บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 649

อะหลูคลุมเสื้อลุกขึ้นมา แต่กลับสวมใส่แค่เสื้อตัวนอก เสื้อตัวในกลับทิ้งไว้บนเตียงหลอฮั่น เต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ดึงดูให้คิดเตลิดไปไกล

เขาอ้อมไปอยู่ด้านหลังอ๋องอันยื่นมือโอบคอของเขาเอาไว้ ดันศีรษะของเขาให้แนบไปกับอก หลับตาและครางเบาๆหนึ่งเสียง ท่าทีราวกับยังไม่หายจากอารมณ์ปรารถนา

อ๋องอันกำข้อมือของนางเอาไว้ ลากตัวมาตรงหน้า บีบคางของนางเอาไว้อย่างดุดัน จ้องมองนาง

อะหลูนั่งคร่อมอยู่บนตักของอ๋องอัน สายตามีแววแห่งคลื่นอารมณ์ระยิบระยับ สีหน้าแดงระเรื่อ เอ่ยเสียงออดอ้อน “ท่านอ๋องเพิ่งจะกลับมา อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องพวกนั้นเลย”

ริมฝีปากของนางสำรวจเข้าไปที่ข้างหู ถามเสียงเบาว่า“ท่านอ๋อง ตอนที่อยู่ในค่ายทหาร เคยคิดถึงข้าหรือไม่”

อ๋องอันกอดเอวของนางเอาไว้ ยิ้มชั่วร้าย “ถ้าไม่คิดถึง ทำไมกลับมาถึงก็ต้องมาแสดงความรักกับเจ้าก่อนเล่า”

อะหลูหัวเราะเบาๆ ยื่นมือถอดเสื้อนอกออก กำลังคิดจะโถมเข้าหา อ๋องอันกลับพูดว่า“เจ้ายังไม่ได้พูดถึงเรื่องคดีความเลย ”

อะหลูปิดบังความผิดหวังในสายตาเอาไว้ พูดว่า“ท่านอ๋องวางใจ หลักฐานในคดีนี้ทั้งหมดล้วนชี้ไปที่คนฆ่าสัตว์ ไม่ว่าใครจะตรวจสอบ ก็ต้องคิดว่าคนฆ่าสัตว์เป็นฆาตกร รอให้เขาสั่งประหารคนฆ่าสัตว์แล้ว ข้าจะให้คนร้ายไปมอบตัว ถึงเวลานั้น รัชทายาทตัดสินคดีผิดพลาด สั่งฆ่าคนบริสุทธิ์ อย่าว่าแต่จะรักษาตำแหน่งเจ้ากรมการพระนครไว้ได้เลย แม้แต่ชื่อเสียงก็ย่อยยับป่นปี้”

อ๋องอันพอใจมาก จากนั้นก็ถามขึ้นอีกว่า “ทำทุกอย่างรอบคอบหรือไม่ คนร้ายยินดีมอบตัวจริงหรือ”

“ท่านอ๋องวางใจ เขาได้ติดเชื้อเป็นโรคร้ายแล้ว การตายเป็นเรื่องที่จะเกิดขึ้นไม่เร็วก็ช้า ข้าได้ให้เงินห้าพันตำลึงแก่เขาเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการสร้างครอบครัว เขายอมมอบตัวแน่”อะหลูพูด

อ๋องอันได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้สึกวางใจ พูดว่า “ข้าต้องออกไปข้างนอกสักหน่อย มีเรื่องต้องพูดคุยกับท่านตา จะกลับมาช่วงค่ำ เจ้าสั่งให้คนไปรายงานพระชายาด้วย”

พูดจบ เขาก็ผลักอะหลูออกและลุกขึ้นยืน

อะหลูยื่นมือออกไปดึงเขาเอาไว้ สองมือโอบเอวของเขาเอาไว้ “ท่านอ๋อง ช่วงที่ท่านอยู่ในค่ายทหารไม่ได้ใกล้ชิดผู้หญิง ท่านไม่คิดอยากจะรับความอบอุ่นจากข้าอีกหน่อยหรือ ”

อ๋องอันแววตาขรึมลง “ข้ายังมีงาน คืนนี้กลับมาค่อยว่ากัน”

พูดจบ ก็ผลักนางออกก้าวเท้าใหญ่ๆเดินออกไป

อะหลูมองตามเงาหลังของเขาที่หายไปจากประตูอย่างผิดหวัง ในใจทั้งผิดหวังทั้งทรมาน

นางรอมานานมากแล้ว รอจนวุ่นวายใจอารมณ์หงุดหงิด บางทีเขาก็เร่าร้อน บางทีเขาก็เย็นชา ทำให้นางยากจะตั้งรับได้

ยังมี ตอนนี้พระชายาได้ตั้งครรภ์แล้ว ถ้าหากให้กำเนิดลูก……

นางมองเสื้อผ้าที่อยู่บนเตียงหลอฮั่น แววตาเย็นยะเยือกลง นางกระชับเสื้อให้แน่นขึ้นมาหน่อย เดินไปสั่งการสาวใช้ที่หน้าประตู “เจ้าไปเชิญพระชายามา บอกว่าท่านอ๋องกลับมาแล้ว”

สาวใช้นิ่งไปชั่วครู่ “แต่ว่า ท่านอ๋องได้ออกไปแล้ว”

อะหลูพูดเสียงเย็นว่า “ให้เจ้าไปเจ้าก็ไป ทำไมจึงได้พูดมากเช่นนี้”

สาวใช้รับคำ อยากจะเข้าไปเก็บกวาดเตียงหลอฮั่น แต่กลับถูกอะหลูห้ามเสียงดุ “ไป”

สาวใช้แต่ไหนแต่ไรก็กลัวนาง ได้ยินเสียงโมโหของนางก็ไม่กล้าเสียเวลาอีก รีบหมุนตัวไปทันที

พระชายาอันยังคงนอนกลางวัน ถูกสาวใช้ปลุกให้ตื่น ได้ยินว่าท่านอ๋องกลับมาแล้ว ก็รีบลุกขึ้นเปลี่ยนชุด

สาวรับใช้คนสนิทชื่ออะฉ่ายรู้สึกประหลาดใจมาก พูดว่า “เมื่อครู่ท่านอ๋องเคยมาดูท่าน รู้ว่าท่านกำลังนอนกลางวันก็ไม่อยากจะรบกวน ทำไมตอนนี้จึงได้เรียกให้ท่านไปพบ”

พระชายาอันได้ยินว่าท่านอ๋องกลับมาแล้ว ก็อดที่จะบ่นไม่ได้ว่า “ท่านอ๋องกลับมาแล้วทำไมไม่เรียกข้า รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเร็วเข้า”

อะฉ่ายพูดยิ้มๆว่า “เป็นท่านอ๋องที่ไม่ยอมให้เรียกท่าน คงจะสงสารท่าน”

ใบหน้าขาวสะอาดของพระชายาอันมีสีแดงผุดขึ้นมา ในแววตาเต็มไปด้วยความดีใจหวานซึ้ง “แต่นานๆเขาจะกลับมาสักครั้ง ข้าตั้งหน้าตั้งตารอเพื่อที่จะได้อยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา ”