บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 694

อะซี่บอกกับหยวนชิงหลิงว่า จอหงวนบู๊เคยพบกับหยวนหย่งอี้สามครั้ง

หยวนหย่งอี้ได้พบกับจอหงวนบู๊โดยบังเอิญขณะที่ออกไปเดินเล่น พวกเขาได้ช่วยเหลือเด็กคนหนึ่งเอาไว้ด้วยกัน จึงได้รู้จักกันเช่นนี้

หลังจากรู้จักกันแล้ว ก็ได้พบกันโดยบังเอิญอีกครั้งที่ร้านเครื่องประดับบนถนนด้านตะวันตก ตอนนั้นจอหงวนบู๊ได้ไปเลือกของขวัญวันเกิดให้กับมารดา จึงพบเข้ากับหยวนหย่งอี้ที่กำลังเลือกซื้อของอยู่ในร้านพอดี

การพบกันครั้งที่สาม ก็คือตอนที่จอหงวนบู๊ไปทาบทาม เจ้าหนุ่มโง่นี้ก็ตามผู้ใหญ่ไปด้วย

“ที่จริงท่านย่ารู้สึกว่าเขาซื่อบื้ออยู่บ้าง ไม่ค่อยหัวแหลม ไม่เข้าใจในการสร้างบรรยากาศ แต่พี่ใหญ่บอกว่าไม่เข้าใจในการสร้างบรรยากาศก็เป็นเรื่องที่ดี ส่วนคนนั้นจะหัวแหลมไปทำไมกัน และเรื่องซื่อบื้อ เช่นนั้นระหว่างสามีภรรยาก็พูดจากันน้อยหน่อย ตัวนางเองนั้นเห็นดีด้วย ”

“นางนั้นอยากจะหาใครสักคนเพื่อจะได้ลืมน้องเจ็ดให้เร็วขึ้น ”

“ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้นางเคยได้ยินคืนอื่นเขาพูดกันว่า การลืมคนคนหนึ่งนั้นทางที่ดีที่สุดคือหาอีกคนหนึ่งมาแทนที่ คำพูดนี้เป็นประโยคที่รัชทายาทพูดกับอ๋องฉี แต่อ๋องฉีไม่ใส่ใจ กลับเป็นพี่ใหญ่ที่จำขึ้นใจ”

หยวนชิงหลิงรู้สึกกลัดกลุ้ม เจ้าห้าก็แค่แต่งงานแล้วถึงกับคิดว่าตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญหรืออย่างไร กล้าทำหน้าที่เป็นอาจารย์ให้คำปรึกษาด้านความรัก

“พี่หยวน ท่านอย่าขอร้องอีกเลย ข้าก็เคยพูดแล้ว คนในบ้านมากมายต่างก็ช่วยกันเกลี้ยกล่อม แต่นางก็ไม่ยอมฟัง ตามใจนางเถอะ นางเอาแต่คิดถึงอ๋องฉีอยู่เช่นนี้ก็ไม่ใช่หนทางที่ดี คนย่อมต้องเดินไปข้างหน้า อ๋องฉีดูแล้วยังคงปล่อยวางฉู่หมิงชุ่ยไม่ได้ ตอนนี้ได้สติคืนมาแล้วก็ดี ถ้าหากให้นางต้องรออีกสามปีห้าปี พบว่ายังคงเป็นเช่นนี้ นั่นยิ่งไม่เท่ากับเป็นการเสียเวลาในวัยสาวอย่างเปล่าประโยชน์หรอกหรือ”

หยวนชิงหลิงคิดไม่ถึงว่าอะซี่จะมองเรื่องราวได้แจ่มแจ้งเช่นนี้ เทียบกับตอนที่มาแรกๆ ความคิดได้เติบโตขึ้นมามาก เห็นที ภายในระยะเวลาหนึ่งปีกว่านี้ ทุกคนต่างก็กำลังเติบโตขึ้น

พริบตาเดียวอะซี่ก็กลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวแล้ว ความซุกซนราวกับเด็กน้อยในแววตาก็ลดลงไปมาก

นางนึกขึ้นมาได้ทันทีว่า อะซี่เองก็ถึงเวลาต้องออกเรือนแล้ว

“เอาเถอะ บางทีเจ้าอาจจะพูดถูก คนอย่างน้องเจ็ด ให้หยวนหย่งอี้รอไปอีกสามปีห้าปี ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ อีกอย่าง ที่น่ากลัวที่สุดคือทางนี้กำลังรอเขา แต่เขาก็ไม่ได้เดินออกมาง่ายๆ ยังไปหลงรักผู้หญิงคนอื่นเข้า เช่นนั้นอาจทำให้คนตายได้”

นางยืนขึ้น “ไป ไปจ่ายเงินเดือนกัน เมื่อครู่รัชทายาทดูไม่ชอบมาพากล ดูก็รู้ว่าต้องมีอะไรไม่ปกติแน่ พวกเราไปจับตาดูเอาไว้”

อะซี่ปิดปากแอบยิ้ม “ที่รัชทายาททำตัวไม่ชอบมาพากล ก็เพราะอยากจะเก็บเงินไว้มากหน่อย คาดว่าคงจะให้ใต้เท้าทังแอบลงมือในสมุดบัญชี ”

หยวนชิงหลิงก็ยิ้มขึ้นมา เรื่องเช่นนี้เจ้าห้าก็ทำออกมาได้ ไร้อนาคตสิ้นดี

เมื่อไปถึงด้านนอกห้องบัญชี ได้มีบ่าวไพร่ไม่น้อยรออยู่แล้ว เห็นหยวนชิงหลิงมาถึง ต่างก็ดีใจเป็นอย่างยิ่ง ต่างก็คำนับและร้องขึ้นพร้อมกันว่า

“คำนับพระชายารัชทายาท”

“สวัสดีทุกคน”ตอนนี้หยวนชิงหลิงได้สวมบทบาทเป็นเทพเจ้าแห่งโชคลาภอย่างเต็มตัว ได้รับการต้อนรับอย่างดี

เข้าไปในห้องบัญชีแล้ว บนโต๊ะไว้มีการจัดวางก้อนเงินเล็กกองหนึ่งและเหรียญอีแปะไว้จำนวนหนึ่งแล้ว สวีอีรับหน้าที่ชั่ง ห้องบัญชีรับหน้าที่รับผิดชอบจดบันทึกตัวเลข หยู่เหวินเห้ากับทังหยางนั้นตรวจสอบรายรับรายจ่ายในหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

เห็นหยวนชิงหลิงเข้ามา หยู่เหวินเห้าเผลอรวบเสื้อคลุมขึ้นมาทีหนึ่ง “มาแล้วหรือ นั่งลงก่อน กำลังตรวจสอบความถูกต้อง ประเดี๋ยวจะให้เจ้าดู”

“ดี”หยวนชิงหลิงพูด นางกับอะซี่นั่งลง ช่วยเอาเงินที่ชั่งเสร็จแล้วใส่ถุง

ตั้งแต่หยวนชิงหลิงมาที่นี่ บ่าวไพร่ทั่วไปต่างก็ได้รับเงินหนึ่งพวงต่อหนึ่งเดือน นางมักจะเลือกที่จะจ่ายเป็นเงินหนึ่งตำลึง

ที่จริงหนึ่งพันอีแปะก็มากว่าจวนอื่นๆอยู่บ้างเล็กน้อย ตอนนี้ค่าเงินในเป่ยถังสูงขึ้น เงินตำลึงสามารถแลกได้สูงสุดถึงหนึ่งพันสองร้อยอีแปะ หรือพูดอีกอย่างก็คือ บ่าวไพร่ในจวนอ๋องฉู่นั้นมีเงินเดือนมากกว่าจวนอื่นๆสูงถึงราวห้าร้อยอีแปะ

ส่วนเงินทองแดงที่กองอยู่ข้างๆนั้น เป็นเงินรางวัลที่หยวนชิงหลิงได้กำหนดขึ้น ภายในหนึ่งเดือน ขอเพียงไม่ได้มีการทำผิดได้รับโทษ ล้วนสามารถได้รับเงินรางวัลมูลค่าห้าสิบอีแปะ แต่ถ้าหากมีการอุทิศตนเป็นกรณีพิเศษหรือทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมมาก เงินรางวัลก็จะเพิ่งสูงขึ้นเป็นหนึ่งร้อยอีแปะจนถึงห้าร้อยอีแปะเป็นต้น ล้วนอ้างอิงจากบันทึกของผู้ดูแลของตนเอง

อะซี่เอาบัญชีขึ้นมาเรียกให้คนเข้ามาเอาเงินเดือน ถุงใส่เงินเดือนล้วนเป็นพวกเขาที่ทำขึ้นเอง เขียนชื่อของพวกเขาเอาไว้ หลังจากรับไปแล้ว รอถึงเดือนหน้าเมื่อใกล้ถึงเวลาจ่ายเงินเดือนแล้ว ก็เอาถุงเงินกลับมาส่งคืนให้ห้องบัญชี