บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 640

หยู่เหวินเห้าเดินกลับไปยังตำหนักเซี่ยวเยว่ด้วยฝีเท้าเบาหวิว นั่งรอด้วยใจตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง จึงเห็นหยวนชิงหลิงปรากฏตัวที่หน้าประตู

เขาดึงตัวหยวนชิงหลิงเข้ามาทันที รีบถามขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “ท่านย่ารู้เรื่องที่ก่อนหน้านี้ข้าเคยสั่งให้คนโบยเจ้าแล้วใช่หรือไม่ นางมีปฏิกิริยาอย่างไรบ้าง โมโหมากใช่หรือไม่”

หยวนชิงหลิงตบที่มือเขาเบาๆ ทำเสียงชู่หนึ่งครั้ง กะพริบตาหนึ่งที ให้สัญญาณว่าข้างนอกยังมีคนอยู่

หยู่เหวินเห้ากระทืบเท้า “ชู่อะไรกันเล่า เจ้ารีบพูดมา เด็กรุ่ยเหอนั่นพูดอะไร……”

เงาร่างสายหนึ่ง ค่อยๆโผล่เข้ามา ใบหน้าที่อยู่ต่ำลงมาจากศีรษะที่เต็มไปด้วยผมขาว เคร่งขรึมและเย็นยะเยือก

หยู่เหวินเห้าปล่อยหยวนชิงหลิงออกด้วยอาการอ้าปากตาค้าง สองมือประสานกันจากนั้นก็ถูไถไปมาทีหนึ่ง พยายามเค้นรอยยิ้มออกมา น้ำเสียงหนักแน่นเปลี่ยนโทนเสียง เบาและประจบสอพลอ “ท่านย่า ท่านก็มาด้วยหรือ”

หยวนชิงหลิงเห็นสีหน้าที่แทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว ก็หลุดเสียงหัวเราะออกมา “ใต้เท้าทังบอกว่าท่านเจ็บที่หน้าอก คุณย่าเป็นห่วงก็เคยตามมาดูด้วย”

หยู่เหวินเห้าหลุบเปลือกตาลง “ขอบคุณท่านย่า”

คุณย่าหยวนเองก็คงท่าทีเคร่งขรึมเอาไว้ไม่อยู่ พูดยิ้มๆว่า “ดูสีหน้าของหลานเขยแล้ว น่าจะไม่เป็นอะไรมาก เช่นนั้นก็พักผ่อนดีๆเถอะ ข้ากลับก่อนล่ะ”

“ท่านย่า ท่านเดินช้าๆนะ”หยู่เหวินเห้ารีบเดินไปข้างหน้าเพื่อส่งแขก

คุณย่าหยวนมองเขา ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกมาตบไปที่หลังมือของเขาพูดว่า “หลานเขย ข้าเป็นคนมีเหตุผล เรื่องราวก่อนหน้านี้หลายเรื่องไม่สามารถโทษเจ้าได้ ถือว่าเลิกแล้วต่อกันทั้งหมด ภายหน้าก็ให้ดีต่อชิงหลิงบ้าง”

“แน่นอน แน่นอน ”หยู่เหวินเห้ารีบรับประกันทันที

คุณย่าหยวนยิ้ม “เช่นนั้นก็ดี ไปพักผ่อนเถอะ”

นางพูดจบ ก็หมุนตัวจากไป

ร่างกายของหยู่เหวินเห้าราวกับทรุดลง หน้าผากมีเหงื่อผุดออกมา ในที่สุดหัวใจที่เต้นตุบตับแทบจะหลุดออกมานั้นก็สงบลงได้เสียที “สวรรค์ เจ้าก็จริงๆเลย ข้าให้ทังหยางไปเรียกเจ้ากลับมา ก็อยากจะถามเจ้าก่อนตามลำพัง ทำไมเจ้ายังพาท่านย่ามาด้วยเล่า”

หยวนชิงหลิงพูดยิ้มๆว่า “ท่านกลัวอะไร ไม่ได้ทำเรื่องผิดบาปอะไรสักหน่อย มีอะไรต้องกลัวด้วย คุณย่าเป็นคนเข้าใจและมีเหตุผล”

หยู่เหวินเห้าลากตัวนางเข้ามาอยู่ในอ้อมอก ยื่นมือไปกดที่ท้ายทอยและคอของนาง สัมผัสได้ถึงความบวมเล็กน้อย ถามว่า “ยังเจ็บหรือไม่”

“คุณย่าทายาให้ข้าแล้ว ยังต้มไข่กลิ้งให้ข้าด้วย ตอนนี้ไม่รู้สึกเจ็บแล้ว”หยวนชิงหลิงพูด

“เจ้าวางใจได้ วันหลังเรื่องเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”หยู่เหวินเห้าเอ่ยอย่างรับประกัน

หยวนชิงหลิงไม่ได้ใส่ใจมากนัก ดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของเขา ตบเบาๆไปที่ใบหน้าที่แข็งกระด้างด้วยความตื่นเต้นก่อนหน้านี้“หาเรื่องเป็นสิ่งที่ทำให้ชั่วคราวเท่านั้น ทำไปทำมาก็จะรู้สึกไม่สนุก รอให้คนป่วยบนเขาโรคเรื้อนต่างก็หายดีแล้ว ย่อมจะสงบลงไปเอง แต่วันนี้พวกเขาตะโกนอยู่ด้านนอกว่าจะสนับสนุนเจ้าหกให้ขึ้นเป็นรัชทายาท เรื่องนี้หากแพร่ออกไปคงจัดการได้ยาก อาจทำให้เจ้าหกลำบากต้องถูกผู้อื่นตำหนิ ”

หยวนชิงหลิงยิ่งรู้สึกได้ว่าวันนี้ที่อ๋องชินสู้เปิดพื้นที่สนทนาสร้างความคึกคักในวันกลับบ้านมารดาของอ๋องหวยกับหรงเยว่นั้นมีความจำเป็นอย่างยิ่ง และแล้วก็มีคนฉวยโอกาสเอามาขยายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ว่าพื้นที่สนทนานี้นับว่าเปิดช้าไปเสียหน่อย ได้ถูกคนใช้ให้เกิดประโยชน์เสียแล้ว

แต่ว่า เอาต้าซิงมาพัวพันด้วยในเวลานี้ เกรงว่าทางด้านเสด็จพ่อคงจะโมโหกระมัง

“ลำบากเจ้าแล้ว แต่งเจ้าเข้ามา ไม่เคยได้รับความสุข ได้แต่ทนความลำบากกับข้าตลอด”หยู่เหวินเห้าอดไม่ได้ที่จะสะท้อนใจ

“ตอนนี้ลำบากสักหน่อย ภายหน้าต้องมีเวลาเสพสุขของพวกเราแน่”หยวนชิงหลิงยิ้มและลุกขึ้นมา หอมไปที่หน้าผากเขาหนึ่งที สายตาเต็มไปด้วยอารมณ์อ่อนหวาน“ไป รีบไปอาบน้ำเถอะ ข้าจะรอท่านกลับมา”

แววตาของหยู่เหวินเห้าเป็นประกายขึ้นมาทันที “ไปแช่น้ำที่สระผีด้วยกัน ”

“ข้าเพิ่งไปแช่มา เมื่อครู่ตอนกลับมาบนตัวมีแต่กลิ่นเหม็นของไข่เน่าเต็มไปหมด ถ้าขืนแช่อีกผิวคงลอกแน่”

หยู่เหวินเห้ากระโดดลุกขึ้น “เอาเถอะ รอข้า ข้าจะกลับมาเร็วที่สุด”