บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 700

เมื่อถึงช่วงเวลาตอนเที่ยง ปรากฏว่าจวิ้นจู่องจิ้งได้พาเสี้ยนจู่โหรหมิ่นและฮูหยินอีกหลายท่านมาเยือนจริงๆ

ท่าทีของจวิ้นจู่องจิ้งนั้นดูดุดันมาก สำหรับหยวนชิงหลิงแล้วนางถือว่าเป็นศัตรูใหม่จากความแค้นเก่า

แม่นมฉีกำลังแนะนำแต่ละคนให้หยวนชิงหลิงรู้อย่างรวดเร็ว ท่านนี้คือฮูหยินซุน ท่านนี้คือฮูหยินฉาง ท่านนี้คือฮูหยินรองตระกูลกู้

ฮูหยินรองตระกูลกู้หรือ หยวนชิงหลิงมองอย่างละเอียด ฮูหยินรองตระกูลกู้นั้นสวมชุดกระโปรงผ้าไหมสีแดงทั้งตัว คลุมด้วยเสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีขาว บนเสื้อคลุมยังจงใจปักขอบสีทอง ปักลายดอกเสาเย่า ยิ่งเพิ่มความสูงศักดิ์มากขึ้นหลายส่วน

ดูหน้าตาแล้วไม่น่าจะถึงสี่สิบปี นัยน์ตามีแววใจดำคับแคบอยู่บ้าง หน้าตานั้นสวยงาม แต่เนื้อบนใบหน้ามีความหย่อนคล้อยลงบ้างแล้ว ดูแล้วให้ความรู้สึกเหมือนจะแก่กว่าจวิ้นจู่องจิ้งอยู่บ้าง

หลังจากฮูหยินทั้งหลายเข้ามาแล้ว จึงเห็นบ่าวรับใช้ที่ล้อมตัวสาวน้อยอ่อนแอสองคนไว้อย่างแน่นหนาเดินเข้ามา

หยวนชิงหลิงมองไป รู้ว่าเป็นเสี้ยนจู่โหรหมิ่น ส่วนหญิงสาวอีกคนที่สวมชุดกระโปรงสีเขียวทั้งตัว น่าจะเป็นคุณหนูห้าแห่งตระกูลกู้

ชื่ออะไรนะลืมไปแล้ว เหมือนจะชื่อกู้มั่นหยูอะไรเหล่านั้น

เมื่อแยกมององคาพยพทั้งหน้าบนใบหน้าของนางนั้นไม่เลวจริงๆ หน้าเมล็ดแตงโม ตาเฉี่ยวราวกับหงส์ สันจมูกสูงโด่ง ริมฝีปากอวบอิ่ม

แต่พอมองดูรวมกันแล้ว รู้สึกแปลกพิลึก ตาหงส์คู่นั้นเห็นได้ชัดว่าตาขาวมากกว่าตาดำ ดูใจดำ สันจมูกสูงนั้นดี แต่บนใบหน้าไม่มีเนื้อ โหนกแก้มก็สูงขึ้นมา ยิ่งทำให้รู้สึกมีความใจดำมากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะตอนนี้ที่นางกำลังกวาดตามองมา ทำให้คนรู้สึกว่านางกำลังกลอกตาให้

ส่วนเสี้ยนจู่โหรหมิ่น เดิมทีก็ดูมีความบริสุทธิ์สูงส่งอยู่บ้าง ตอนนี้บนหน้าผากมีรอยแผล แสร้งทำท่าทีให้ดูต่ำลง ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารขึ้นมาเล็กน้อย

หยวนชิงหลิงคิดไม่ถึงว่าพวกนางสองคนจะมาด้วย เพราะเรื่องที่จะคุยกันในวันนี้ ผู้หญิงอยู่ด้วยจะคุยไม่สะดวกนัก

แต่ว่า ในเมื่อมาแล้ว เช่นนั้นก็ต้อนรับพร้อมกันเลย

เชิญเข้าไปนั่งลงด้านใน หยวนชิงหลิงเพิ่งจะพูดจาตามมารยาทได้ไม่กี่คำ จวิ้นจู่องจิ้งก็ตบโต๊ะพูดด้วยเสียงโมโหว่า “พระชายารัชทายาท บุญคุณความแค้นระหว่างพวกเรานั้นละเอาไว้ก่อนยังไม่ต้องพูดถึง มีเรื่องหนึ่ง เจ้าต้องตัดสินใจให้กับโหรหมิ่นด้วย”

หยวนชิงหลิงมองนางด้วยรอยยิ้ม “จวิ้นจู่เชิญท่านพูดมาได้เลย ไม่จำเป็นต้องมีโทสะโมโห ล้วนเป็นคนกันเอง มีอะไรก็พูดไม่เป็นไร”

จวิ้นจู่องจิ้งเห็นท่าทีของนางเช่นนี้ ดูเหมือนจะสามารถเข้ากันได้ดี ก็เอ่ยด้วยสีหน้าที่ดุกว่าเดิมว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นในฮู่ยโจว ไม่รู้ว่าเจ้าได้ยินหรือยัง เรื่องนี้รัชทายาทของพวกเจ้าจะปัดความรับผิดชอบไม่ได้ ตอนนี้ความบริสุทธิ์ของโหรหมิ่นถูกทำลายไปแล้ว เขาสมควรจะรับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้น เรื่องนี้กู้กั๋วกงได้คุยกับรัชทายาทแล้ว รัชทายาทไม่ยอมรับ ดูสิว่าพระชายารัชทายาทจะจัดการอย่างไร ”

“ฮู่ยโจวเกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่างนั้นหรือ”หยวนชิงหลิงดูมึนงงอยู่บ้าง “ข้าไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”

เจ้าห้าเล่าให้ฟังก็จริง หยวนชิงหลิงก็อยากจะฟังว่าพวกนางจะพูดอย่างไร

จวิ้นจู่องจิ้งดวงตาแข็งกร้าวจ้องเขม็ง เอ่ยด้วยเสียงโมโหว่า “เขาย่อมไม่มีหน้าจะพูดแน่ ตอนที่อยู่ฮู่ยโจว เขาหลอกลวงโหรหมิ่นกับคุณหนูห้าให้ออกไปท่องเที่ยวกับเขา ไหนเลยจะรู้ว่าพอไปถึงครึ่งทางก็ทิ้งพวกนางเอาไว้ไม่สนใจ ทำเอาพวกนางสองคนต้องพบเข้ากับพวกอันธพาล เกือบจะเอาชีวิตไม่รอด ดีที่มีอันธพาลบางคนรู้สึกกลัวอยู่บ้าง ไม่กล้าล่วงเกินพวกนาง ไม่เช่นนั้น แม้แต่ร่างกายที่บริสุทธิ์ก็คงจะถูกทำลายไปแล้ว”

หยวนชิงหลิงอึ้งไปชั่วครู่ “มีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นด้วยหรือ”

จากนั้น ก็พูดอย่างโมโหเล็กน้อยว่า “แล้วเจ้าเมืองฮู่ยโจวมัวทำอะไรอยู่ ใต้การปกครองของเขายังมีอันธพาลเช่นนี้ ต้องลงโทษให้หนัก ทำไมกัน รัชทายาทไม่มีการตำหนิให้ขุนนางในพื้นที่ของพวกเขาให้มีการตรวจสอบเหล่าอันธพาลพวกนั้นหรือ ”

จวิ้นจู่องจิ้งเอ่ยเสียงเรียบๆว่า “นั่นย่อมต้องทำอยู่แล้ว พวกอันธพาลถูกจับตัวส่งทางการแล้ว ”

หยวนชิงหลิงออหนึ่งเสียง เอ่ยอย่างวางใจว่า“จับแล้วก็ดี ช่างน่าตกใจจริงๆ กลางวันเสกๆ ยังกล้าลักพาตัวลูกสาวของคนอื่นไป ช่างทำเหมือนไม่มีขื่อมีแปเสียจริง……เอ๋ ในเมื่อรัชทายาทได้มีคำสั่งให้ลงโทษขั้นสูงสุดแล้ว เช่นนั้นไม่ทราบว่าวันนี้ที่จวิ้นจู่ได้พาฮูหยินทั้งหลายมานั้น ต้องการจะได้คำอธิบายอะไรหรือ”