บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 630

คืนนี้หยู่เหวินเห้าดื่มจนค่อนข้างเมา ถูกสวีอีพยุงกลับมา

หยวนชิงหลิงกลับมาเร็วกว่าเขา เพิ่งอาบน้ำเสร็จเขาก็กลับมาแล้ว เขานั่งอยู่ด้านข้างเตียง ขาทั้งคู่ห้อยวางอยู่บนพื้น ยกมือขึ้นยิ้มะเขย่าข้อมืออย่างแรงให้กับหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “มานี่ มานี่”

หยวนชิงหลิงหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่น เดินไปจะเช็ดหน้าให้กับเขา เขายื่นมือออกท่ พร้อมพูดขึ้นว่า “จับมือ”

หยวนชิงหลิงไม่สนใจเขา ผ้าเช็ดหน้าอุ่นๆผืนหนึ่ง วางบนหน้าของเขาแล้วก็เช็ดถูอย่างแรง

เขาคว้าข้อมือของนางมาอย่างวุ่นวาย แล้วก็ใช้แรงเขย่าแขนของนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม ว่าง่าย ไปนอนด้านข้าง พรุ่งนี้จะให้เจ้ากินเนื้อ”

หยวนชิงหลิงได้ยินเช่นนี้ก็รู้แล้วว่าเขาดื่มไปไม่น้อย หยอกล้อเห็นนางเป็นตอเป่าอีกแล้ว

ตอเป่าหลบอยู่ในมุมประตู ร้องคางขึ้นมาหนึ่งที มองดูหยวนชิงหลิงอย่างค่อนข้างน่าสงสาร

หยวนชิงหลิงเห็นความเห็นใจจากตอเป่า ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ช่วยหยู่เหวินเห้าถอดเสื้อคลุมออก พร้อมพูดขึ้นว่า “เหม็นหึ่งกลิ่นเหล้าไปหมด”

หยู่เหวินเห้าโอบกอดเอวของนางไว้ ดวงตานิ่งจ้องมองดูนาง แล้วก็เริ่มพูดจาเลอะเลือนว่า “เจ้าหยวน วันนี้ข้ามีความสุข เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงมีความสุขขนาดนี้ไหม?”

“ก็น้องชายของเจ้าแต่งงานแล้วไง” หยวนชิงหลิงมองดูดวงตาที่แดงก่ำของเขา พร้อมพูดขึ้นอย่างหมั่นไส้ ไม่รู้ว่าดื่มไปตั้งเท่าไหร่ ดื่มจนตาแดงคอแดงไปหมด

“ใช่ เจ้าเคยคิดไหมว่าเจ้าหกจะได้แต่งงาน? เมื่อก่อนข้าไม่กล้าแม้แต่จะฝัน ที่เขาป่วยก็เป็นเพราะข้า.... เป็นเพราะข้าถึงได้ป่วย จนเกือบที่จะตายไปแล้วคนหนึ่ง หากเขาตาย....” เขาประคองใบหน้าของหยวนชิงหลิงไว้ พร้อมพูดขึ้นอย่างค่อนข้างร้อนรุ่มว่า “เจ้าอย่าส่ายหัว ส่ายจนข้าเวียนหัว”

หยวนชิงหลิงจับประคองหัวของเขาไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ ไม่ส่าย เจ้าหลับตาลง”

“ไม่ได้” หลังจากหยู่เหวินเห้าหลับตา แล้วก็รีบลืมตาขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “หลับตาแล้วยิ่งเวียนกว่าเดิม”

เขาอุ้มหยวนชิงหลิงนอนลง พลิกตัวทับนางไว้ กลิ่นอายแอลกอฮอล์ทั้งหมดพ่นอยู่ด้านข้างหูของนาง พร้อมพึมพำขึ้นว่า “หากเจ้าหกตายไปแล้วจริงๆ งั้นตลอดชีวิตของข้าก็จะไม่มีความสุขแล้ว ตลอดชีวิตของข้าก็จะต้องรู้สึกผิดที่ทำให้เจ้าหกตาย ชั่วชีวิตนี้ของข้าก็หมดสิ้นแล้ว”

เขาพูดคำว่าชั่วชีวิตนี้อยู่หลายครั้ง พูดต่อไปอีกมากมายจนหางเสียงค่อนข้างสะอึกสะอื้น ใบหน้าซบอยู่ตรงข้างหูของหยวนชิงหลิง

หยวนชิงหลิงรู้ว่าในใจของเขารู้สึกผิดต่ออ๋องหวยมาตลอด ดังนั้นวันนี้อ๋องหวยแต่งงาน เขาดีใจกว่าใครทุกคนทั้งหมด

ได้ยินเขาสูดหายใจเข้าลึกๆอยู่ข้างหู คิดว่าเขาอดไม่ได้จะร้องไห้ออกมา จึงกอดไว้อยากที่จะพูดปลอบ กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะจามอยู่ด้านข้างหูของนาง สั่นสะเทือนจนแก้วหูของนางแทบทะลุ

บรรยากาศเจ็บปวด หายมลายไปในทันที

หยู่เหวินเห้ายันกายลุกขึ้นมา ใช้มือนวดจมูก พร้อมพูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “ผมของเจ้าทำให้จมูกของข้าคันมาก”

หยวนชิงหลิงก็ลุกขึ้นมานั่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้ดีใจก็พอ ข้าใช้คนเตรียมซุปแก้เมาให้เจ้า หลังจากเจ้าดื่มแล้ว ก็ไม่ต้องอาบน้ำแล้ว ข้าเช็ดตัวให้เจ้า”

หยู่เหวินเห้าจับมือของนางไว้ จ้องมองดูนาง แววตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าหยวน เจ้าว่าทำไมเจ้าถึงได้ดีขนาดนั้น? เจ้ารักษาจนเจ้าหกหาย เจ้ารักษาเสด็จปู เจ้ารักษาผู้คนมากมาย ทำจิตใจของเจ้าถึงได้อ่อนโยนขนาดนั้น?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “พูดจาไปเรื่อยแล้วใช่ไหม?”

“ข้าพูดความจริง เจ้าดีอย่างมาก”เขาเอียงหัว อยากที่จะใช้คำศัพท์ที่ดีที่สุดมาชมเจ้าหยวน แต่ก็ถูก ฤทธิ์แอลกอฮอล์ครอบงำสมอง คิดอะไรที่เหมาะสมไม่ออก พูดเน้นอยู่ตลอดว่าดีอย่างมากดีที่สุด

หยวนชิงหลิงรับคำ ลุกขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ข้าดีมาก ข้าไปตาม....”