บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 686

หลังจากที่หยวนชิงหลิงเปลี่ยนยาน้ำให้พระชายาอานอีกขวด ก็พูดกับอ๋องอานว่า "ข้าจะไปที่ตำหนักของฮู่เฟยหน่อย แล้วค่อยกลับมาใหม่"

อ๋องอานส่งเสียงตอบรับเสียงหนึ่ง พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นว่า “เร็วหน่อยล่ะ!”

หยวนชิงหลิงพูดว่า "สำหรับตอนนี้ไม่น่าจะเป็นอะไรหรอก ราว ๆ ครึ่งชั่วยามข้าก็กลับมาแล้ว"

อ๋องอานส่งเสียงอื้มในลำคอเสียงหนึ่ง พูดขอบคุณด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำ เป็นเสียงที่เบามากจนหยวนชิงหลิงแทบจะไม่ได้ยิน นางจึงแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินไปโดยสิ้นเชิง แล้วเดินออกไปแบบไม่มีปฏิกริยาตอบสนองใด ๆ ทั้งสิ้น

นางเห็นอะหลูยืนอยู่ข้างระเบียงทางเดินรอบวัง สวมเสื้อผ้าบาง ๆ มองมาที่นางด้วยสายตาอึมครึมเย็นชา

หยวนชิงหลิงไม่สนใจนาง แต่นางกลับเดินมาขวางหน้าหยวนชิงหลิงไว้ : "เดิมทีข้าคิดไม่ถึงจริง ๆ นะ ว่าพระชายารัชทายาทจะมารักษาอาการบาดเจ็บให้พระชายา ข้าถึงกับเอาหัวเป็นเดิมพันกับท่านอ๋องเลยเชียวล่ะ ว่าถึงอย่างไรพระชายารัชทายาทก็ไม่มีทางยอมมาแน่ แต่พระชายารัชทายาทกลับทำให้ข้าผิดหวังเสียแล้ว"

หยวนชิงหลิงพูดอย่างเฉยเมย: "เจ้าจะผิดหวังหรือไม่ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้านี่"

มุมปากของอะหลูหยักโค้งขึ้นเล็กน้อย ดูมีความประชดประชันอยู่ในที "เช่นนั้นพระชายารัชทายาทสามารถช่วยชีวิตพระชายาได้หรือไม่?"

หยวนชิงหลิงสีหน้าไม่เปลี่ยน มองนางแล้วพูดว่า "พระชายาอานไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว"

ประกายเย้ยหยันปรากฏวาบขึ้นในดวงตาของอะหลู นางแค่นหัวเราะเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง พลางพูดว่า “หมอหลวงต่างก็บอกว่าไม่มีทางช่วยแล้ว แต่พระชายารัชทายาทกลับช่วยได้ ช่างมีความสามารถเสียจริง ๆ นะ ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้คนมากมายต่างพากันสนับสนุนเจ้า กระทั่งคนตายก็ยังช่วยให้ฟื้นได้ มีคนมากมายเท่าไหร่ที่มาอ้อนวอนขอร้องเจ้า เคารพบูชาเจ้า”

“เจ้าอยากจะพูดอะไรกันแน่?” หยวนชิงหลิงถาม

มุมปากของอะหลู ยังคงยกโค้งเป็นรอยยิ้มประชดประชัน "ข้าก็แค่อยากจะดูเสียหน่อย ว่าพระชายารัชทายาทสามารถช่วยคนตายให้ฟื้นขึ้นมาได้จริง ๆ หรือไม่"

หยวนชิงหลิงไม่มัวเสียเวลาฟังคำพูดเล่นลิ้นของนาง เดินผ่านนางไปอย่างไม่แยแส

แน่นอนว่าพระชายาอานไม่ได้ไม่มีปัญหาอะไรน่าเป็นห่วง อันที่จริงนางยังไม่พ้นขีดอันตรายเลย เยื่อหุ้มปอดยังบวมไม่หาย อีกทั้งเลือดก็ยังไหลไม่หยุด ตอนนี้ใช้ยาห้ามเลือดไปแล้ว ยังต้องรอดูผลหลังจากนี้อีกครั้ง

นางจงใจพูดเช่นนี้ เพื่อจะดูว่าอะหลูจะแสดงท่าทีร้อนรนหรือไม่ อ๋องอานคอยเฝ้าอยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาใหญ่อะไร

สถานการณ์ของฮู่เฟยนั้นไม่น่าเป็นห่วง แค่เพราะฮ่องเต้หมิงหยวนทรงเป็นห่วงนาง ทั้งเกรงว่าหมอหญิงจะมือหนักจนทำให้นางเจ็บ ชายสูงวัยผู้นี้ค่อนข้างรู้จักใส่ใจคนอยู่ไม่น้อยทีเดียว

หยวนชิงหลิงช่วยฆ่าเชื้อให้นาง เปลี่ยนยานิดหน่อย ฮู่เฟยถามเกี่ยวกับสถานการณ์ของพระชายาอาน หยวนชิงหลิงเล่าให้นางฟังไปตามความจริง ฮู่เฟยจึงรู้สึกไม่สบายใจมาก "ไม่รู้ว่าใครกันนะที่เป็นคนทำ ถึงได้ใจดำอำมหิตขนาดนี้"

ฮู่เฟยยังไม่รู้ว่าเจ้าพระยาเจิ้งเป่ยถูกสงสัยว่าเป็นผู้ต้องหา นางจะพูดอะไรให้มากไปก็ไม่ดี จึงไปตรวจดูความเรียบร้อยทางองค์เจ้าชายสิบอีกครั้ง จนแน่ใจว่าทั้งแม่และลูกไม่มีอะไรผิดปกติก็จากไป

คิดไม่ถึงว่ายังไม่ทันออกไป ก็เห็นอะฉ่ายรีบร้อนวิ่งเข้ามา ไม่ทันสนใจว่าตัวเองจะไปชนใส่ฮู่เฟยอยู่แล้ว พูดเสียงละล่ำละลักว่า: “พระชายารัชทายาท ท่านรีบกลับไปเร็วเข้าเถิดเพคะ พระชายาอาการไม่ดีแล้ว”

หยวนชิงหลิงคว้ากล่องยาขึ้นมาได้ ก็วิ่งออกไปทันที

นางวิ่งสุดฝีเท้าไปตลอดทาง ยังไม่ทันวิ่งเข้าประตูตำหนัก ก็ได้ยินเสียงร้องอันโศกเศร้าของอ๋องอานดังแว่วมา "เหยียนเอ๋อ..."

หยวนชิงหลิงพุ่งเข้าไปทันที ก็เห็นอ๋องอานโอบกอดร่างของพระชายาอานไว้ พลางร้องไห้อย่างโศกเศร้า พระชายาอานที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาไม่มีลมหายใจแล้ว สองตาปิดสนิท ที่มุมปากยังมีคราบเลือดรอยหนึ่งเปื้อนอยู่ด้วย

ในเวลานี้ ทั้งกุ้ยเฟยและอะหลูต่างก็อยู่ในตำหนักแล้ว กุ้ยเฟยยังจมอยู่ในความเศร้าโศก แต่สีหน้าและการแสดงออกของอะหลูนั้นดูสงบนิ่งมาก ถึงขั้นที่ว่าแสดงแววตายั่วยุใส่หยวนชิงหลิงด้วยซ้ำ

หยวนชิงหลิงไม่สนใจแววตานั้นไปก่อนชั่วคราว ตรงไปที่อ๋องอานแล้วพูดว่า "วางนางลง!"

ดวงตาของอ๋องอานเป็นสีแดงก่ำ แผดเสียงตะโกนใส่นางดังลั่นว่า "ไสหัวไป!"

“ถ้ายังอยากจะช่วยนางล่ะก็ วางนางลงแล้วให้ข้าดูอาการนาง!” หยวนชิงหลิงตบหน้าเขาเข้าไปฉาดหนึ่ง สั่งเสียงเฉียบขาดว่า “เดี๋ยวนี้!”

อ๋องอานถูกตบเข้าไปฉาดใหญ่ จึงเริ่มมีสติตื่นจากความโศกเศร้าขึ้นมาเล็กน้อย จิตใต้สำนึกของเขาสั่งให้ฟังคำพูดของหยวนชิงหลิง จึงวางพระชายาอานลง หยวนชิงหลิงกระโดดขึ้นไปบนเตียง แยกเข่าออกจากกันแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมบนตัวพระชายาอานตรง ๆ ก้มลงฟังเสียงหัวใจเต้น เป็นอาการเสียเลือดกะทันหัน ส่งผลให้เกิดสภาวะช็อก หายใจไม่ออกจนหัวใจหยุดเต้น “นานแค่ไหนแล้ว?”

"เมื่อครู่ เมื่อครู่นี้!" เสียงของอ๋องอานสั่นเทา