บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 656

อะหลูตกตะลึง ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น แววตาเต็มไปด้วยไม่พอใจ “เพราะอันใด เพราะอันใดนางสามารถไม่แปดเปื้อนเกี่ยวกับเรื่องสกปรกพวกนี้ ทว่ากลับได้รับความรักห่วงใยจากท่านอ๋อง นางเป็นภรรยาที่ถูกต้องของท่านอ๋อง ควรเคียงบ่าเคียงไหล่กับท่านอ๋อง ทุ่มเทเรี่ยวแรงทุกอย่าง เพราะเหตุใดเป็นอะหลูที่ต้องเหนื่อยล้าวางแผนเพื่อท่านอ๋อง สุดท้ายกลับยังต้องดูสีหน้าของนาง อะหลูไม่พอใจ ไม่ยอมรับ!”

แววตาอ๋องอานลุกโชนด้วยความโกรธ “เจ้าไม่พอใจแล้วจะทำเช่นไร? หากเจ้าก้าวออกจากจวนอ๋องอานนี้ไป ข้ารับรองว่าหัวของเจ้าหลุดจากบ่าแน่ หากเจ้าอยู่ในจวนอย่างสงบเสงี่ยม สมควรให้แก่เจ้า ข้าจะให้อย่างเหมาะสมแน่ อะหลู เจ้าเป็นคนฉลาด ควรรู้ว่าข้อห้ามของคนเราคือไม่เข้าใจ ไม่รู้จักขอบเขต ก่อนนี้เจ้าทำได้ดีมาตลอด ครั้งนี้ข้าถือว่าเจ้าแค่ผิดพลาดโดยไม่ตั้งใจ จะให้อภัยเจ้าสักครั้ง แต่หากผิดพลาดอีก ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”

อะหลูหมอบลงบนพื้น ท่าทางเปลี่ยนไปบางส่วน ในใจหลั่งเลือก แต่บนใบหน้ากลับค่อย ๆ เก็บงำความโกรธและไม่พอใจไว้ นางเช็ดเลือดที่มุมปาก กลั้นน้ำตาเผยรอยยิ้มที่งดงามอ่อนโยนออกมา “ข้าทราบแล้ว ต่อไปจะไม่ยั่วยุพระชายาอีก ขอท่านอ๋องโปรดเชื่อข้า”

อ๋องอานเห็นนางไม่ต่อต้านเชื่อฟัง สีหน้าพลันอ่อนโยนลง ก่อนเอ่ยว่า “เรื่องจ้างวานสำนักเหลิ่งหลังสังหารหยวนชิงหลิง ทางกรมอาญานั้นโชคดีที่มีคนของตนอยู่ จากนี้หาข้ออ้างช่วยเจ้าให้รอดพ้นได้ แต่ครั้งนี้เจ้าดำเนินการอย่างไม่รอบคอบ ทำให้คนฉวยโอกาสได้ ต่อไปต้องระวังให้มากกว่านี้ และไปตรวจสอบความสัมพันธ์ของท่านชายสี่เหลิ่งและสำนักเหลิ่งหลัง ข้าสงสัยว่าเขาคือหัวหน้าสำนักเหลิ่งหลัง”

“เพคะ!” อะหลูขานรับ ก่อนเงยหน้ามองอ๋องอานพร้อมเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง ปกติอ๋องหวยมีนิสัยรักสงบ ไม่ชอบยุ่งเรื่องใด ท่านคิดว่าเขาตั้งใจให้พระชายาหวยเอ่ยเรื่องเหล่าออกมาต่อหน้าทุกคนในวันนี้หรือไม่ เกรงว่าตั้งแต่วันนี้ไป หากเกิดเรื่องใดขึ้นกับพระชายารัชทายาท ต่างต้องคิดว่าเป็นฝีมือของทางจวนอ๋องอาน”

อ๋องอานสีหน้าโหดเหี้ยมแข็งกระด้าง “เป็นฝีมือหยู่เหวินเห้า เมื่อครู่เขานั่งอยู่ที่นี่ แสดงท่าทางชัดเจน ข้าจึงรู้ว่าเป็นเขา ตอนนี้หยวนชิงหลิงมีคนของสำนักเหลิ่งหลังปกป้อง และองครักษ์ลับผีคุ้มครอง คนธรรมดาแตะต้องนางไม่ได้ เขาให้พระชายาหวยเอ่ยเรื่องมากมายนี้ มีเพียงจุดประสงค์เดียว นั่นคือบอกกับทุกคน พระชายารัชทายาทสามารถรักษาโรคเรื้อนให้หายขาด เขายังพยายามเพื่อให้หยวนชิงหลิงขึ้นไปเขาโรคเรื้อนจนถึงที่สุด ถูกต้อง เจ้าห้าคนนี้นิสัยละโมบไม่รู้จักพอ เห็นคุณงามความดียิ่งใหญ่นี้อยู่ตรงหน้า จะปล่อยทิ้งไปง่าย ๆ ได้เช่นไรกันเล่า?”

อะหลูเอ่ยถาม “ท่านอ๋องมีแผนจะทำเช่นไร?”

อ๋องอานเอ่ยอย่างเย็นชา “เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องถามให้มากความ เจ้าสนใจเพียงจัดการเรื่องคดีให้ดีก็พอแล้ว เดาว่าพรุ่งนี้หยู่เหวินเห้าจะสรุปคดีมอบให้กับกรมอาญา เรื่องนี้ห้ามผิดพลาดเด็ดขาด เจ้าต้องจัดการให้เรียบร้อย”

อะหลูเอ่ยเสียงเบาว่า “ทราบเพคะ!”

อ๋องอานลุกขึ้น ก่อนมองนางอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง “เจ้ากลับไปก่อนเถิด ข้าจะไปอยู่เป็นเพื่อนพระชายา”

อะหลูลุกขึ้นอย่างช้า ๆ ก่อนไล่ตามถามอ๋องอานประโยคหนึ่ง “เช่นนั้นคืนนี้ท่านอ๋องจะมาหรือไม่เพคะ?”

อ๋องอานเอ่ยตอบโดยไม่หันหน้ากลับมามอง “ไม่”

อะหลูยิ้มอย่างขมขื่น นางรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ทว่ากลับไม่ยอมเอ่ยถามขึ้นอีกประโยค

นางซูมีดีอันใดถึงได้รับความรักจากอ๋องอาน? สุดท้ายนางมีดีที่ตรงใด?

พระชายาอานถูกอะฉ่ายประคองกลับเข้ามาในห้อง ปวดท้องมากขึ้นบางส่วน อะฉ่ายให้นางดื่มยา ปรนนิบัติให้นางนอนลง ขณะกำลังปลอบโยนหลายประโยคอ๋องอานเข้ามาพอดี

อะฉ่ายย่อกาย “ท่านอ๋อง!”

อ๋องอานถอดชุดแต่งงานสีแดงด้านนอกออก ทิ้งลงบนพื้น กวาดมองอะฉ่ายอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง “ต่อไปหากพระชายาไม่ได้รับความเป็นธรรม ให้มาบอกข้า ห้ามพูดออกไปข้างนอกส่งเดช”

อะฉ่ายตกใจจนริมฝีปากสั่นเล็กน้อย “เพคะ!”

“ออกไปซะ!” อ๋องอายเอ่ยอย่างเย็นชา

อะฉ่ายรีบย่อกายออกไป แล้วปิดประตูลง

อ๋องอานก้าวยาวตรงไปที่พระชายาอาน แล้วนั่งลงข้างเตียง มองขนตาสั่นเทิ้มของพระชายาอาน เขากุมมือนางแล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ทำให้เจ้าตกใจหรือ ไม่ต้องกลัว เรื่องใหญ่อันใด ล้วนมีข้าอยู่”

พระชายาอานมองเขา อดเอ่ยถามอย่างสงสัยไม่ได้ “ท่านอ๋อง ที่พระชายาหวยพูดคือเรื่องจริงหรือไม่ อะหลูจ้างคนสังหารพระชายารัชทายาทจริงหรือเพคะ?”