแม่ เขารู้เจตนาของท่านแม่ดี ยังอยากที่จะดองกับตระกูลฉู่

แต่ว่าลูกสาวตระกูลฉู่ เขาชอบแค่คนเดียว ไม่ใช่นาง คนอื่นเขาก็ไม่ได้สนใจ

ทังหยางกับสวีอีจัดการเรื่องออกจากวัง หยู่เหวินเห้านั้นเดินออกไปไม่ได้ ทำได้เพียงแบกออกไป

ฮ่องเต้หมิงหยวนรับสั่งให้กู้ซือใช้รถม้าไปส่ง รถม้าในวังกว้างใหญ่นั่งสบาย จะทำให้เขาทรมานน้อยลง