บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 637

คุณยายหยวนพูดยิ้มๆว่า “เรื่องพวกนี้ พวกหลานที่เด็กกว่าไปสนุกกันเถอะ ย่าไม่ไปแล้ว”

หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าของคุณย่ามีความเหน็ดเหนื่อยอยู่บ้าง คิดว่าตลอดการเดินทางมาที่นี่คงจะเหนื่อยมาก จึงพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นหลานก็ไม่ไป อยู่เป็นเพื่อนคุณย่าที่บ้านดีกว่า”

“หลานไปเถอะ”คุณยายหยวนอมยิ้มตบมือของนางเบาๆ “หลานไปช่วยหรงเยว่หน่อย ตลอดทางนี้ อ๋องชินสู้โมโหมาก ไม่แน่วันนี้อาจจะจัดการกับหรงเยว่ก็เป็นได้”

ตั้งแต่หรงเยว่แต่งงานไป ก็มีชีวิตที่ราวกับอยู่ในความฝันเพียงแค่สองวันเท่านั้น คนในจวนอ๋องหวยก่อนหน้านี้เคยถูกหลู่เฟยจัดการไปแล้ว ฉะนั้นจึงง่ายดายมาก คนที่รู้ใจก็มีไม่กี่คน บ่าวรับใช้คนอื่นๆก็เป็นระเบียบดี ไม่มีอะไรต้องให้เจ้าสาวที่เพิ่งแต่งเข้ามาต้องหนักใจ

วันที่สองหลังจากการแต่งงาน เข้าวังน้อมทักทาย คำนับไท่ซ่างหวงกับไทเฮา และคำนับฮ่องเต้กับฮองเฮาแล้ว เป็นสะใภ้ราชวงศ์อย่างเป็นทางการ

แต่ว่า พอถึงวันที่สามก่อนจะกลับบ้านมารดา นางก็เริ่มกระวนกระวายใจถอนหายใจเป็นระยะ

บ้านสามีดีหมดทุกอย่าง สามีดี พ่อแม่สามีก็ดี สะใภ้ร่วมตระกูลก็ดี แต่บ้านมารดา…… ยากจะอธิบายเป็นคำพูดสั้นๆได้

อ๋องหวยค่อนข้างให้ความสำคัญกับการกลับบ้านมารดาในครั้งนี้ เริ่มสั่งการให้มีการจัดการเตรียมความพร้อมในการกลับบ้านมารดาตั้งแต่เมื่อวาน วันนี้ก็ตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้า ทำตามที่หยวนชิงหลิงสั่งการให้ออกกำลังกายช่วงเช้าเสร็จแล้ว เห็นว่าหรงเยว่ยังคงนอนเกียจคร้านอยู่บนเตียง สีหน้ายุ่งเหยิงเป็นอย่างยิ่ง

แต่งงานกันมาสองวัน เขายังคงไม่เข้าใจว่าระหว่างสองพ่อลูกหรงเยว่กับอ๋องชินสู้ทำไมจึงทะเลาะกันจนถึงขั้นนี้ เขาให้เกียรติหรงเยว่ นางไม่ยินดีจะพูดจึงไม่ได้ถาม

ตอนนี้เห็นนางยังไม่ค่อยอยากจะลุกขึ้นจากเตียง ก็รู้ว่านางคงกลัวที่จะต้องกลับบ้านมารดา จึงพูดยิ้มๆว่า “ไม่ว่าจะเร็วหรือช้าก็ต้องพบคนในครอบครัวอยู่ดี จะสามารถหลบไปได้ถึงตอนไหน”

หรงเยว่ขมวดคิ้วเบาๆ “หลบไปจนกว่าเขาจะกลับต้าซิง”

“เขาเป็นพ่อของเจ้า หรือว่าชาตินี้เจ้าจะไม่พบเขาอีกแล้ว”อ๋องหวยนั่งอยู่ข้างเตียง ยื่นมือไปดึงนาง “รีบลุกขึ้น”

หรงเยว่มองแววตาที่อบอุ่นของเขา ถอนหายใจ “เอาเถอะ ฟังท่านก็ได้”

หน้าตาและความอบอุ่นของเขา เป็นยาพิษที่นางไม่สามารถต้านทานได้ อย่างน้อย วันนี้ก็ดูแล้วเหมือนจะเป็นยาพิษ

ที่จวนเหลิ่งวันนี้ก็มีการจัดการเตรียมงานกลับบ้านมารดา ตามธรรมเนียมของต้าซิงแล้ว ตอนที่ลูกเขยคนใหม่เข้าบ้าน ต้องมีการส่งคนไปขัดขวาง ผ่านการทดสอบแล้วจึงจะเข้ามาได้

เดิมที่สถานะของอ๋องหวยนั้นสูงส่ง ธรรมเนียมเหล่านี้สามารถยกเว้นได้ แต่เหมือนอ๋องชินสู้จะเกิดความโหดเหี้ยมขึ้นมาหรืออย่างไรไม่ทราบ ตั้งธรรมเนียมขึ้นมามากมาย ไม่ได้เป็นการทำให้อ๋องหวยลำบากใจ แต่เป็นการทำให้หรงเยว่ขยาดกลัว

ท่านชายสี่ยกมือขึ้นโบกมองด้วยสายตาเย็นชา สั่งให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องถอยออกไปให้หมดอย่างลับๆ เกรงว่าจะถูกลูกหลงซวยกันไปหมด

ก่อนที่รถม้าของจวนอ๋องหวยจะมาถึง หยวนชิงหลิงก็มาถึงก่อน คิดว่าจะเข้าไปทักทายหมอหลินก่อน แต่ไหนเลยจะรู้เมื่อได้รับรายงานว่าหมอหลินได้ออกไปพบแขกแล้ว คาดว่าคงอีกสองวันจึงจะกลับมา

หยวนชิงหลิงรู้สึกประหลาดใจอยู่ลึกๆ หมอหลินมีคนรู้จักอยู่ที่นี่ด้วยหรือ จึงได้ถามท่านชายสี่ ท่านชายสี่บอกว่าไปพบอาจารย์ของเขา นี่ก็เป็นจุดประสงค์ในการมาครั้งนี้ด้วย

หยวนชิงหลิงยิ่งรู้สึกประหลาดใจ นางรู้ว่าอาจารย์ของท่านชายสี่คือแม่ทัพชาวหมาป่าโล่หมัน หรือว่า แม่ทัพชาวหมาป่าจะอยู่ในเมืองหลวง หมอหลินกับแม่ทัพชาวหมาป่ารู้จักกันก่อนหน้านี้แล้วหรือ

ความสัมพันธ์ชั้นสูงเหล่านี้ซับซ้อนมาก หยวนชิงหลิงเองก็ไม่สามารถสืบให้รู้ได้ในเวลาสั้นๆ ได้แต่เฝ้ารอการกลับบ้านมารดาของหรงเยว่อย่างสงบ

ไม่ช้ารถม้าของจวนอ๋องหวยก็มาถึง ลากเอาของขวัญกลับมามารดามาสามคันรถ แต่เมื่อเทียบกับสินสอดของหรงเยว่แล้วนั้นไม่สามารถเทียบกันได้ แต่ว่า คุณชายสี่เหลิ่งและอ๋องชินสู้ต่างก็ไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงินทอง

หยวนชิงหลิงอยากจะออกไปต้อนรับ แต่ว่าเบียดออกไปไม่ได้จริงๆ หน้าประตูมีคนเต็มไปหมด ส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนของสำนักเหลิ่งหลัง มีส่วนหนึ่งเป็นผู้ติดตามใกล้ชิดของอ๋องชินสู้

หน้าประตูยังจัดวางเหล้าไว้หลายไห จัดวางอาวุธไว้ด้านนอกสิบแปดชิ้น ยังมือนักปราชญ์ที่ถือม้วนหนังสือเฝ้าดูอยู่ หยวนชิงหลิงเห็นเช่นนี้ ก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาบ้างเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าอ๋องชินสู้นั้นต้องการเปิดศึกกับหรงเยว่ ด้วยนิสัยของหรงเยว่ เกรงว่าจะอาละวาดจนบ้านแตก