บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 68

บทที่ 68 อาการของฮูหยินใหญ่

ฮูหยินใหญ่ชอบความสงบ ในบ้านมีซุนมามาคอยปรนนิบัติ

เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงกลับมา ซุนมามาก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้ม “เป็นพระชายาเองรึ? รีบเข้ามา”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ อยู่ในจวนนี้สามารถที่จะเห็นรอยยิ้มที่จริงใจเช่นนี้ไม่ง่ายเลย

นางพลางเดินเข้าไปพลางถาม “สุขภาพท่านย่าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ซุนมามายื่นมือออกมาขวาง ยิ้มกล่าวอย่างอึดอัด “ก็ยังดี วันนี้ทานข้าวต้มไปตั้งครึ่งถ้วย โดยปกติทั้งวันจะทานประมาณครึ่งถ้วย”

หยวนชิงหลิงมองมือที่ยื่นออกมาของนาง นางไม่อนุญาตให้ตัวเองเข้าไปเหรอ?

“ซุนมามา ข้าอยากจะเข้าไปดูท่านย่า” หยวนชิงหลิงกล่าว

ซุนมามาถอนหายใจ “เชิญพระชายากลับไปก่อนเถอะ ฮูหยินใหญ่ยังไม่หายโกรธเลย วันก่อนข้าน้อยเอ่ยถึงท่าน นางก็ปั้นหน้าไม่ยอมพูดจาทันที”

หยวนชิงหลิงนึกขึ้นได้กะทันหัน ฮูหยินใหญ่คัดค้านที่นางวางแผนจะแต่งเข้าไปในจวนอ๋องฉู่ ถึงขนาดก่อนที่นางจะแต่งงานยังพยายามฝืนลุกขึ้นนั่งเพื่อสั่งสอนนาง ว่านางเลอะเลือนหลงใหลความจอมปลอม ว่านางไม่รู้จักกำลังของตัวเอง ว่านางเอาแต่ใจทำเรื่องผิด

และเจ้าของร่างก่อนหน้านั้นที่กลับบ้านก็มาขอพบท่านย่า ท่านย่าปิดประตูไม่ยอมให้พบ ผิดหวังในตัวนางอย่างมาก

ในจวนเจ้าพระยา มีคนที่เข้าใจทุกอย่างอยู่หนึ่งคน ช่างดีเหลือเกิน

วิธีการของเจ้าของร่าง เลอะเลือนจริงๆ และโง่จริงๆ

นางกล่าวด้วยเสียงเบา “ซุนมามา ครั้งนี้มีเรื่องสำคัญ เมื่อวานข้าเพิ่งออกมาจากในวัง มีเรื่องต้องการคำแนะนำจากท่านย่า”

ซุนมามาได้ยินว่าเมื่อวานกลับมาจากในวัง แล้วกล่าว “งั้นท่านลองเข้าไปดู หากนางยังคงโกรธ ก็ไม่ต้องพูดอีก ตอนนี้ร่างกายของนางรับความโกรธไม่ได้”

“ข้ารู้แล้ว!” หยวนชิงหลิงกล่าว แล้วก็เดินเข้าไปด้านใน

ในบ้านแสงไม่ค่อยดี หน้าต่างล้วนถูกปิดไว้ ฤดูใบไม้ร่วงนี้มีอากาศหนาวเย็น ลมพัดเข้ามาจากประตู ก็เย็นไม่น้อย

หยวนชิงหลิงเห็นฮูหยินใหญ่นอนอยู่บนเตียง คนทั้งคนผอมมาก ใบหน้าไม่มีเนื้อเลยแม้แต่นิดเดียว หนังหุ้มกระดูก ใบหน้าห่อเหี่ยว แววตาก็ดูไม่มีชีวิตชีวา เมื่อเห็นชัดว่าเป็นหยวนชิงหลิงนั้น แววตาจึงมีแสงที่คมชัดเล็กน้อย

เพียงแต่ สีหน้าของนางก็มืดมนลงทันที กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งและเย็นชา “ข้าไม่รู้ว่าพระชายาเสด็จมา ไม่ได้ออกไปรับเสด็จ พระชายาโปรดอภัยด้วย!”

หยวนชิงหลิงรู้สึกเจ็บแปลกที่หัวใจ ดูแล้วเจ้าของร่างนั้นห่วงความรู้สึกของท่านย่ามาก

นางกล่าวด้วยเสียงที่เบา “ท่านย่าใจเย็นๆ”

ฮูหยินใหญ่ทำหน้าเย็นชา หันหน้าไปทางอื่น ไม่ได้สนใจนาง

หยวนชิงหลิงเดินเข้าไปใกล้ เห็นใบหน้าของนางซีดเหลือง ดวงตาลึกลงไป เป็นอาการของคนที่ป่วยนานแล้วจริงๆ

“ท่านย่า!” นางนั่งลงไป “ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง?”

“ยังไม่ตาย!” น้ำเสียของฮูหยินใหญ่ค่อนข้างโกรธ เพียงเพราะโกรธกลับทำให้มีแรงขึ้นมาเล็กน้อย

หยวนชิงหลิงถามซุนมามา “ท่านย่ามีอาการอย่างไรบ้าง?”

“ยังคงหายใจติดขัด ไอ หอบอย่างรุนแรง”

“หมอว่าอย่างไรบ้าง?”

“หมอบอกว่าเป็นอาการบาดเจ็บที่ปอด”

“ยุ่งจริงๆเลย!” ฮูหยินใหญ่เหลือบมองซุนมามาอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง