บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 626

หยวนชิงหลิงเข้าไปไหว้ราชครูเหว่ยอาจารย์ของฮ่องเต้ด้วยความเคารพอย่างยิ่ง เมื่อราชครูเหว่ยเห็นนาง รู้ว่าเพิ่งกลับมาจากเขาโรคเรื้อน ก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจ แต่โกรธโมโหอย่างมาก โมโหก็ส่วนโมโห เขาเป็นคนที่อ่านหนังสือธรรมะ หลังจากถวายบังคมพระชายารัชทายาทตามธรรมเนียมแล้ว ก็เริ่มตำหนิที่นางขึ้นไปบนเขาอย่างเอาแต่ใจ

หยวนชิงหลิงนั่งลงอย่างมีมารยาท คิดว่าขอเพียงรับฟังอยู่อย่างนอบน้อม ราชครูคงต่อว่านางไม่กี่ประโยค ยังไงนางก็เป็นพระชายารัชทายาท ก็ต้องไว้หน้ากันบ้าง

แต่เมื่อเวลาผ่านไปแล้วหนึ่งชั่วโมง นางพลิกผันความคิดเดิมอย่างสิ้นเชิง นางเงยหน้ามองดูริมฝีปากบางๆเหี่ยวๆของราชครูเหว่ย ที่พูดไม่หยุด อย่างยากลำบาก คำพูดเป็นชุดที่ตักเตือนและตำหนิ ล้วนถูกพูดออกมาจากตรงกลางสองแผ่นบางนั่น

“พระชายารัชทายาทรู้ไหมว่าเพราะความเอาแต่ใจของเจ้า ผู้คนต่างตื่นตระหนกและโกลาหล ขุนนาง หลายร้อยคนต่างก็กังวลและเป็นห่วงว่า โรคเรื้อนจะกลับมาสร้างความเดือดร้อนอีก ฮ่องเต้ก็โกรธเพราะเรื่องนี้ จนมีความคิดที่จะปลดองค์ชายรัชทายาท วันนี้ข้าไปยังพระที่นั่ง เพื่อพูดกล่อมให้ฮ่องเต้ หยุดความคิดนี้ ฮ่องเต้กลับโมโหส่งผลกระทบต่อจิตใจจนเป็นลมไป.....”

หยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนี้ ก็รีบเงยหน้าขึ้นมา กลอกตาไปมา ร่างกายล้มลงเสียงดัง “ปัง” แล้วก็เป็นลมไป

“อะซี่ หมันเอ๋อ” แม่นมสี่ที่หลับอยู่ด้านข้างได้ยินเสียง ก็รีบลืมตาขึ้นมา เห็นหยวนชิงหลิงล้มกองอยู่บนพื้น ก็รีบตะโกนขึ้นมาอย่างเสียงดัง

อะซี่กับหมันเอ๋อเคลิ้มหลับอยู่ตรงหน้าประตู ได้ยินแม่นมสี่ตะโกน ก็รีบวิ่งเข้ามา ทั้งสองคนเห็นหยวนชิงหลิงล้มนอนกองอยู่บนพื้น ก็คิดว่าง่วงจนนอนหลับไป คนหนึ่งรีบเข้าไปยกหัว คนหนึ่งยกขาแล้วก็รีบพาหยวนชิงหลิงไป

เป็นลมถูกยกออกไปอย่างรวดเร็วราวกับฟ้าผ่าจนไม่ทันปิดหู ราชครูยังไม่ทันได้สติกลับมา ก็ไม่เห็นเงาร่างของหยวนชิงหลิงแล้ว

เขาอึ้งมองดูแม่นมสี่ พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “แม่นมสี่ ข้าพูดกับเจ้าก็เหมือนกัน เจ้าค่อยกลับไปบอกพระชายารัชทายาท.....”

แม่นมสี่ตัดสินใจเดินไปควงแขนราชครู ออกแรงดึงเขาออกไปข้างนอก พร้อมพูดขึ้นว่า “ค่ำมืดแล้ว ราชครูรีบกลับไปพักเถอะ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ ใต้เท้าทัง ใต้เท้าทัง สวีอี รีบส่งราชครูกลับจวน”

ใต้เท้าทังกับสวีอีรีบเข้าช่วยกันประคองคนละข้าง ดึงเขาออกไปข้างนอก ราชครูหันกลับมามองแม่นมสี่ ดิ้นรนอยู่สักพัก พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าไม่ต้องประคอง แม่นมสี่ เจ้ามาประคอง....”

แม่นมสี่รีบเดินขึ้นไปยังบนระเบียง กลับไปยังตำหนักเซี่ยวเยว่แล้ว

ราชครูจึงทำได้เพียงถามทังหยางว่า “ทำไมองค์ชายรัชทายาทถึงยังไม่กลับมา?”

ทังหยางพูดขึ้นว่า “มีคดีเยอะ ปกติประมาณเที่ยงคืน องค์ชายรัชทายาทถึงจะกลับมาพักผ่อนที่จวน”

ราชครูถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาทมีคุณธรรมมีความสามารถ เสียดายที่ถูกพระชายารัชทายาททำลายชื่อเสียงหมดแล้ว นี่จะดีอย่างไร? น่าหดหู่ใจข้าจริงๆ”

หยู่เหวินเห้ากลับมาตอนเที่ยงคืนกว่าจริงๆ หยวนชิงหลิงต่อยเขาไปหลายที เขาก็ทำได้เพียงรับไว้ ยอมรับผิดด้วยสีหน้ายิ้มระลื่น

แต่เริ่มจากนี้หยวนชิงหลิงก็รู้แล้วว่า มีคนบางคนห้ามไปยุ่งด้วยเด็ดขาด นั่นก็คือ คนที่มีคุณธรรมมีบารมีสูงส่งมีความรู้ กลับพูดจาจู้จี้

และแล้ว ภายใต้การประท้วงทุกรูปแบบ ก็ผ่านไปแล้วครึ่งเดือน

คนที่เดือดร้อนค่อยๆลดลง เพราะการรับประกันการซึมซับของหยู่เหวินเห้าได้ผลอย่างมาก เริ่มแรกมีคนไม่น้อยเชื่อว่าหยวนชิงหลิง สามารถรักษาโรคเรื้อนได้จริง

ส่วนเหล่าขุนนางในราชสำนัก เพราะด้วยความที่ฮ่องเต้หมิงหยวนโกรธ พูดออกมาว่าไม่รับหยู่เหวินเห้าคนนี้เป็นลูกชาย ทำให้ในใจทุกคนต่างก็อกสั่นขวัญแขวน ใครก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก กลัวว่าฮ่องเต้จะปลดองค์ชายรัชทายาทจริงๆ

ถึงแม้คนที่สนับสนุนองค์ชายรัชทายาทจะลดน้อยลง แต่เป่ยถังจะปลอดองค์ชายรัชทายาทที่เพิ่งถูกแต่งตั้งไม่ได้ และนอกจากองค์ชายรัชทายาทจะไม่ค่อยมีสติในเรื่องนี้แล้ว อย่างอื่นล้วนทำได้เป็นอย่างดี พูดไปแล้ว ก็เป็นเพราะรักใคร่ให้ท้ายภรรยาเป็นเหตุ พระชายารัชทายาทเป็นภัยพิบัติ

ความผิดทั้งหมดล้วนโยนไปหาหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงกลายเป็นถูกคนเป็นหมื่นเป็นพันชี้หน้าด่ากราด เหล่านางในราชสำนักทำได้เพียงร่างหนังสือหย่าของหยู่เหวินเห้า