บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 663

วันนี้ย่าหยวนตื่นแต่เช้า มีความสุขมาก ไปดูที่หน้าประตูสองครั้ง และในที่สุดก็เห็นรถม้าของจวนอ๋องกลับมา นางจึงรีบเดินลงจากบันไดหินเพื่อไปต้อนรับ

สวีอีที่กำลังขับรถม้าเห็นในระยะไกล และพูดว่า “ทำไมฮูหยินใหญ่ถึงสวมชุดบางเช่นนั้นออกมา? วันนี้ลมแรง เดี๋ยวจะหนาว”

หยวนชิงหลิงเปิดม่านออก และเห็นฉี่หลอพยุงแขนท่านย่าออกมา อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ ไม่สวมเสื้อคลุม ยืนอยู่ที่หน้าประตูจวน ถูกลมพัดจนยืนไม่นิ่ง

นางรู้สึกเจ็บปวดใจ ตอนที่อยู่บนเขา ท่านย่ามักจะถามถึงเรื่องของเด็กๆ ในใจนางคิดอยากเจอมาตลอด มาได้นานขนาดนี้แล้ว แต่ยังไม่เคยได้เห็นสักครั้ง

เมื่อรถม้าหยุดลง หยู่เหวินเห้าก็อุ้มซาลาเปาลงจากรถม้าก่อน และเดินตรงไปหาท่านย่า

เดิมทีซาลาเปาหลับอยู่บนรถม้า หลังจากที่รถม้าหยุด เขาก็ลืมตาขึ้น และทำท่ายืดเส้นยืดสาย

หยู่เหวินเห้าอุ้มซาลาเปาไปตรงหน้าย่าหยวน ย่าหยวนมองดูใบอ้วนตุ้ยนุ้ย จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา เอื้อมมือไปกอด หยวนชิงหลิงเดินเข้ามา จับนางด้วยมือข้างหนึ่ง “ปรับท่านไม่ยอมให้อุ้มลูก” อากาศหนาวเช่นนี้ไม่รู้จักใส่เสื้อคลุมหนาๆค่อยออกมา หนาวจนริมฝีปากเป็นสีคล้ำแล้ว”

หลังจากพูดจบ ก็บังคับและพยุงนางเข้าไป ย่าหยวนก็คร่ำครวญ “ขอให้ข้าดูหน่อย”

“เข้าไปข้างในแล้วค่อยดูได้ไหม? กลับมาแล้วก็หนีไปไหนไม่ได้แล้ว”หยวนชิงหลิงพูดอย่างไม่ให้โอกาสอธิบาย

ย่าหยวนพูดทั้งน้ำตา “ที่หลานเขยอุ้มคือลูกคนโตหรือเปล่า? เหมือนเจ้า เหมือนตอนที่เจ้ายังเป็นเด็ก”

หยวนชิงหลิงยื่นมือเพื่อเช็ดน้ำตาให้นาง “ดูท่านซิ ทำไมยังหลั่งน้ำตาอยู่?”

“มีความสุข!” ย่าหยวนถอนหายใจเบาๆ

เมื่อเข้าไปในบ้าน ย่าหยวนมองดูเด็กสามคนที่อยู่ตรงหน้าตัวเอง นางน้ำตาคลอเบ้า ลูบหน้าเด็กๆทีละคน และพูดกับเด็กๆอย่างระมัดระวังและสะอื้น “เจอกันครั้งแรก ข้าคือย่าทวดของพวกเจ้า”

หลังจากพูดจบ น้ำตาก็ไหลออกมา

หยวนชิงหลิงหันกลับมาทันที น้ำตาคลอเบ้า

ย่าหยวนดึงมากอดทีละคน มองดูอย่างเคลิ้บเคลิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตา ร้องไห้แล้วหัวเราะ แล้วมองดูหยวนชิงหลิงและถอนหายใจ “ถ้าพ่อแม่เจ้าได้เห็นก็คงดี แค่แวบเดียวก็ยังดี”

หยวนชิงหลิงหดหู่ใจ และแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

แม้ว่านางจะหลอกตัวเองมาตลอดว่านางแต่งงานมาอยู่ในที่ห่างไกล และพวกท่านยังมีชีวิตอยู่เหมือนกัน แต่ความจริงมันไม่เป็นเช่นนั้น ไม่ว่าไกลแค่ไหนนางก็สามารถกลับไปได้ แต่ตอนนี้นางจะกลับไปอย่างไง?

หยู่เหวินเห้ากลัวพวกนางเป็นเช่นนี้ ทุกครั้งที่พวกนางพูดถึงคนในครอบครัว เขาก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอก และเข้ากับพวกนางไม่ได้

เขานั่งเงียบๆ คิดว่าถ้ามีวิธี หวังว่าพ่อแม่ของเจ้าหยวนจะมา เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องกังวลว่าสักวันเจ้าหยวนจะทิ้งเขาไป

ทะเลสาบจิ้ง……มีความลึกลับจริงหรือ? หรือต้องไปอีกครั้ง ไหนบอกว่าหมาป่าหิมะยังรู้จักวิธีกลับบ้าน? ถ้างั้นก็ทิ้งหมาป่าหิมะไว้

เขาคิดฟุ้งซ่านอยู่ครู่หนึ่ง ทนไม่ได้ที่ต้องเห็นฉากเสียน้ำตาเช่นนี้ แล้วหาเหตุผลบางอย่างเดินออกไป

เด็กๆอยู่ต่อหน้าย่าหยวนดูมีมารยาทและเชื่อฟังมาก ดีใจจนกระโดดโลดเต้น หัวเราะดีใจ ยิ้มเหมือนนางฟ้า เผยฟันทั้งสี่ซี่ข้างหน้า