บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 701

จวิ้นจู่องจิ้งประหลาดใจเป็นอย่างมาก มองดูนางอย่างเหลือเชื่อ “เจ้า......เจ้าเป็นถึงพระชายารัชทายาท คิดไม่ถึงว่าจะใจแคบเพียงนี้ หรือว่าทั้งชีวิตนี้ของรัชทายาทจะต้องเฝ้าปกป้องเพียงเจ้าเท่านั้น!”

“ถูกต้อง!” หยวนชิงหลิงมือเดียวทุบแก้วชาข้างกายแตกทันที แก้วชาตกพื้น แตกกระเซ็นไปรอบๆ ดวงตาอันสวยงามพ่นไฟโทสะ “ใครอยากแต่งเข้าบ้าน ได้ แต่ต้องดูว่าหลังจากที่แต่งเข้าบ้านแล้วข้าจะทำให้นางตายหรือไม่ จวิ้นจู่องจิ้ง ข้าเคยไว้หน้าเจ้าแล้ว ในตำหนักสู้ซิน เจ้าก็เคยถามข้าเช่นนี้ ตอนนั้นท่านหญิงอยู่ในเหตุการณ์ ข้าไม่อยากทำให้เจ้าลำบากใจ เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้โต้เถียงกับเจ้า แต่ไม่ได้หมายความว่าจะรังแกข้าได้ง่ายๆ”

“เจ้า.......” จวิ้นจู่องจิ้งโกรธจนใบหน้าบิดเบี้ยวแล้ว “เจ้าพูดเช่นนี้ใจดำยิ่งนัก หรือว่าโหรหมิ่นของข้าเพราะศีรษะและโฉมหน้าได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ ก็แล้วกันไปเช่นนี้หรือ? ต่อจากนี้นางยังจะแต่งงานอีกอย่างไร? ไม่ใช่ว่าทำร้ายทั้งชีวิตของนางหรือ?”

หยวนชิงหลิงมองดูเสี้ยนจู่โหรหมิ่นอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง “ข้าเป็นหมอ มองดูจากสายตาอันเชี่ยวชาญของข้า บาดแผลบนหน้าผากของนางยังสามารถรักษาได้ แต่จิตใจอัดอั้นไม่มีสมอง เกรงว่าจะรักษาไม่หายแล้ว จวิ้นจู่รีบหิ้วกลับไปยังจะดีกว่า มอบสินสอดให้มากขึ้นหน่อย น่าจะยังสามารถแต่งงานออกไปได้”

“สวรรค์” ฮูหยินรองตระกูลกู้ได้ยินคำนี้แล้ว ตกตะลึงเป็นที่สุด “นี่ยังเป็นน้ำพระทัยที่พระชายารัชทายาทในราชวงศ์ปัจจุบันควรมีงั้นหรือเพคะ? ท่านคือผู้หญิงที่ปากคอเราะรายโดยแท้จริง เทียบกับผู้หญิงที่ปากคอเราะรายยังไม่ได้”

“น้ำพระทัยของพระชายารัชทายาทควรเป็นอย่างไร?” หยวนชิงหลิงถามนางกลับ “การมีน้ำพระทัยของพระชายารัชทายาทก็ควรมองดูผู้หญิงชั้นต่ำใช้มารยาเกาะรัชทายาทของข้าไม่ปล่อยงั้นหรือ? มีน้ำจิตน้ำใจของพระชายารัชทายาทก็ควรอดทนต่อคนไร้ยางอายเหล่านี้ที่พยายามเบียดเสียดเข้าธรณีประตูจวนอ๋องฉู่ของข้างั้นหรือ? ฮูหยินรอง ในห้องของท่านรองยังขาดคนอยู่หรือไม่? ข้าได้ยินพระชายาหวยบอกว่าในซาวโถ๋จุ้ยมีแม่นางที่ไม่เลวอยู่หลายคน ต้องการให้ข้ามอบให้ท่านรองหรือไม่?”

ฮูหยินที่ติดตามมาไม่กี่คนนั้นได้ยินคำพูดนี้ กำลังคิดอยากเหน็บแนมกลับ สายตาเย็นยะเยือกของหยวนชิงหลิงกวาดไป กล่าวด้วยน้ำเสียงอันหนาวเหน็บ: “ฮูหยินทุกท่านมีความสนใจต่อแม่นางในซาวโถ๋จุ้ย? ถ้ามีก็พูดออกมาได้เต็มที่ ข้ากล้ารับรองว่าหลังจากที่แม่นางแต่งเข้าบ้านแล้ว จะปรนนิบัติสามีของพวกท่านอย่างเหมาะสม”

หรงเยว่พยักหน้าอย่างโง่ๆอยู่ข้างๆ “ถูก ถูก พวกแม่นางหน้าตาสวยงามมาก ปรนนิบัติคนก็ยอดเยี่ยม ผู้ใดต้องการ?”

จวิ้นจู่องจิ้งลุกขึ้นทันที ใบหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธ “ดูเหมือนว่าข้าให้เกียรติเจ้าไปแล้วจริงๆ เรื่องนี้ข้าไม่มีปัญญาจะพูดกับเจ้าได้แล้ว ตัวเป็นพระชายารัชทายาท นึกไม่ถึงว่าจะพูดจาหยาบคาย ขายหน้าราชวงศ์เป็นที่สุด หากว่าประชาชนที่เคารพอยู่ด้านนอกเหล่านั้นได้ยินคำพูดนี้ของเจ้า จะผิดหวังเพียงใด? เจ้ารอก่อน ความบริสุทธิ์ของโหรหมิ่นถูกทำลาย มีความเกี่ยวข้องใหญ่หลวงกับรัชทายาทจริงๆ เรื่องนี้พิจารณาไปถึงในวัง พวกเจ้าก็ไม่มีเหตุผลแล้ว ไม่ว่าอย่างไรไทเฮาก็มีความคิดจะให้รัชทายาทแต่งงานตั้งนานแล้ว พวกเราเพียงแค่ไปพูดในวัง ดูซิว่าไทเฮาจะยืนทางฝั่งไหน!”

หยวนชิงหลิงยกมือขึ้น “ปิดประตู!”

ฉับพลันนั้น หมันเอ๋อที่อยู่ด้านนอกจึงปิดประตูใหญ่ของห้องโถงหลัก กักขังคนในห้องไว้แล้ว

“เจ้าคิดจะทำอะไร?” จวิ้นจู่องจิ้งโกรธจนสั่น ชี้ไปทางหยวนชิงหลิงและถามด้วยความโกรธ “เจ้ายังจะกล้าขังพวกเราอีกเชียวหรือ?”