บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 705

ท่านชายสี่ได้ยินคำว่าผู้เฒ่าคำนี้ หันหน้ามองขวับแวบหนึ่งด้วยจิตสำนึก ความจริงตาเฒ่าที่สาวน้อยเรียกคือเขา เขาอึ้งแล้ว

นี่เป็นคำสาปที่ชั่วร้ายที่สุดบนโลกนี้อย่างแท้จริงที่มีเลยหรือไม่?

ชีวิตนี้ของเขาที่ทำให้ภาคภูมิใจที่สุดนอกจากสำนักเหลิ่งหลังแล้ว ก็คือใบหน้าที่ไม่เหมือนผู้อื่นทำให้โลกตกตะลึงใบนี้ที่แม้จะสามสิบแล้วก็ไม่แปรเปลี่ยนสักน้อย

ด้วยเหตุนี้ เขาลืมความโกรธไปชั่วขณะ มีเพียงความตกตะลึงที่ดังก้องในใจอยู่นาน

“เด็กคนนั้น เจ้าคนเลว!” เขาดึงสติกลับมา ใช้ถ้อยคำที่เขาคิดว่ารุนแรงที่สุดมาด่านาง ดวงตาที่ลึกล้ำก็เปลี่ยนเป็นระลอกคลื่น

สาวน้อยโกรธเคืองมาก “ข้าไม่ใช่เด็ก ปีนี้ข้าอายุสิบหกปีแล้ว สามารถแต่งงานได้แล้ว!”

สาวน้อยโมโห หมาป่าหิมะในอ้อมกอดก็แยกเขี้ยวใส่ท่านชายสี่ ท่าทางดุร้ายเหมือนต้องการจะพุ่งเข้ามากัดเขา

ท่านชายสี่รู้สึกผิดหวังครึ่งหนึ่ง เด็กสาวคนนี้อะไรก็ไม่ได้ให้หมาป่าหิมะ หมาป่าหิมะกลับเชื่อฟังนางเพียงนี้ ที่เขามาครั้งนี้ ชดเชยผ้าไหมแพรต่วนมากมายเช่นนี้ ยังซื้อเนื้ออีกหม้อหนึ่ง ชั่งเป็นของที่ไร้หัวใจหัวใจจริงๆ

“เจ้า......” ท่านชายสี่กลั้นความโกรธไว้ เหลือบมองใบหน้าไร้เดียงสาของเด็กสาวที่โกรธจนแดงเหมือนแอปเปิลแดงเช่นนั้น “ทำไมหมาป่าหิมะถึงฟังเจ้า?”

ดวงตาของเด็กสาวเหมือนดั่งดวงดาว หึเสียงหนึ่ง “ต่อผู้ใดหมาป่าหิมะก็ดีทั้งหมด มีเพียงแค่คนเลวที่ไม่ดีด้วย พวกมันไม่ชอบท่าน ท่านต้องเป็นคนไม่ดีแน่”

ท่านชายสี่เลี่ยงไม่ได้ที่จะละอายใจ สำหรับหมาป่าของทังหยวนแล้ว แน่นอนว่าขาไม่ใช่คนดีอะไร

เขาหมุนตัวต้องการจากไปอย่างเศร้าสลด กลับได้ยินเด็กสาวเรียกขึ้นเสียงหนึ่ง “ท่านรอเดี๋ยว”

ท่านชายสี่หันกลับมามองนาง

สายตาของเด็กสาวตกอยู่บนขลุ่ยหยกที่ห้อยไว้ตรงเอว “ขลุ่ยของท่านงดงามมาก ขายให้ข้าได้หรือไม่?”

ท่านชายสี่ใจกว้างมาแต่ไหนแต่ไร แม้ว่าขลุ่ยหยกนี้จะล้ำค่า แต่สุดท้ายเป็นของนอกกาย เขาก็ไม่ได้เสียดาย จึงหยิบออกมายื่นให้เด็กสาว “ข้ามอบให้เจ้า”

เด็กสาวตะลึง วางหมาป่าหิมะลงช้าๆแล้วเดินเข้าไป “มอบให้ข้า?”

“อืม เอาไป!” ท่านชายสี่ยัดขลุ่ยหยกไปในมือของนาง

เด็กสาวรับมา ดวงตาเกิดประกายไฟเป็นจุดๆ “วันนี้เป็นวันเกิดครบสิบหกปีของข้า”

“อ๋อ สุขสันต์วันเกิด!” ท่านชายสี่ไม่ได้สนใจ พูดลวกๆประโยคหนึ่งแล้วก็ต้องการจากไป

เด็กสาวรีบกล่าว: “ท่านชอบหมาป่าหิมะหรือ? ข้าสามารถทำให้ท่านอุ้มพวกมันได้ครู่หนึ่ง จนกระทั่ง ท่านสามารถพาข้ากับหมาป่าหิมะออกไปเล่นได้”

จิตใจของท่านชายสี่ตื่นเต้น “จริงหรือ?”

“ท่านเป็นคนไม่ดีหรือ?”

“ไม่ใช่!” ท่านชายสี่เหลือบมองหมาป่าของทังหยวนแวบหนึ่ง รีบทำสัญญาณมือเรียกข้ารับใช้ให้หมาป่าของทังหยวนกินเนื้อ หมาป่าของทังหยวนนั้นกำลังกินเนื้อ เป็นธรรมดาที่ไม่ได้แสดงความเป็นศัตรูต่อท่านชายสี่ออกมา

ขณะที่หยวนชิงหลิงออกมาจากห้องบัญชี ก็เห็นท่านชายสี่พาหยู่เหวินหลิงออกไปจากประตูพร้อมกัน ข้าทาสคนรับใช้ติดตามเป็นโขยง

หยวนชิงหลิงชำเลืองมองเงาด้านหลังของทั้งสอง รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก ท่านชายสี่......เมื่อครู่คือหัวเราะแล้วหรือ? นึกไม่ถึงว่าเขาจะพูดคุยหัวเราะสนุกสนามกับหยู่เหวินหลิง?

“หมันเอ๋อ พวกเขาไปไหนกัน?” หยวนชิงหลิงถามหมันเอ๋อ

“พระชายารัชทายาท ท่านชายสี่บอกว่าต้องการพาเจ้าหญิงไปเที่ยวเล่น ยังจะพาหมาป่าหิมะไปด้วยล่ะเพคะ”

“เที่ยวเล่น” นี่กลับเป็นเรื่องแปลกใหม่ “นึกไม่ถึงว่าท่านชายสี่ยอมหลอกเด็ก?”