บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 625

ราชครูเหว่ยได้เจอฮ่องเต้หมิงหยวน อะไรก็ไม่พูดสักคำ คุกเข่าลงแล้วก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวดขึ้นมา ฮู่เฟยรีบหลบไปทันที สถานการณ์แบบนี้ นางไม่เหมาะสมที่จะอยู่ที่นี่ เดี๋ยวจะเป็นการทำให้เด็กในท้องตกใจ

ฮ่องเต้หมิงหยวนไปประคองราชครูมาด้วยตนเอง พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ รีบเชิญนั่ง ดูมือคู่นี้ของท่าน เย็นหมดแล้ว”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเป็นห่วงอาจารย์อย่างมาก ใบหน้าที่ชราหนาวจนน้ำมูกไหล ไหลออกมาผสมกับน้ำตา ดูกระเชอะกระเชิงอย่างมาก

ราชครูเหว่ยจับข้อมูลของเขาไว้อย่างหนักแน่น ร้องไห้พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ จะปลดองค์ชายรัชทายาทไม่ได้ ท่านฟังค่ะค่อยๆพูด.....”

ท้องฟ้าด้านนอก มืดครึ้มอืมครึม ราวกับกลั้นฝนต้นหนาวไว้ แต่เมืองหลวงแห้งแล้ง ฝนตกในเวลาเช่นนี้น้อยมาก ทำให้คนรู้สึกว่าท้องฟ้าผิดปกติ

ราชครูเหว่ยพูดจนประมาณหนึ่งชั่วโมงแล้ว จากสามฮ่องเต้ห้าฮ่องเต้จนถึงราชวงศ์นี้ ยังไม่ได้พูดถึงสถานการณ์ตอนนี้เลย ฮ่องเต้หมิงหยวนนอนหลับไปสองตื่นแล้ว ราชครูยังพูดอยู่อย่างน้ำลายกระจายโบยบินอย่างกับดวงดาว สายตาเขาไม่ค่อยดี คิดเพียงว่าฮ่องเต้หมิงหยวนก้มหน้าก้มตาฟังคำสั่งสอน รู้ที่ไหนว่าเขาหลับไปแล้ว

ฮ่องเต้หมิงหยวนมาถึงพระที่นั่งเมื่อคืน พูดเพ้อเจ้ออย่างกับชายหนุ่มคลั่งด้วยความดีใจ กระทำเรื่องที่ไม่อาจบรรยายกับฮู่เฟยถึงสองครั้ง ไม่เคยมีเรี่ยวแรงขนาดนี้มานานหลายปีแล้ว ดีที่ฮู่เฟยร่างกายแข็งแรง จึงไม่ถูกกระทำจนเป็นอะไรไป

ยังไงก็อายุมากแล้ว เมื่อคืนไม่เป็นอะไร วันนี้ปวดเอวปวดหลัง อ่อนเพลียเหนื่อยล้า คำพูดของราชครู ดั่งสายน้ำที่ไหลเชี่ยว สะกดจิตอย่างมาก

เขานอนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ราชครูยังพูดถึงเพียงเรื่องตอนราชสมัยของไท่ซ่างหวง เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว กลอกตาไปมา แล้วทั้งตัวก็ล้มลงไปอย่างดัง

ฮ่องเต้เป็นลมไปแล้ว

ราชครูอายุมากแล้ว ทนรับความตกใจที่ฮ่องเต้เป็นลมไปแล้วได้ที่ไหน ตาลายทั้งสองข้าง แล้วก็เป็นลมไปแล้ว

กู้ซือกับมู่หรูกงกง ยืนอยู่ด้านนอกลาน ทั้งสองคนทุกคำพูดของราชครู พูดจนง่วงนอนอย่างที่สุด ได้ยินเสียงดังขึ้นสองเสียงในทันใด เมื่อหันไปดู ก็เห็นทั้งสองคนล้มกองอยู่บนพื้น ก่อนอื่นกู้ซือนึกว่ามีคนร้ายยิงอาวุธลับมา จึงตะโกนพูดขึ้นว่า “มีคนร้าย ปกป้องฮ่องเต้” แล้วก็ถือดาบบินลอยออกไป

หมอหลวงผู้ติดตามรีบมาดู เดิมฮ่องเต้หมิงหยวนก็แค่แกล้ง เห็นราชครูเป็นลมไปแล้วจริงๆ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด สั่งคนมารีบพาราชครูเข้าไปพักผ่อน

ราชครูเป็นลมไปแล้ว ยังฝันว่า ฝันเห็นฮ่องเต้หมิงหยวนสวรรคตแล้ว จึงในขณะที่เป็นลมอยู่ก็ร้องไห้อย่างเจ็บปวด เมื่อตื่นขึ้นมาก็ถามหมอหลวง หมอหลวงบอกว่าฮ่องเต้โกรธจนส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจ รับไม่ได้กับการถูกกระตุ้น ตอนนี้กำลังพักผ่อนอยู่อย่างสงบ

ราชครูจะไปดูด้วยตนเองให้ได้ถึงจะวางใจ ทางด้านกู้ซือหลังจากออกตรวจดูแล้ว พบว่าไม่มีนักฆ่าจึงหวนกลับมา ได้ยินราชครูพูดว่าจะไปดูฮ่องเต้ แอบไปทูลรายงานก่อน ได้รับการอนุญาตจากฮ่องเต้หมิงหยวนแล้ว ค่อยประคองเขาเข้ามาด้วยตนเอง

ฮ่องเต้หมิงหยวนนอนอยู่บนเตียง ดวงตาปิดสนิท เหมือนยังไม่ฟื้นตื่นขึ้นมา

ฮู่เฟยนั่งปรนนิบัติอยู่หน้าเตียง ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ดูท่าคงจะตกใจอย่างมาก

ราชครูคุกเข่าอยู่บนพื้น ร้องไห้ เงยหน้าขึ้นฟ้า พร้อมถอนหายใจยาวพูดขึ้นว่า “พระชายารัชทายาทมีความผิด พระชายารัชทายาทมีความผิด ข้าไม่ควรที่จะมาพูดกล่อมฮ่องเต้ ข้าควรที่จะไปพูดกล่อมองค์ชายรัชทายาทกับพระชายารัชทายาท”

เดิมฮ่องเต้หมิงหยวนได้ยินเขาร้องไห้อย่างเสียใจขนาดนี้ ก็คิดอยากที่จะลุกขึ้นมาพูดปลอม สุดท้ายได้ยินเขาพูดว่าจะไปหาพระชายารัชทายาท จึงนอนลงอย่างสบายใจ ใช่ ควรที่จะไปหาเรื่องเดือดร้อนกับองค์ชายรัชทายาทสองสามีภรรยา ให้พวกเขาได้เห็นถึงฤทธิ์เดชของราชครู

ราชครูทำอะไรรวดเร็วและเฉียบขาด สั่งคนให้พาเขาไปยังจวนอ๋องฉู่ทันที

ด้านนอกจวนอ๋องฉู่ มีกลุ่มประชาชนชุมนุมกันอยู่ด้านนอก ประท้วงเรื่องที่พระชายารัชทายาทขึ้นไปบนเขาโรคเรื้อน อารมณ์ดุเดือด ปลุกปั่นอย่างมาก

ราชครูเห็นสถานการณ์แล้ว จิตใจร้อนรุ่มเป็นไฟ ชื่อเสียงขององค์ชายรัชทายาท ถูกพระชายารัชทายาททำลายจนหมดสิ้นแล้ว เสียดายมาก เสียดายอย่างมาก