บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 672

หยวนชิงหลิงอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมแขน ยืนอยู่ด้านหลังฮ่องเต้หมิงหยวน แล้วพูดเสียงเบาว่า: "เสด็จพ่อ ทอดพระเนตรน้องสามีของข้าสิเพคะ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนหันพระพักตร์มา ยื่นพระหัตถ์ทั้งสองข้างออกไป หยวนชิงหลิงวางเด็กน้อยลงในพระหัตถ์ของพระองค์ เด็กน้อยหนักมากจนแทบอุ้มไม่ไหว พระองค์ขมวดคิ้ว "เป็นเด็กผู้ชายรึ? น้ำหนักเยอะเสียจริง กินเสียจนอ้วนท้วนขนาดนี้ ทรมานแม่ของเจ้านัก"

เด็กน้อยที่เพิ่งเกิดนอนหลับอย่างไม่ยินดียินร้าย เมื่อได้ยินเสียงนี้ ก็ทำท่าทางราวกับได้ยินอะไรที่แสลงหูมาก จึงเอียงหัวเล็ก ๆ ไปด้านข้าง เผยให้เห็นใบหูขนาดใหญ่ที่ดึงดูดพระทัยฮ่องเต้หมิงหยวนอย่างยิ่ง

หัวเหลี่ยมหน้าผากกว้าง ดูแล้วเป็นลักษณะของผู้มีวาสนาดี

ฮ่องเต้หมิงหยวนยิ่งเห็นก็ยิ่งชอบมากขึ้นเรื่อย ๆ ค่อย ๆ กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น เจ้าสิบของพระองค์เกิดแล้ว ทั้งยังหนักพอ ๆ กับก้อนหินเลยทีเดียว

ฮู่เฟยลืมตาขึ้นมองพระองค์ด้วยแววตาเป็นประกาย ได้เห็นแววตารักใคร่ของพ่อที่ปรากฎในดวงเนตรของพระองค์ น้ำตาก็รินไหลออกมาอีกครั้ง ทำไมหลังจากได้เป็นแม่คนแล้ว นางถึงได้อยากร้องไห้อยู่เรื่อยเลยนะ?

“ขอฝ่าบาทโปรดทรงประทานชื่อให้เขาด้วยเถิดเพคะ” ฮู่เฟยพูดเสียงแผ่วเบา

ฮ่องเต้หมิงหยวนทรงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เรียกว่าเจ้าหินก่อนไปก่อนแล้วกัน หลังจากนี้ค่อยทูลขอให้ไท่ซ่างหวงประทานชื่อให้”

ฮู่เฟยพูดทวนคำว่า "ก้อนหิน" สองคำนี้ ยิ้มพลางพูดว่า "ฝ่าบาททรงปราดเปรื่องยิ่งนัก ชื่อนี้ตั้งได้ดีเหลือเกินเพคะ"

ทุกคนในตำหนักต่างคุกเข่าลง เพื่อแสดงความยินดีและรอรับพระราชทานรางวัล

แม้แต่หยวนชิงหลิงก็คุกเข่าลงด้วยเช่นกัน

ฮ่องเต้หมิงหยวนทอดพระเนตรหยวนชิงหลิง ตื่นเต้นยินดีเป็นล้นพ้น ตรัสขึ้นว่า "ข้าขอมอบรางวัลให้เจ้าเป็นทองคำพันชั่ง!"

หยวนชิงหลิงรีบกล่าวขอบคุณในพระกรุณา ยิ้มอย่างซุกซนขณะเอ่ยว่า "ขอบพระทัยเสด็จพ่อสำหรับหนังสือรับรองหนี้สินเพคะ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนรู้สึกกระอักกระอ่วนพระทัยไม่น้อย แต่วีรบุรุษไม่กินการสูญเสียที่เกิดขึ้นในทันที * (เป็นสำนวนที่หมายถึงเมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ต้องสามารถยอมถอยเพื่อที่จะไม่ตกเป็นเบี้ยล่างในขณะนั้น) อดทนต่อความโกรธนิดหน่อยดีกว่าถูกถอนหงอก

ฮู่เฟยพูดด้วยท่าทีเหน็ดเหนื่อยว่า “ฝ่าบาท ทุกคนกำลังรอท่านอยู่ข้างนอก ท่านออกไปเถิดเพคะ หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว อยากนอนเสียหน่อย”

ถ้าฮู่เฟยไม่เตือน ฮ่องเต้หมิงหยวนก็คงลืมเรื่องงานเลี้ยงของวันนี้ที่จัดขึ้นในวังไปแล้ว จึงส่งเด็กน้อยให้แม่นม กำชับให้ฮู่เฟยพักผ่อนด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนสองสามประโยค จึงค่อยหันหลังเสด็จออกไป

หยู่เหวินเห้าอยู่นอกตำหนักสู้ซิน ย่อมต้องรู้ข่าวดีเป็นธรรมดา เมื่อเห็นฮ่องเต้หมิงหยวนเสด็จออกมา เขาก็รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยพยุง "เสด็จพ่อ ท่านช้าลงหน่อยเถิด"

“พอเลย!” ฮ่องเต้หมิงหยวนจิกสายพระเนตรใส่เขาแวบหนึ่ง เห็นอยู่ว่าทำดีหวังผลชัด ๆ  “ หลังจากนี้ทุกคนล้วนได้รับรางวัลหมดทุกคนนั่นล่ะ ”

หยู่เหวินเห้ายิ้มอย่างสดใส "ขอบพระทัยเสด็จพ่อ"

ฮ่องเต้หมิงหยวนก้าวเดินไปได้สองสามก้าว จู่ ๆ ก็นึกถึงเรื่องของพระชายาอานขึ้นมาได้ จึงตรัสถามว่า “ภรรยาของเจ้าสี่ทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?”

หยู่เหวินเห้าตอบว่า: "ตอนนี้อยู่ในตำหนักของกุ้ยเฟยพ่ะย่ะค่ะ ได้ยินว่าอาการไม่ค่อยดีนัก ไต้เท้าฝูได้ไปสืบสวนเพื่อตามหาตัวคนร้ายแล้ว"

“หาตัวพบหรือไม่?”

“ ยังอยู่ในระหว่างสืบสวนพ่ะย่ะค่ะ แต่ไม่พบว่ามีนักฆ่าลอบเข้ามา ” หยู่เหวินเห้าตอบ

ฮ่องเต้หมิงหยวนหันไปสั่งมู่หรูกงกงว่า “ส่งหมอหลวงไปเพิ่มอีกสองคน อย่างไรก็ต้องช่วยชีวิตพระชายาอานให้จงได้”

“พ่ะย่ะค่ะ!” มู่หรูกงกงหันหลัง รีบไปทำตามรับสั่งทันที

ฮ่องเต้หมิงหยวนตรัสกับหยู่เหวินเห้าว่า: "ภรรยาของเจ้าสี่เกิดเรื่องในวัง ส่วนกองทหารรักษาพระองค์ตรวจสอบไม่พบนักฆ่า คิดว่าน่าจะเป็นความแค้นส่วนตัว วันนี้เป็นวันแห่งการเฉลิมฉลองเรื่องยินดีร่วมกัน ปิดเรื่องนี้ไว้ก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงความเคลือบแคลงสงสัยของพวกขุนนางและประชาชน เจ้าออกไปพร้อมข้าแล้วกัน”

“พ่ะย่ะค่ะ!” หยู่เหวินเห้าตอบรับ

ในสวนว่าง บรรยากาศยิ่งสูงขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง เรื่องของพระชายาอานถูกความปิติยินดีของฮ่องเต้ที่ได้พระโอรสในวัยกลางคนปกปิดจนแน่นสนิท ถึงขั้นทำให้ทุกคนลืมเรื่องนั้นไปได้อย่างสิ้นเชิง

คำชมเชยหลั่งไหลมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ล้วนไม่พ้นคำพูดประเภทว่า วันนี้เป็นวันแห่งมงคลควรแก่การเฉลิมฉลองร่วมกัน การประสูติขององค์ชายสิบ เป็นดั่งการเพิ่มดอกไม้บนผ้าทอลาย (* เป็นสำนวน หมายถึงการประดับตกแต่งสิ่งที่สวยงามอยู่แล้วให้สวยงามยิ่งขึ้นไปอีก  มักใช้เปรียบเปรยถึงการกระทำที่ไม่จำเป็น ) ต่างตบเท้ากันหลั่งไหลมาไม่ขาดสาย