บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 67

บทที่ 67 ไม่ค่อยจะสนใจแล้ว

เพียงแต่ หยวนชิงหลิงทานแค่ข้าวต้ม ไม่ได้ทานขนมกุ้ยฮาว ตอนเช้าโดยปกตินางจะไม่ทานของที่มีรสหวาน

ขนมกุ้ยฮาวก็ถูกยกมาวางบนโต๊ะ วางเย็นอยู่ตรงนั้นไม่ได้แตะมันเลย

หลังจากทานข้าวต้มเสร็จ หยวนชิงหลิงก็ลุกขึ้นกล่าว “ฮูหยินรอง ข้าขอตัวก่อน!”

ฮูหยินรองกล่าวอย่างอ่อนโยน “รีบไปเถอะ พ่อเจ้ารอเจ้าอยู่”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า ก็ออกไปโดยตรง

คนแค่ออกจากประตู ก็ได้ยินนางหลวนพูดกระแนะกระแหน “วางมาดอะไรกัน ไม่ใช่จะไม่รู้สักหน่อยว่านางอยู่ในจวนอ๋องมีสถานการณ์ยังไง ไม่มีความช่วยเหลือจากจวนเจ้าพระยา นางคงไม่มีแม้กระทั่งข้าวต้มกิน ข้าได้ยินมาว่า ท่านอ๋องทั้งด่าทั้งทำร้ายนาง พวกเจ้าเห็นหน้าผากของนางมั้ย? ยังมีแผลอยู่เลย ต้องเป็นฝีมือของท่านอ๋องแน่เลย แต่งไปปีกว่าแล้ว ยังไม่มีความสัมพันธ์กัน ก็ไม่กลัวคนหัวเราะหรืออย่างไร”

ภรรยาของหยวนหลุนเหวินนางชุยกล่าว “แต่ข้าได้ยินมาว่าเขามีสัมพันธ์กันแล้ว เพียงแต่ ได้ยินมาว่าถูกไทเฮาบังคับ อ๋องฉู่กินยาแล้วถึงยอมมีสัมพันธ์ ก็แสดงได้เห็นว่าอ๋องฉู่นั้นไม่ชอบนางเลยจริงๆ”

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว คนนอกพูดก็พอแล้ว พวกเรายังไปพูดตามทำไมอีก? แยกย้ายกันเถอะ” ฮูหยินรองกล่าวอย่างยุติธรรม เพียงแต่ ใบหน้าของนางนั้นก็มีความสะใจไม่น้อย ต้องกินยาถึงจะมีความสัมพันธ์กัน เห็นได้ชัดว่าอ๋องฉู่นั้นไม่ชอบนางมากแค่ไหน

สิ่งที่น่าขำก็คือนางนึกว่ามีความสัมพันธ์กับอ๋องฉู่แล้ว อ๋องฉู่ก็จะเหลียวแลนาง กลับมาที่จวนก็มาวางมาดพระชายาแล้ว

อ่อนต่อโลก โง่และหยาบคาย

หยวนชิงผิงที่เพิ่งจะเป็นสาว สำหรับเรื่องมีความสัมพันธ์ก็รู้เพียงเล็กๆน้อยๆ ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้น จากนั้น ก็รีบตามไป

นางคว้าตัวหยวนชิงหลิงเอาไว้ กระชากแขนเสื้อของนางอย่างหยาบคาย “ทำไมเจ้าถึงไร้ประโยชน์นัก? เป็นถึงพระชายาแล้ว ยังไม่สามารถทำให้ท่านอ๋องชอบ คนอื่นต่างก็หัวเราะพี่แล้ว”

หยวนชิงหลิงสะบัดมือนางออก แววตาเรียบเฉย “หัวเราะข้าแล้วเกี่ยวอะไรกับเจ้า?”

“ก็ต้องเกี่ยวสิ ทุกคนต่างก็รู้ว่าพี่ใหญ่ไม่ได้เรื่องขนาดไหน หัวเราะท่านก็เหมือนหัวเราะข้า พี่ใจสู้หน่อยได้มั้ย?” หยวนชิงผิงกล่าว

หยวนชิงหลิงมองเด็กสาวที่อายุเพิ่งจะสิบห้า นางยังไม่รู้ว่าสิ่งต่างๆในโลกไม่ได้เป็นไปเพื่อตัวนางเองทั้งหมด ใจสู้แล้วก็จะได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการมั้ย?

เขาไม่ได้พูดจา เดินผ่านตัวนางไปโดยตรง

หยวนชิงผิงโกรธจนกระทืบเท้า ไม่เคยเห็นคนที่ไม่เอาไหนเช่นนี้จริงๆ

หยวนชิงหลิงมาถึงหน้าประตูห้องหนังสือ ข้ารับใช้ข้างกายของเจ้าพระยาจิ้งได้รออยู่แล้ว เมื่อเห็นนาง ก็โค้งคำนับกล่าว “เจ้าพระยาจิ้งรอพระชายาอยู่ข้างในแล้ว เชิญพระชายาเข้าไปเถอะ”

หยวนชิงหลิงพยักหน้า กำชับลู่หยาเฝ้ารออยู่ข้างนอก ตัวเองผลักประตูเข้าไป

แสงไฟในห้องหนังสือไม่ค่อยสว่างนัก ชั้นหนังสือทั้งแถวตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของกำแพง ชายวัยกลางคนในชุดผ้าแพรสีดำยืนอยู่ตรงหน้าชั้นหนังสือ ในมือได้ถือหนังสือไว้หนึ่งเล่ม แต่สีหน้าของเขาดูจะไม่ค่อยอดทนเอาเสียเลย

แววตาคมกริบ เผยให้เห็นถึงความดุร้าย ขมวดคิ้วไว้อย่างแน่นๆ ยกค้างขึ้นเล็กน้อย ส่วนโค้งบนใบหน้าของเขานั้นชัดเจนและเฉียบคมมาก และถุงใต้ตาก็หย่อนยานไปมาก คนทั้งคนดูแล้วแก่และเย็นชา

เมื่อเห็นนางเข้ามา เขาก็รีบเก็บหนังสือไปในชั้นวางหนังสือ กล่าวอย่างเย็นชา “ทำไมนานจัง?”

เขารีบเดินไปที่เก้าอี้ไม้แล้วนั่งลง วางสองมือไว้บนโต๊ะ ดูเหมือนว่าเขากำลังถามหาเรื่องความผิด

“เมื่อกี้ทานข้าวต้มอยู่ข้างนอก!” หยวนชิงหลิงกล่าว ค่อยๆเดินเข้าไป ดูแล้ว ตั้งแต่นางเข้ามาในจวน เขาก็รอให้นางมาพบเขาเอง

เจ้าพระยาจิ้งสีหน้ารำคาญ “ทานข้าวต้มอะไรกัน? ไม่รู้ว่าข้าหาเจ้าเพราะมีธุระด่วนหรือไง? ข้าถามเจ้า เจ้าเข้าไปในวังมาใช่หรือไม่?”

หยวจชิงหลิงไม่ชอบน้ำเสียงแบบนี้เลย คิ้วค่อยๆขมวดขึ้น แต่ก็ตอบด้วยความใจเย็น “ใช่”