บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 667

ไม่นานฮ่องเต้หมิงหยวนก็มาถึง และได้ยินจวิ้นจู่องจิ้งกรีดร้อง “พระชายารัชทายาทเป็นคนผลัก นางเคยไปเขาโรคเรื้อนที่โดนสาปแช่ง และมีความโชคร้ายติดตัวมา ตอนนี้กำลังจะมาทำร้ายทารกในครรภ์ของของฮู่เฟย

เมื่อฮ่องเต้หมิงหยวนได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าก็เคร่งขรึม เขาเป็นห่วงฮู่เฟย โดยไม่ถามเหตุผล จ้องมองจวิ้นจู่องจิ้งด้วยสายตาดุร้าย แล้วสั่งให้หยู่เหวินเห้าจัดการกับเรื่องภายนอก แล้วเขาก็รีบก้าวไปข้างใน

ครรท์ของฮู่เฟยแข็งแรงมาตลอด วันก่อนทารกกลับหัวแล้ว หมอหลวงประเมินไว้ว่าภายในแปดหรือสิบวันนี้ก็จะคลอด โดยไม่คาดคิดว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้

หลังจากที่เขาเข้าไป รีบไปอุ้มฮู่เฟย ในตำหนักนอกจากเต๋อเฟยกับหยวนชิงหลิง ต่างออกไปกันหมด

ฮู่เฟยคว้าแขนเสื้อของฮ่องเต้หมิงหยวน ด้วยท่าทางเจ็บปวด ใบหน้าที่มีเสน่ห์ตอนนี้ซีดเซียว และเหงื่อเม็ดใหญ่ก็ไหลออกจากหน้าผาก “ฮ่องเต้……หม่อมฉัน……หม่อมฉันเจ็บจะตายอยู่แล้ว”

ฮ่องเต้หมิงหยวนขมวดคิ้ว และรีบดุว่า “อย่าพูดไร้สาระ ข้าอยู่นี่ เจ้าจะต้องไม่เป็นไร”

ฮู่เฟยถูกวางราบบนเตียง และให้เต๋อเฟยช่วยเคลื่อนย้ายโต๊ะชาออก แล้วนำผ้าปูที่นอนอีกผืนคลุมฮู่เฟยไว้ นางผดุงครรภ์จึงเข้าไปตรวจ

อย่างที่ทุกคนรู้ เมื่อเปิดกระโปรงออก ก็เห็นเลือดไหลออกมา สีหน้าของนางผดุงครรภ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ฮ่องเต้ ฮู่เฟยกำลังจะคลอดแล้ว”

เต๋อเฟยรีบก้าวไปข้างหน้าและดึงฮ่องเต้หมิงหยวน “ฮ่องเต้ ท่านออกไปก่อน มีพระชายารัชทายาทกับนางผดุงครรภ์อยู่ และหมอหลวงก็รออยู่ข้างนอก ท่านไม่เหมาะที่จะอยู่ที่นี่”

ร่องรอยของความวิตกกังวลของฮ่องเต้หมิงหยวนแวบผ่านดวงตา “ข้าจะอยู่ที่นี่ ถ้าคลอดแล้วข้าค่อยออกไป”

ฮู่เฟยปวดอย่างรุนแรง และไม่ลืมที่จะอธิบายแทนหยวนชิงหลิง พยายามลุกขึ้นและพูดว่า “ฮ่องเต้……ไม่ใช่พระชายารัชทายาท นาง……ไม่ได้ผลักหม่อมฉัน”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเหลือบมองหยวนชิงหลิง จากนั้นหันไปมองฮู่เฟยแล้วตรัสว่า “เจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องนี้ แค่หายใจให้สะดวก เพื่อให้คลายความเจ็บปวดสำคัญที่สุด?”

ฮู่เฟยอ้าปากเพื่อสูดลมหายใจ ใบหน้านั้นซีดเซียวมาก ใช้แรงสองมือคว้าแขนเสื้อของฮ่องเต้หมิงหยวน และพยายามให้ตัวเองคลายความเจ็บปวด แต่เห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้ผล นางเจ็บปวดจนริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีดำ

ถ้าเป็นแค่การคลอดลูกทั่วไป หมอหลวงอยู่ด้านนอกชี้แนะนางผดุงครรภ์ก็พอ แต่ตอนนี้เห็นเลือดไหลออกมามากขึ้นเรื่อยๆ นางผดุงครรภ์รู้สึกว่าสถานการณ์ไม่ปกติ จึงเชิญหมอหลวงหมอเข้ามาดู

หลังจากที่หมอหลวงเข้ามาแล้ว ฮ่องเต้หมิงหยวนให้หยวนชิงหลิงออกไป

เมื่อหยวนชิงหลิงได้ยินเรื่องนี้ ก็ตกตะลึง และมองไปที่ฮู่เฟยด้วยความกังวล ฮู่เฟยเจ็บปวดมาก จนต้องใช้สติและความแน่วแน่ของผู้ฝึกวิทยายุทธเพื่ออดทนไว้เท่านั้น

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าความเจ็บปวดของนางค่อนข้างผิดปกติ ฮู่เฟยฝึกวิทยายุทธมาตั้งแต่ยังเด็ก เติบโตและดิ้นรนต่อสู้อยู่ในเจิ้งเป่ย มีสมรรถภาพทางกายที่ดี ในสถานการณ์ปัจจุบัน อาจจะเกิดจากแรงกระแทกเมื่อสักครู่ ส่งผลให้รกลอกตัวก่อนกำหนด หรือมดลูกฉีกขาด

ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใด ก็อันตรายมาก โดยเฉพาะรกลอกก่อนกำหนด ซึ่งจะทำให้เลือดไหลเข้าสู่น้ำคร่ำได้ และน้ำคร่ำจะเข้าสู่กระแสเลือดที่เปิดอยู่ จะทำให้น้ำคร่ำอุดตันได้ ซึ่งมันจะอันตรายถึงชีวิตได้

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หยวนชิงหลิงก็เงยหน้าขึ้นและพูดกับฮ่องเต้หมิงหยวน “เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่เคยคิดร้ายกับฮู่เฟย ท่านอนุญาตให้หม่อมฉันอยู่ที่นี่ บางทีฮู่เฟยอาจรกลอกก่อนกำหนด ซึ่งเป็นอันตรายได้”

เมื่อสักครู่นางได้ยินคำพูดของจวิ้นจู่องจิ้งที่พูดเหมือนสุนัขบ้าอยู่ข้างนอก บอกว่านางโชคร้าย และถูกสาปแช่ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเสด็จพ่ออาจจะไม่เชื่อเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ฮู่เฟยประสบอุบัติเหตุกะทันหัน และกำลังจะคลอดบุตร เพื่อความปลอดภัย ฮ่องเต้หมิงหยวนต้องไม่อนุญาตให้นางอยูที่นี่แน่นอน

“เสด็จพ่อ!” เมื่อเห็นว่าเขายังลังเลอยู่ หยวนชิงหลิงจึงก้าวไปข้างหน้า และพูดอย่างอ้อนวอน “ฮู่เฟยและลูกในท้องมีความสำคัญ ท่านโปรดอย่าเชื่อคำหลอกลวงพวกนั้นเลย”

เขาได้ยินมาว่าฮ่องเต้หมิงหยวนกำลังเฝ้าอยู่ที่นั่น และเขาก็พอใจมาก แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะไม่ชอบลูกเขยอย่างฮ่องเต้ แต่ตอนนี้ดูแล้วก็ใช้ได้ ยังดีที่มีความจริงใจ

หยู่เหวินเห้ามองเขากำลังมีความสุขที่เหล่าขุนนางต่างๆมาร่วมแสดงความยินดีกับเขา และหัวใจของเขาก็ซับซ้อนมาก โชคดีที่เมื่อสักครู่ชายชราคนนี้ไม่อยู่ในสถานการณ์ ไม่เช่นนั้นถ้าได้ฟังคำพูดของจวิ้นจู่องจิ้งแล้ว อาจเกิดเรื่องวุ่นวายแน่นอน?

เพื่อความรอบคอบและระมัดระวัง หยู่เหวินเห้าให้อ๋องฉีไปนั่งข้างๆเจ้าพระยาเจิ้งเป่ย เมื่อใดก็ตามที่เห็นใครต้องการคุยเรื่องนี้ ก็รีบหยุดไว้ทันที

อย่างที่ทุกคนรู้ อ๋องอานก้าวไปนั่งข้างๆเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยก่อน

ทันทีที่อ๋องอานนั่งลงก็พูดทันทีว่า “เจ้าพระยา ท่านอย่ากังวลเกินไป ฮู่เฟยเป็นคนโชคดี ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยไม่เข้าใจ จึงพูดว่า “แม้ว่าการคลอดบุตรเป็นปัญหาใหญ่สำหรับผู้หญิง แต่อยู่ในวัง มีหมอหลวงมากมายเฝ้าอยู่ ต้องไม่เป็นไรแน่นอน”

อ๋องอานกล่าวว่า “ใช่แล้ว จะต้องไม่เป็นไร ฮู่เฟยฝึกวิทยายุทธมาตั้งแต่เด็ก และร่างกายก็ดีกว่าคนอื่น แม้ถูกกระแทกอย่างแรง ก็น่าจะไม่มีปัญหาใดๆ เสด็จพ่อก็รออยู่ตำหนักสู้ซิน มีไอมังกรของเสด็จพ่อคุ้มครอง ฮู่เฟยต้องคลอดบุตรอย่างราบรื่นแน่นอน”

ทันทีที่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยได้ยินสิ่งนี้ แก้วเหล้าก็ตกลงบนพื้น เอามือปัดเคราที่ปิดริมฝีปาก และดวงตาของเขาใหญ่เท่ากับระฆังทองแดง “กระแทกอย่างแรง? ทำไมถึงคลอดอยู่ในตำหนักสู้ซิน นางไม่ได้อาศัยอยู่ในตำหนักสู้ซินนี่”

อ๋องอานตกใจ และหันหลังราวกับว่าเขาพูดอะไรผิดไป “ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ข้าพูดผิดไปเอง”

เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยได้ยินมาครึ่งทางแล้ว จะยอมได้ไง? โดยไม่คำนึงถึงการปรากฏตัวของเครือญาติราชวงศ์และขุนนางทั้งหลาย และถามด้วยความโกรธ “เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ท่านอ๋องอาน ท่านต้องพูดให้ข้าเข้าใจชัดเจน”