บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 685

หยวนชิงหลิงเห็นเงาคนไหววูบอยู่ข้างนอก ดูจากรูปร่างที่เห็น ก็น่าจะเป็นอะหลูที่มาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ หยวนชิงหลิงอดคิดถึงการวิเคราะห์ของเจ้าห้าไม่ได้ ถ้าคนร้ายคืออะหลู ไม่ใช่เจ้าพระยาเจิ้งเป่ยจริง ๆ เมื่อนางรู้แล้วว่าสามารถช่วยชีวิตพระชายาอานไว้ได้ นางจะคิดหาวิธีทำร้ายอีกหรือไม่?

แต่ว่ากันตามจริงก็ไม่น่าจะเป็นนาง เพราะได้ยินมาว่าพระชายาอานเคยตื่นขึ้นมาครั้งหนึ่ง ถ้าอะหลูเป็นคนร้ายจริง พระชายาอานจะต้องบอกให้อ๋องอานรู้อย่างแน่นอน

นางไม่มีเหตุผลที่จะต้องปกป้องอะหลู เพราะนางไม่เพียงทำร้ายพระชายาอานคนเดียวเท่านั้นแต่ยังฆ่าลูกที่อยู่ในท้องไปอีกด้วย

เห็นได้ชัดว่า อ๋องอานไม่ได้สังเกตเห็นการปรากฏตัวของอะหลู เพราะนางแค่ยื่นหน้าเข้ามาดูแวบเดียว จากนั้นก็หลบฉากไปอย่างรวดเร็ว วิธีการลับ ๆ ล่อ ๆ เช่นนี้ ในมุมมองของหยวนชิงหลิงแล้ว นางมองว่ามันมีปัญหาแน่นอน

ดูเหมือนว่า คงต้องสอบสวนเกี่ยวกับสถานการณ์ของพระชายาอานสักหน่อยแล้ว ขอเพียงนางสามารถเข้ามาได้อย่างเปิดเผย

เมื่อเห็นว่านางหลบหนีไป หยวนชิงหลิงก็ไม่คิดจะไปใส่ใจอีก นางนวดขมับเบา ๆ แล้วหลับตาเพื่อลดเลือดคั่งตามเส้นเลือดฝอยในดวงตาลงบ้างเล็กน้อย แค่เย็บแผลให้เจ้าห้าเสร็จ นางก็เหนื่อยจนแทบไม่ไหวแล้ว

หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป ก็ได้ยินเสียงอ๋องอานเรียก: "พระชายารัชทายาท เจ้าดูสิ ในขวดนั้นไม่มีน้ำเหลืออยู่แล้ว"

หยวนชิงหลิงลุกขึ้น หยิบขวดจากกล่องยาแล้วเอาขึ้นไปแขวนต่ออีก จากนั้นมองไปที่ถุงปัสสาวะ มีปัสสาวะอยู่ในนั้นบ้างแล้ว

นางหยิบโถปัสสาวะขึ้นมาเทปัสสาวะออก จากนั้นค่อยบิดฝาแล้วยื่นให้อะฉ่าย "เททิ้งเสียเถอะ"

อะฉ่ายรีบเข้าไปรับมาอย่างลนลาน "พระชายารัชทายาท ท่านสอนข้าน้อยเถิดเพคะว่าต้องทำอย่างไร เรื่องเช่นนี้ไม่อาจให้ท่านทำได้นะเพคะ"

“ไม่เป็นไร!” หยวนชิงหลิงล้างมือในอ่างที่อยู่ข้าง ๆ “หลังจากนี้ข้าจะสอนเจ้าก็แล้วกัน อย่างไรก็ยังต้องสอดท่อปัสสาวะในช่วงหลายวันนี้ ตัวข้าก็ไม่อาจอยู่ดูอาการที่นี่ได้ตลอดด้วย”

อ๋องอานจับตาดูนางอยู่ตลอดเวลา ดวงตาฉายแววประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินที่นางพูด เขาก็เงยหน้าขึ้น “ในอีกหลายวัน?”

หยวนชิงหลิงแก้คำพูดใหม่ "ข้าคิดในแง่ดีนะ"

ดวงตาของอ๋องอานกลับไปมืดทะมึนลงอีกครั้ง “คงต้องมองในแง่ดีให้มากกว่านี้แล้วจริง ๆ”

หยวนชิงหลิงเปลี่ยนออกซิเจนออก เมื่อเห็นว่าการหายใจของพระชายาอานเสถียรแล้ว จึงค่อยฟังเสียงหัวใจ แล้วค่อยสำรวจดูรูม่านตา พบว่าทุกอย่างล้วนดีขึ้นอย่างชัดเจน

แต่ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบ อาการเลือดออกภายในก็ยังไม่สามารถประเมินสถานการณ์ได้ ดังนั้นจึงยังไม่อาจวางใจได้ทั้งหมด

หลังจากผ่านไปอีกราว ๆ หนึ่งก้านธูป พระชายาอานก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

เมื่ออ๋องอานเห็นดังนั้น ก็ทิ้งตัวลงคุกเข่าที่ข้างเตียงแล้วกุมมือนางไว้ทันที “เหยียนเอ๋อ”

พระชายาอานมองเขา แววตาดูเลื่อนลอยไร้ทิศทางเล็กน้อย ราวกับว่าสติสัมปชัญญะไม่สมบูรณ์นัก แต่ก็ค่อย ๆ รวบรวมสามาธิได้ น้ำตาไหลอาบเต็มสองตา “ท่านอ๋อง....”

เสียงนั้นแผ่วเบา แต่ก็สามารถได้ยินน้ำเสียงอ่อนระโหยที่เรียกขึ้นมาได้

ดวงตาของนางค่อย ๆ เลื่อนมาช้า ๆ เมื่อเห็นหยวนชิงหลิง นางก็พยายามอย่างหนักเพื่อเค้นรอยยิ้มจากมุมปากอันซีดเซียวของนางออกมา "ขอบคุณ ... "

หยวนชิงหลิงพยักหน้าเล็กน้อย

อะฉ่ายร้องไห้ด้วยความดีใจ “พระชายา ท่านตื่นมาได้เสียที ช่างดีเหลือเกินเพคะ”

พระชายาอานหันกลับมามองอ๋องอานอย่างยากลำบาก "คนร้าย..."

นางสูดลมหายใจเฮือกหนึ่ง เห็นได้ชัดว่ารู้สึกทรมานเล็กน้อย จึงต้องหยุดหายใจเพื่อจะพูดต่อ

อ๋องอานคิดว่านางจะถามเรื่องของคนร้าย จึงพูดว่า "เจ้าวางใจเถอะ คนร้ายจะต้องถูกประหารชีวิตแน่ ข้าจะล้างแค้นให้ลูกของเรา"

พระชายาอานหลับตาลง ราวกับกำลังอดทนต่อความเจ็บปวด มืออันสั่นเทาลูบที่หน้าท้อง น้ำตาหยาดหยดรินไหลไม่หยุด