บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 639

คุณย่าหยวนอยู่ที่นี่สามารถพบเห็นสิ่งของที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งยุคสมัย รู้สึกไม่สามารถผสมผสานเข้ากันได้เลยจริงๆ

คุณย่ายิ้มขึ้นมา หางตามีรอยย่นที่แสนจะอ่อนโยน เอาที่ฉีดพ่นไปพ่นให้นางบริเวณลำคอ จากนั้นก็นวดให้นางชั่วครู่ “ก็ยังโชคดีที่หลายยังมีกล่องยานี้ ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าต้องลำบากอีกเท่าไหร่ วันนี้ย่าได้คุยกับแม่นมฉีและรุ่ยเหอ หลายเรื่องราวตอนที่หลานเพิ่งจะมาถึงที่นี่ ย่าเองก็รับรู้ทั้งหมดแล้ว ฟังจนไม่รู้ว่าย่าเองรู้สึกเจ็บปวดใจแค่ไหน ”

หยวนชิงหลิงค่อยๆหันร่างมามองคุณย่า “แม่นมฉีกับรุ่ยเหอพูดอะไรบ้าง”

คงไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ถูกโบยให้คุณย่าฟังหรอกนะ

คุณย่าหยวนนั่งลง ดึงมือของนางเอาไว้สายตาเต็มไปด้วยความสงสารและเอ็นดู แล้วก็ถอนหายใจ “แม่นมฉีอ้ำๆอึ้งๆ ไม่ยอมพูดอะไรมาก แต่รุ่ยเหอจิตใจใสซื่อ ถามอะไรนางก็ตอบหมด ย่าถึงได้รู้ว่าหลานลำบากมามากแค่ไหน หลานเขยเองตอนแรกก็ไม่ได้ดีกับหลานจริงๆ……”

หยวนชิงหลิงมองสายตานิ่งขรึมของคุณย่า ในใจก็รู้สึกหนักอึ้งตามไปด้วย รีบกุมมือของคุณย่าและอธิบายว่า “คุณย่า นั่นล้วนเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว และตอนนั้นเจ้าห้าคิดว่าหลานจะทำร้ายหกเกอเอ๋อ จึงได้ให้คนโบยข้าสามสิบไม้”

คุณย่าหยวนวางขวดยาสำหรับฉีดพ่นลงบนโต๊ะอย่างแรง พูดเสียงดุว่า “หลานว่าอะไรนะ สามสิบไม้ เขาเคยโบยหลานสามสิบไม้ ย่าก็รู้อยู่แล้วว่าตอนที่พวกเขาพูดอย่างไรก็ต้องมีเรื่องปิดบังเอาไว้บ้าง นี่ย่ายังอุตส่าห์บอกว่ารุ่ยเหอซื่อสัตย์ แต่นางกลับบอกแค่ว่าหลานถูกเย็นชาเมินเฉย หลานเขยไม่สนใจหลานเท่านั้น ไม่คิดว่าจะลงมือด้วย เขายังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า”

มุมปากของหยวนชิงหลิงกระตุกชั่วครู่ เอ่ยอย่างลำบากใจว่า “เรื่องนี้ รุ่ยเหอไม่ได้พูดหรือ หลานคิดว่ารุ่ยเหอเล่าให้ฟังแล้ว”

“หลาน……”คุณย่าหยวนถลึงตาให้นางหนึ่งที เห็นหน้าตาท่าทางน่าสงสารของนาง คิดถึงความลำบากที่นางต้องเผชิญมาทั้งหมดก็อดที่จะว่านางไม่ได้ ได้แต่พูดเสียงดุดันว่า “ทำไมหลานไม่พูด ยังหลอกย่าว่าเขาดีกับหลานมาก เสี่ยวหลิงเอ่อ ผู้ชายที่ทำร้ายตบตีผู้หญิงนั้นเอาไม่ได้ มีครั้งที่หนึ่งก็จะมีครั้งที่สอง”

ตอนนี้หยวนชิงหลิงรู้แล้วว่าถ้ายังไม่พูดถึงความเป็นมาเป็นไปทั้งหมดให้คุณย่าฟัง ความโมโหนี้คงไม่สลายไปแน่ จึงพูดว่า “คุณย่าใจเย็นๆก่อน เรื่องนี้ ไม่ได้ง่ายขนาดนี้ คุณย่าฟังหลานพูดก่อน”

คุณย่าดึงมือของนาง“หลายยังจะแก้ตัวแทนเขาอีกหรือ หลานยังมีความเอาไหนอยู่บ้างหรือเปล่า”

หยวนชิงหลิงพูดด้วยท่าทีน่าสงสารว่า “หลานไม่เอาไหน แต่ตอนนี้จะให้ทำอย่างไร หย่าหรือ”

“หย่าก็หย่าสิ”

“หลานเป็นพระชายารัชทายาทนะ ไหนเลยจะบอกว่าหย่าก็หย่าได้”

คุณย่าหยวนคิดถึงภาพที่ร่างเล็กของนางเช่นนี้ถูกโบยสามสิบไม้ ทั้งรู้สึกสงสารทั้งรู้สึกโมโห ไม่ทันได้คิดว่าการหย่าในยุคสมัยนี้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยสักนิด และนางก็ยังเป็นพระชายารัชทายาท เฮ้อ

ความรู้สึกดีๆอันน้อยนิดที่คุณย่ามีต่อหยู่เหวินเห้าได้ถูกสามสิบไม้นั้นทำลายไปจนสิ้นแล้ว

หยวนชิงหลิงรินน้ำชาให้คุณย่าหนึ่งแก้ว หลังจากให้คุณย่าได้ดื่มเพื่อคลายอารมณ์แล้ว ค่อยเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบให้ฟัง

หลังจากที่คุณย่าหยวนฟังแล้ว ก็ตกใจเป็นอย่างมาก “ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เองหรือ”