บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 650

อะหลูเห็นพระชายาอันไม่พูดจา ก็ก้าวเข้าไปอีกก้าวผลักอะฉ่ายออกพูดว่า “ก่อนหน้านี้พระชายายังเคยเอ่ยถึงเรื่องที่จะแต่งตั้งอะหลูเป็นรองพระชายา แม้แต่สถานะท่านก็ยังยินดีจะมอบให้ข้า แต่กลับถือสาเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องหนังสืออย่างนั้นหรือ หรือว่าพระชายาจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ ที่จริงก็ไม่ยินดีจะให้หญิงอื่นอยู่ข้างกายท่านอ๋อง ในใจก็รับไม่ได้ ใช่หรือไม่ ”

“ยังมี ตอนนี้พระชายาตั้งครรภ์แล้ว อย่างน้อยสามเดือนแรกท่านอ๋องคงแตะต้องท่านไม่ได้ ในห้องของท่านอ๋องก็ไม่ได้มีนางบำเรอหรืออนุ พระชายาต้องการให้ท่านอ๋องรักษาเนื้อรักษาตัวเพื่อท่านสามเดือนหรือไม่ก็หนึ่งปีเชียวหรือ ระหว่างนั้นไม่ให้มีหญิงใดคอยปรนนิบัติรับใช้หรือ ”

พระชายาอันสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “เจ้าพูดจาเหลวไหล”

ถ้าหากเป็นอย่างที่อะหลูพูด เช่นนั้นก็เท่ากับนางอิจฉาริษยาต้องการได้รับความรักแต่เพียงผู้เดียว สูญเสียความประพฤติอันดีงามของคนเป็นภรรยา ฉะนั้นพระชายาอันจะยอมรับไม่ได้เด็ดขาด

สายตาของอะหลูมีแววไม่พอใจวาบผ่าน แต่ใบหน้ายังคงสีหน้าเศร้าเสียใจ “ในเมื่อไม่ใช่ ทำไมพระชายาจึงเป็นเช่นนี้ อีกอย่าง แม้จะรู้สึกน้อยใจ ก็ควรเป็นอะหลูที่ต้องรู้สึกน้อยใจจึงจะถูกต้อง อะหลูไม่มีสถานะอะไร ได้แต่ติดตามท่านอ๋องเช่นนี้ คนในจวนพูดจาไม่น่าฟังตั้งเท่าไหร่ ข้าไม่เชื่อว่าพระชายาจะไม่เคยได้ยิน อะหลูก็มีหัวใจ และรู้สึกถือสา รู้สึกเสียใจ แต่เพื่อท่านอ๋องแล้ว อะหลูจะกัดฟันอดทนต่อเรื่องที่ทำให้ลำบากใจต่างๆนานา ถ้าหากพระชายาทนอะหลูไม่ได้จริงๆ อะหลูจะเก็บข้าวของจากไปทันที จะได้ไม่เป็นการทำให้พระชายาอึดอัดใจ”

พูดจบ นางหมุนตัวจากไปทันที

พระชายาอันลุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน “หยุดก่อน”

อะหลูยืนนิ่ง ค่อยๆหันร่างกลับมา ในดวงตามีน้ำตารื้นขึ้นมา “พระชายา ท่านก็เป็นผู้หญิง ถ้าหากท่านเป็นเหมือนอะหลูที่ได้มอบกายถวายชีวิตให้กับผู้ชายคนหนึ่งแล้ว แต่กลับไม่มีสถานะ ไม่ได้รับความสนใจ ยังถูกเมียหลวงคอยหาเรื่อง ท่านจะทุกข์ใจหรือไม่ อะหลูอับอาย แต่ก็ใส่ใจแค่ท่านอ๋องเท่านั้น ”

หัวใจของพระชายาอันรู้สึกวุ่นวายขึ้นมาทันที ที่อะหลูพูดล้วนเป็นความจริง คนในจวนต่างก็วิจารณ์ถึงพฤติกรรมของเขาทั้งสองคนเป็นอย่างมาก นางเองก็ได้ยิน

แต่ว่า อะหลูก็มีท่าทีอวดดีเช่นนั้น ได้ใจเช่นนั้น ไหนเลยจะเคยได้รับความอยุติธรรม นางเคยคิดอยากให้นางเป็นรองพระชายา แต่นางไม่เอา นางไปเอาความรู้สึกไม่ยุติธรรมมาจากไหน

แต่อะหลูที่อยู่ตรงหน้านี้ ร้องไห้พลางร้องเรียน ราวกับว่านางต่างหากที่เป็นคนผิด

อีกอย่าง ท่านอ๋องเคยบอกว่าอะหลูสามารถช่วยงานได้ ถ้านางไปแล้วก็เท่ากับท่านอ๋องได้สูญเสียคนที่เป็นเสมือนแขนขาของเขาไป

“เจ้าอย่าไปเลย ถือเสียว่าวันนี้ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นทั้งนั้น ”พระชายาอันอดกลั้นความทุกข์ในใจ พูดขึ้น

อะฉ่ายไม่อยากจะเชื่อว่าตนเองจะได้ยินคำนี้ “พระชายา……”

“หุบปาก”พระชายาอันหลับตาลง น้ำตาสองสายไหลออกมา ผ่านไปชั่วครู่ จากนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมองไปยังอะหลูที่ยืนเผชิญหน้ากับนางอยู่ “ในเมื่อเจ้าพูดได้น่าสงสารมากขนาดนี้ เช่นนั้นพรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังไปขอให้แต่งตั้งเจ้าเป็นรองพระชายา โทษในการอยากจะครอบครองเป็นที่รักเพียงคนเดียวโดยขัดต่อหลักแห่งการเป็นภรรยาที่ดีนั้น ข้าแบกรับไม่ไหว”

อะหลูกลับส่ายหน้า “ไม่ พระชายา อะหลูไม่อยากจะทำลายความรู้สึกระหว่างท่านกับท่านอ๋อง และความรู้สึกที่ท่านอ๋องมีต่ออะหลูนั้นก็แค่ความสงสารเห็นใจ ไม่มีอย่างอื่นเจือปน ถ้าหากจะพูดมากอีกหน่อย นั่นก็คือหลงใหลในเรือนร่างของอะหลู รอให้ท่านอ๋องเบื่อหน่ายอาหลูแล้ว คงจะไล่อะหลูออกไป อะหลูไม่อยากจะใช้ตำแหน่งรองพระชายามัดตัวท่านอ๋องเอาไว้ ขอเพียงพระชายาอย่างทำเช่นนี้อีก ถ้าหากท่านเป็นอะไรขึ้นมา อะหลูก็แบกรับไม่ไหวเช่นกัน ”

พระชายาอันเอ่ยด้วยเสียงสะอื้นว่า “เจ้าวางใจ ภายหน้าข้าจะไม่ไปที่ห้องหนังสืออีก”

อะหลูมองนาง เหลือบสายตาขึ้น “แต่เรื่องในวันนี้ ถ้าท่านอ๋องรู้คงต้องตำหนิอะหลูแน่ อะหลูอยู่ต่อไปก็มีแต่จะทำให้ท่านอ๋องโกรธ ไม่สู้ให้อะหลูกล่าวลาจากไปเอง พระชายาวางใจได้ ท่านอ๋องอยู่ข้างนอกมีชื่อเสียงดีมาก แม้ว่าอะหลูจะไปแล้ว ก็ยังมีคนมีความสามารถมากมายมาช่วยท่านอ๋อง”

พระชายาอันพูดอย่างร้อนใจว่า “ข้าบอกแล้ว เรื่องวันนี้ก็ให้จบแค่นี้ ถือเสียว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีคนไปรายงานท่านอ๋องแน่ เจ้าอยู่ที่นี่ต่อไปเถอะ”