บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 623

หลังจากหลู่เฟยกลับวัง ก็ไปขอประทานราชโองการเรื่องงานแต่งงานของอ๋องหวยด้วยตนเอง ฮ่องเต้หมิงหยวนค่อนข้างแปลกใจ แค่เห็นหน้ากันเพียงครั้งเดียวก็ตกลงแล้วหรือ?

แต่เมื่อรู้ความจริงแล้ว ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ไม่แปลกใจแล้ว ที่แท้ก็เป็นวิธีการที่พ่อค้าชอบใช้กัน ชาติกำเนิดไม่สูงส่ง ใช้เงินทองมาแทน

สิ่งของที่หรงเยว่มอบให้กับหลู่เฟย หลู่เฟยเลือกเพียงไม่กี่ชิ้น ที่เหลือทั้งหมดล้วนเก็บไว้ที่จวนอ๋องหวย

ถึงแม้นางจะชื่นชอบสิ่งของพวกนั้น แต่ก็รู้ว่าเก็บไว้ที่จวนอ๋องหวย ยังไงก็มีประโยชน์มากกว่า

ฮ่องเต้หมิงหยวนสั่งให้โสวฝู่ฉู่ ไปเป็นพ่อสื่อคุยเรื่องสู่ขอที่ตระกูลเหลิ่ง ในเมื่อเป็นเรื่องที่ดี โสวฝู่ฉู่ยินดีที่จะออกหน้าให้อยู่แล้ว หลังจากที่เขาเจอหรงเยว่แล้ว ก็ตรงไปยังจวนจื๋อลี่ ไปหาท่านชายสี่เหลิ่ง

การพูดคุยเรื่องงานแต่งงานในครั้งนี้ จะต้องมีการแลกเปลี่ยนใบที่บันทึกวันเดือนปีเกิดของคู่หมั้น ท่านชายสี่เหลิ่งเคยสืบวันเดือนปีเกิดของอ๋องหวยแต่แรกแล้ว ขอให้หมอดูหาวันที่ตรงกับชั่วโมงวันที่เหมาะสมกันอย่างที่สุดเขียนลงในกระดาษ ปลอมใบที่บันทึกวันเดือนปีเกิดที่เหมาะสมที่สุดยื่นให้กับโสวฝู่ แล้วเช่นนี้ อายุของหรงเยว่เขียนน้อยไปสองปีครึ่ง พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ บอกกับภายนอกว่าปีนี้หรงเยว่เพิ่งอายุสิบเจ็ดปีครึ่ง

เมื่อโสวฝู่กลับไปให้คนคำนวณดู โอ้พระเจ้า ช่างเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก หากทั้งสองไม่แต่งงานกัน เท่ากับเป็นการสิ้นเปลืองด้ายแดงของเยว่เหลา กราบทูลฮ่องเต้หมิงหยวนในตอนนั้นเลยทันที ฮ่องเต้หมิงหยวนมีพระราชโองการลงมา เลือกวันมงคลเลิกยามงามดีที่สุดในนี้ แล้วก็จัดงานแต่งงานให้แล้วเสร็จ

หลังจากที่หรงเยว่รับพระราชโองการมา ก็โอบกอดหยวนชิงหลิงร้องไห้เสียงดัง ไม่ง่ายเลย ในที่สุดก็จะได้แต่งงานแล้ว

หยวนชิงหลิงก็ปาดเหงื่อบนหน้าผาก ไม่ง่ายเลย ซองแดงของแม่สื่อนับว่าใกล้จะได้มาแล้ว

แต่หยู่เหวินเห้ากลับมาบอกนางว่า แม่สื่อที่ถูกต้องตามธรรมเนียมของงานแต่งงานนี้คือโสวฝู่ พูดอีกอย่างหนึ่งก็คือ ต่อให้ตระกูลเหลิ่งจะให้ซองแดงแก่แม่สื่อ ก็เป็นการให้โสวฝู่ ไม่ใช่ให้นาง

หยวนชิงหลิงตื่นตกใจอยู่นานมาก พร้อมพูดขึ้นมาว่า “ไม่ใช่มั่ง?”

หยู่เหวินเห้าพูดปลอบว่า “ช่างเถอะ อย่างน้อยเจ้าก็มีส่วนช่วยงานแต่งงานของเจ้าหกในครั้งนี้ ไปเจ้าหกกับหรงเยว่ ต่างก็จะซาบซึ้งในตัวเจ้า ยังไง ตอนนี้เจ้าก็เป็นผู้สืบทอดของสำนักเหลิ่งหลัง ต่อไปเงินกำไรจากซาวโถ๋จุ้ยล้วนเป็นของเจ้า เราไม่สนใจแค่นั้นหรอก”

หยวนชิงหลิงคิดแล้วก็ถูก จึงค่อยสบายใจขึ้นมา

นางเริ่มขึ้นไปบนเขาโรคเรื้อนอีก หรงเยว่เข้าออกเป็นเพื่อนนาง ขยันขันแข็งอย่างมาก

ทางด้านจวนอ๋องอาน อะหลูโกรธจนแทบเป็นบ้า จับตัวหยวนชิงหลิงไว้ไม่ได้ แถมเกือบสูญเสียตี๋เว่ยหมิงไป

แต่อะหลูยังถือว่าสงบนิ่ง รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรที่จะเดือดร้อนด้วยวิธีเดิมต่อไป นางเลือกวิธีที่ง่ายที่สุดอย่างหนึ่ง นั่นก็คือลอบฆ่า

คนของจวนอ๋องอาน ไม่สามารถที่จะให้มาแตะต้องเรื่องนี้อยู่แล้ว ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดก็คือจ้างมาจากภายนอก จ่ายเงินไปก็จบเรื่อง

ผ่านประสบการณ์ก่อนหน้านี้มาหลายครั้ง อะหลูไม่กล้าวู่วาม ตรงไปหาหัวหน้าสำนักเหลิ่งหลัง จ่ายเงินหนึ่งแสนตำลึง เพื่อซื้อหัวของหยวนชิงหลิง

สำนักเหลิ่งหลังขับไล่อะหลูออกไป แล้วก็โยนกฎระเบียบของสำนักเหลิ่งหลังให้นางดูหนึ่งฉบับ พร้อมบอกกับนางว่าสำนักเหลิ่งหลังก็มีหลักการ ใช่ว่าจะรับงานทุกอย่าง

ไม่เพียงเท่านี้ ตามกฎฉุกเฉินของสำนักเหลิ่งหลัง ได้รีบสั่งคนสองคนไปจับตาดูอะหลู สืบว่านางเป็นใครกันแน่ มีความแค้นอะไรกับเจ้านายน้อยของสำนักเหลิ่งหลัง ทำไมจะต้องฆ่านาง

เรื่องนี้ถูกรายงานไปถึงท่านชายสี่ ท่านชายสี่พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ปล่อยข่าวออกไป ใครกล้ารับงานของนางถือเป็นการประกาศเป็นศัตรูกับสำนักเหลิ่งหลัง”