บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 63

บทที่ 63 เสียนเฟยออกจากวัง

อาหารค่ำแม่นมฉีเป็นคนเตรียม หยวนชิงหลิงทานไม่ลง ดื่มน้ำซุปไปคำหนึ่งก็ไห้นางยกออกไป

แม่นมฉีรู้สึกว่านางอารมณ์ไม่ดี ก็ไม่กล้าถามเรื่องอื่นอีก สั่งการให้ลู่หยาเข้ามายกอาหารออกไปด้วยกัน

ตอนที่แม่นมฉีจะเดินออกไปนั้น หยวนชิงหลิงก็ถามขึ้น “แม่นม หกเกอเอ๋อดีขึ้นหรือยัง?”

แม่นมฉีได้ยินนางพูดแล้ว ก็รีบหันหลังกลับมากล่าว “ขอบคุณพระชายาที่เป็นห่วง เขาไม่เป็นไรแล้ว”

“พรุ่งนี้ข้าจะไปดูเขา” หยวนชิงหลิงกล่าว

“เจ้าค่ะ ขอบพระทัยเพคะ!” แม่นมฉีคิดไม่ถึงว่าในขณะที่อารมณ์นางยังไม่ปกติดีก็ยังเป็นห่วงหกเกอเอ๋อ ก็ปลาบปลื้มใจทันที

หยวนชิงหลิงอ่านหนังสือไปสักพัก เตรียมตัวจะนอน หวังว่าจะสามารถฝันดีสักคืนหนึ่ง

แม่นมสี่กลับเดินเข้ามา หลังจากเข้ามาแล้ว ก็ล็อกประตู

หยวนชิงหลิงก็มองนาง “มีธุระรึ?”

แม่นมสี่จับมือตัวเอง กล่าวอย่างเรียบเฉย “พระชายาพูดมาตรงๆดีกว่า ว่าจะลงโทษข้าน้อยอย่างไร?”

หยวนชิงหลิงยิ้ม “ไม่ลงโทษอย่างไรหรอก”

น้ำเสียงของแม่นมสี่เศร้าๆ “งั้นข้าน้อยเข้าใจแล้ว ความหมายของพระชายาคือให้ข้าน้อยฆ่าตัวตายเอง คิดว่านี่ก็คงเป็นความประสงค์ของฮ่องเต้ด้วย”

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างเรียบเฉย “ความประสงค์ของฮ่องเต้คืออะไร ข้าไม่รู้ ไม่กล้าคาดเดาด้วย แต่ว่าไท่ซ่างหวงได้บอกกับข้า ให้ข้าดีกับเจ้า”

แม่นมสี่มองนางด้วยความตกใจ กล่าวอย่างปากสั่น “ไท่ซ่างหวงพูดเช่นนี้จริงๆเหรอ?”

“ข้าไม่จำเป็นต้องโกหกเจ้า สำหรับเจ้าที่จะฆ่าตัวตายเพื่อลบความแค้น เจ้าควรที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ไท่ซ่างหวงมีต่อเจ้า เจ้าลองคิดดูเอาเอง ข้าไม่สามารถที่จะตัดสินใจแทนเจ้าได้ เชิญกลับไปได้แล้ว ข้าจะพักผ่อน” หยวนชิงหลิงออกคำสั่งโดยตรง

แม่นมสี่หันหลังกลับไปอย่างคิดหนัก ออกไปนานแล้ว หยวนชิงหลิงยังได้ยินเสียงถอนหายใจของนาง

ความรู้สึกนางที่ให้กับหยวนชิงหลิง คือนางมีเรื่องที่ต้องจำยอมมากมาย ความทุกข์ที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ หยวนชิงหลิงไม่ได้ตั้งใจที่จะวิจารณ์การกระทำของนาง และก็ไม่มีสิทธิ์นี้ด้วย เพียงแต่ทุกคนต้องรับผิดชอบต่อในสิ่งที่ตัวเองทำ

สำหรับฉู่หมิงชุ่ย ฮ่องเต้จะลงโทษนางหรือไม่ หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับตัวเองแล้ว เบื้องหลังของฉู่หมิงชุ่ยคือตระกูลฉู่ ฮองเฮาเป็นลูกสาวของตระกูลฉู่ สำหรับเรื่องนี้ ไม่ว่ายังไงฮ่องเต้ก็ต้องปล่อยผ่าน มากสุดก็แค่ว่ากล่าวตักเตือนสองสามคำ

ทั้งคืนที่ไร้ความฝัน

หลังจากตื่นนอน หยวนชิงหลิงยังคงจิตตก นี่เป็นคืนที่นอนหลับสนิทที่สุดหลังจากที่ข้ามภพมา แต่ว่านางนั้นไม่ดีใจเอาเสียเลย

หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ นางก็ไปเยี่ยมหกเกอเอ๋อ

บาดแผลของหกเกอเอ๋อโดยรวมหายดีแล้ว แต่ยังเหลือรอยแผลเป็นเอาไว้

หกเกอเอ๋อทั้งเคารพและกลัวนาง ไม่กล้าพูดจา เพียงแต่แอบมองนางด้วยสายตาที่นับถือเป็นบางครั้ง

“ไม่เป็นไรแล้ว!” หยวนชิงหลิงยื่นมือไปลูบหัวของเขา ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องทำงานหนักแล้ว อายุอย่างเจ้า ควรจะเรียนหนังสือ

“เรียนหนังสือ?” หกเกอเอ๋อเบิกตากว้าง

“ใช่ ข้าจะหาโรงเรียนให้เจ้า” นางพูดเช่นนี้ จึงรู้ว่าที่นี่ไม่น่าจะมีโรงเรียน คนที่ร่ำรวยจะเปิดโรงเรียนของตัวเองเชิญอาจารย์มาสอน ลูกหลานในตระกูลเดียวกันก็จะเรียนด้วยกัน ข้ารับใช้นั้นไม่มีโอกาสที่จะเรียนหนังสือเลย

แต่ได้พูดมันออกไปแล้ว นางรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

แม่นมฉีรีบพูดแก้ “พระชายามีน้ำใจแล้ว เขาเป็นข้ารับใช้ในบ้าน ต้องทำงาน”

“ท่านย่า ข้าอยากรู้หนังสือ” หกเกอเอ๋อพูดเบาๆ

“ห้ามพูดไปเรื่อย!” แม่นมฉีถลึงตาใส่เขา

หกเกอเอ๋อหดคอลงทันที ไม่กล้าพูดอีก

ความปรารถนาในสายตาค่อยๆหายไป เขารู้ว่านี่คือความฝันที่เกินไป