บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 702

ด้วยเหตุนี้ ออกจากห้องโถงหลักนี้ เห็นด้านนอกมีคนมากมาย นางจึงกล่าวด้วยความโกรธอย่างเฉียบคมว่า: “พระชายารัชทายาท เรื่องวันนี้ ข้าจะไม่ปล่อยให้แล้วไปเช่นนี้ เจ้าไม่มีความเคารพต่อผู้อาวุโสเพียงนี้ ยังจะเอามีดออกมาเกือบจะทำให้ข้าบาดเจ็บ......”

นางยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นหยวนชิงหลิงซัดมีดหั่นผักเล่มนั้นไล่ตามออกมาแล้ว ในปากตะโกนว่า “อย่าเกือบ ตอนนี้ข้าก็จะสับให้เจ้าบาดเจ็บ เจ้าจะได้เข้าวังไปรายงานง่ายๆ!”

มีดนั่นกวัดแกว่งพุ่งตรงไปทางจวิ้นจู่องจิ้ง จวิ้นจู่องจิ้งตกใจจะร้องเสียงแหลมขึ้นมา กุมศีรษะนั่งยองลงบนพื้น ผวาจนสั่นเทาไปทั้งตัว

คนนอกเหนือจากนั้นที่ได้เห็น ก็ตกใจจนถอยหลังไปทันที สีหน้าหวาดผวา

หรือว่าพระชายารัชทายาทจะเสียสติไปแล้ว?

หรงเยว่กอดหยวนชิงหลิงไว้แน่นเป็นธรรมดา กล่าวโน้มน้าว: “พระชายารัชทายาทยับยั้งความโกรธ ยับยั้งความโกรธหน่อยเจ้าคะ ไม่สามารถทำให้คนบาดเจ็บได้อีกแล้วเพคะ คนที่โหยหารัชทายาทนี้ ช่วงเวลาก่อนหน้าและหลังจากนั้นท่านสับไปเจ็ดแปดคนแล้ว พอแล้ว ยั้งมือเถอะเพค่ะ”

ในตาของหยวนชิงหลิงแดงก่ำ ทั้งใบหน้าดุร้ายโหดเหี้ยม ดวงตาที่เหมือนดั่งอาบยาพิษตกลงบนใบหน้าของเสี้ยนจู่โหรหมิ่น กัดฟันพูดด้วยความโมโห: “ข้าเห็นใบหน้านี้ขัดหูขัดตาเป็นอย่างมาก หากว่านางยังกล้ามาอีก ข้าจะกรีดหน้าของนางเป็นรอย ทำให้นางกลายเป็นตัวอัปลักษณ์!”

เสี้ยนจู่โหรหมิ่นหลังจากที่ถูกลักพาตัวไปในฮู่ยโจว ก็เปลี่ยนไปจนขี้ขลาดเป็นที่สุด โดยเฉพาะต่อใบหน้าที่ดุร้ายดุดัน เป็นความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นมาจากก้นบึ้งในจิตใจ วันนี้ได้เห็นหยวนชิงหลิงเป็นเช่นนี้ นึกถึงความทรงจำวันนั้นที่เหมือนดั่งฝันร้ายขึ้นมา ก็กรีดร้องแล้ววิ่งไปอย่างฉับพลัน

เหล่าข้าทาสก็รีบเข้าไปพยุงจวิ้นจู่องจิ้งขึ้นมา คนกลุ่มหนึ่งที่มาอย่างดุเดือด สุดท้ายวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

หยวนชิงหลิงเห็นพวกนางวิ่งหนีไปหมดแล้ว รีบเอามีดหั่นผักยัดให้หรงเยว่ วิ่งกลับไปดูประตูใหญ่ของนาง ประตูไม่สลักรูปดอกไม้ทิ้งร่องรอยออกมากะทันหัน นางปวดใจเป็นที่สุด ถามหรงเยว่ที่อยู่ข้างๆ “เปลี่ยนประตูแบบนี้บานหนึ่ง ต้องใช้เงินมากเท่าใด?”

“นี่คือไม้อะไรเพคะ? ดูเหมือนว่าจะมีชื่อและล้ำค่ามาก เกรงว่าน่าจะต้องยี่สิบสามสิบตำลึงล่ะมั้งเพคะ” หรงเยว่กล่าว

ใจดวงหนึ่งของหยวนชิงหลิงแทบจะหยดเป็นเลือดแล้วกล่าวอย่างเกลียดชัง: “ทำลายประตูบานหนึ่ง ชื่อเสียงตกเป็นฆ่าคน ข้าดูซิว่าต่อจากนี้ใครยังจะกล้าคิดถึงเจ้าห้าอีก!”

อะซี่และหมันเอ๋อล้วนแอบหัวเราะ “ใครยังจะกล้า? ไม่เอาแขนก็ต้องเอาโฉมหน้านะเพคะ ใครจะรู้ว่าเมื่อไหร่ที่พระชายารัชทายาทจะเสียสติขึ้นมา จะหยิบมีดหั่นผักมาหั่นคนล่ะเพคะ?”

หยวนชิงหลิงนั่งลงดื่มชาอึกหนึ่ง ใจคอแห้งเหี่ยวเป็นอย่างมาก “มีจะมีวิธีอะไร? เกียรติขององค์หญิงพระองค์ใหญ่ไทเฮาจะต้องซื้อเป็นแน่ อีกทั้งไทเฮาพูดตลอดว่าข้างกายของเจ้าห้าไม่มีคน ใช้วิธีการทุกอย่างคิดจะยัดคนเข้ามาผู้หนึ่ง ตอนนี้ข้ออ้างดีขนาดนี้ หากว่าพวกนางไปขอร้องนิดหน่อย ประเดี๋ยวไทเฮาก็อนุญาตแล้ว ข้าไม่ต้องไปยั่วโมโหไทเฮาให้เคืองจึงจะสามารถหยุดไว้ได้อีกหรือ? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ทำให้พวกนางกลัวไปเสียเลย ละทิ้งความคิดที่จะแต่งงานเข้ามาด้วยตัวเอง และข้าจะได้ไม่ต้องไปทำให้ให้ไทเฮาเคือง ไทเฮาก็ขี้น้อยใจ แม้ว่าจะหวงแหนพวกเด็กๆ แต่ไม่ได้หวงแหนแม่ของเด็กๆนี่”

ไม่เกินสามวัน เหล่าฮูหยินสูงศักดิ์ในสังคมชั้นสูง ล้วนรู้ว่าพระชายารัชทายาทเป็นปีศาจที่กระหายเลือดผู้หนึ่ง

ขณะที่คนในจวนตระกูลชั้นสูงกำลังพูด เป็นธรรมดาที่พวกสาวใช้จะได้ยินเข้า ก็ไปพูดตามท้องตลาด

ประชาชนได้ฟังแล้ว แต่ผู้ใดก็กลับไม่เชื่อ

ตอนนี้ในใจของพวกเขา พระชายารัชทายาทคือความสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ใครพูดว่าร้ายพระชายารัชทายาท คนผู้นั้นก็คือคนไม่ดี

แต่ว่า หมู่ประชาชนทั่วไปไม่เชื่อ ในครอบครัวตระกูลสูงศักดิ์เชื่อเป็นที่สุด เพราะว่าฮูหยินมากมายหลานท่านที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนเห็นด้วยตาของตัวเอง บวกกับจวิ้นจู่องจิ้งยังได้ล้มบาดเจ็บเพราะเหตุนี้อีก ระดับความน่าเชื่อถือนี้สูงมาก

ในจวนมากมายล้วนมีบุตรสาวที่รอจะแต่งงาน อีกทั้งข้างกายของรัชทายาทนอกจากพระชายารัชทายาทแล้ว ความจริงก็ยังไม่มีผู้หญิงอื่น มากน้อยก็มีคนที่สนใจตรงนี้ ตอนนี้ได้ยินว่าพระชายารัชทายาทเป็นผู้หญิงที่เหี้ยมโหดเพียงนี้ ใครยังจะกล้ามีความคิดนี้อีก?

ที่เรียกกันว่าคำซุบซิบนินทา โดยปกติแล้วขณะที่แพร่ออกไปจะเพิ่มระดับมากขึ้น หยวนชิงหลิงหยิบมีดสับคนเป็นความจริง หลังจากที่แพร่ออกไปแล้วเป็นธรรมดาที่จะเปลี่ยนเป็นรุนแรงมากกว่าเดิม บอกว่าหลังจากที่หยวนชิงหลิงสับคนแล้วก็ยังต้องการกินเลือดกินเนื้อด้วย น่าหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆ

ใครก็ไม่สนว่าจะจริงหรือเท็จ อย่างไรเสียลูกสาวของเจ้าพระยาจิ้งสามารถมีการสรรเสริญของวันนี้ได้ คนมากเท่าไหร่เห็นแล้วขัดตา? คิดเพียงแต่จะแต่งเติมความบกพร่องของคนอื่น บอกว่าหยวนชิงหลิงไม่ใช่คนเป็นผีเป็นปีศาจชั่วร้ายที่ทำให้คนสบายใจได้ยิ่งขึ้น

เพียงแต่ในเรื่องราวทั้งหมดนี้ หยู่เหวินเห้ากลายเป็นผู้เคราะห์ร้ายอย่างสง่างาม