บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 666

ฮู่เฟยุหลุดหัวเราะ จวิ้นจู่องจิ้งมีฐานะทรงเกียรติ หลังจากแต่งงานกับจวิ้นหมาเย๋แล้ว ก็ให้กำเนิดบุตรสาวเพียงสองคนเท่านั้น ไม่มีบุตรชาย จวิ้นหมาเย๋ได้แต่งงานกับนางสนมหลายคน ในสองสามปีมานี้ นางสนมได้ให้กำเนิดบุตรชายหลายคน จวิ้นจู่องจิ้งไม่ค่อยพอใจ บุตรที่นางสนมคลอดออกมาได้นำมาเลี้ยงเอง นางสนมสามารถมาเยี่ยมได้เดือนละครั้งเท่านั้น และไม่อนุญาตให้กอดและอุ้ม

ตอนนี้บุตรชายเหล่านั้นโตขึ้นมาก แต่ไม่ได้ใกล้ชิดสนิทกับนาง ต่างคนต่างอยากกลับไปหาแม่บังเกิดเกล้าของตัวเอง ดังนั้น จวิ้นจู่องจิ้งจึงขายนางสนมทั้งหมดออกไป และยังทะเลาะกับจวิ้นหมาเย๋ ท้ายที่สุดก็ต้องไปสะเทือนไปถึงองค์หญิงพระองค์ใหญ่ เรื่องนี้คนในเมืองหลวงมากมายต่างก็รู้ เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อหนึ่งปีก่อน แน่นอน หยวนชิงหลิงไม่เคยรู้

นางแค่อยากจะกวนให้จวิ้นจู่องจิ้งหุบปาก สิ่งที่ตัวเองไม่ชอบก็อย่าบังคับคนอื่นให้ทำ ไม่ได้ต้องการพูดแทนใจดำนาง

ทันใดนั้นจวิ้นจู่องจิ้งก็หน้าดำคร่ำเครียด สะอึกจนพูดไม่ออก โดยเฉพาะอย่างยิ่งฮู่เฟยก็หัวเราะไม่ถูกเวลา นางยิ่งโกรธมาก และเห็นความโกรธเคืองในแววตาของเธอ

คนที่เหลือไม่สะดวกที่จะพูด ในเวลานี้ ถ้าพูดก็เหมือนการเติมเชื้อไฟอย่างไม่ต้องสงสัย พระชายาซุนจึงขยิบตาให้หยวนชิงหลิง เพื่อให้นางอย่าไปสนใจคนเหล่านั้น

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าการอยู่ที่นี่มันน่าเบื่อหน่าย จึงลุกขึ้นและกล่าวคำอำลากับเต๋อเฟย “เต๋อเฟยท่านอยู่ต่อ หม่อมฉันจะออกไปเดินเล่น”

ฮู่เฟยก็รู้สึกว่านั่งจนเมื่อยแล้ว และกล่าวว่า “ข้าจะออกไปเดินเล่นกับเจ้า นั่งแล้วมันทับท้อง มันไม่สบายตัว”

หยวนชิงหลิงพยุงนาง “ระวังตัวด้วย”

ฮู่เฟยพูดอย่างจนปัญญา “ตอนนี้ตัวหนักเทอะทะ ยืนแล้วมองไม่เห็นเท้าของตัวเอง หนักมากเหมือนมีเศษตะกั่วทั่วร่างกาย ต้องใช้ความพยายามอย่างมาก หวังเพียงให้รีบๆคลอดออกมาเร็วๆ ไม่ต้องทนทุกข์อีกต่อไป”

เต๋อเฟยหัวเราะ “ปกติเจ้าก็ฝึกวิทยายุทธ ทำไมไม่เก่งเหมือนพระชายารัชทายาท ตอนนั้นพระชายารัชทายาทในครรภ์มีลูกชายถึงสามคน และยังเดินได้อย่างอิสระ”

ความสัมพันธ์ระหว่างเต๋อเฟยกับฮู่เฟยนั้นดีมาก นี่เป็นเพียงการเยาะเย้ย ไม่คิดว่าเมื่อจวิ้นจู่องจิ้งได้ฟังแล้ว คิดว่าเต๋อเฟยจงใจเยาะเย้ยนางที่ไม่สามารถมีบุตรชาย และทนไม่ไหวอีกต่อไป ทันใดนั้นก็ลุกขึ้น “เต๋อเฟย ปกติข้าจะนับถือท่านที่มีมารยาทและสง่ามีราศี ในวันนี้เพื่อเอาใจพระชายารัชทายาท ซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่นำเรื่องของข้ามาเป็นประเด็นเยาะเย้ย ดูเหมือนว่าบรรยากาศในพระราชวังไม่ค่อยดีนัก มีแต่คำพูดให้ร้ายและประจบสอพลอ ความคิดไม่เหมือนกันข้าก็ไม่ขอร่วมเดินเส้นทางเดียวกับเจ้า!”

ทุกคนตกตะลึง เกิดอะไรขึ้นกับจวิ้นจู่องจิ้ง? คำพูดของเต๋อเฟย ไม่ได้ประจบสอพลอพระชายารัชทายาทเลยสักนิด? นี่มันก็เป็นการสนทนาปกตินี่

ในขณะนี้ แม้แต่เต๋อเฟยก็รู้สึกไม่พอใจ และพูดอย่างเฉยเมย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ จวิ้นจู่องจิ้งก็เดินทางโดยปลอดภัยไม่ไปส่งแล้วล่ะ!”

เสี้ยนจู่โหรหมิ่นก็ลุกขึ้นด้วยความโกรธ เปล่งเสียงออกมาครั้งหนึ่ง แล้วพยุงจวิ้นจู่องจิ้งออกไป

เมื่อทั้งสองเดินผ่านข้างกายหยวนชิงหลิงและฮู่เฟย หยวนชิงหลิงตั้งใจให้พวกนางออกไปก่อน ไม่ให้ให้พวกนางโกรธจนชนใส่ฮู่เฟย ดังนั้นจึงพยุงฮู่เฟยถอยหลังไปด้านข้างเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าจวิ้นจู่องจิ้งโกรธมาก เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงถอยหลังโดยตั้งใจ โดยคิดว่านางจงใจกระทำการอย่างระมัดระวังเพื่อให้ผู้คนรู้สึกว่านางอัดอั้นตันใจที่ถูกรังแก ชั่วขณะก็เลยโกรธมาก และใช้ไหล่ชนที่ไหล่ของหยวนชิงหลิง

โดยไม่คาดคิด หยวนชิงหลิงไม่คาดคิดว่าคนที่อยู่ในฐานะอย่างนางจะกระทำเช่นนี้ได้ ดังนั้นนางจึงไม่ทันระวังตัว โดนนางชนใส่จนยืนไม่นิ่งและล้มลงไปทางฮู่เฟย

เดิมทีฮู่เฟยนั่งจนขาชาไปหมด และร่างกายที่หนักเทอะทะมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของจวิ้นจู่องจิ้ง และไม่ทันระวังตัว เมื่อหยวนชิงหลิงล้มทับมา นางก็ข้อเท้าบิด ร่างกายก็ขาดสมดุลแล้วล้มลงไปด้านข้าง ท้องก็กระแทกใส่ตรงมุมโต๊ะชา เจ็บปวดจนเกือบหมดสติ