บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 706

ท่านชายสี่ทำเรื่องมีการวางแผนเป็นอย่างมาก

เขาคิดว่าไม่มีสิ่งของอะไรที่ไม่สามารถซื้อได้ ก่อนหน้านี้พาหมาป่าหิมะของทังหยวนไป หมาป่าของทังหยวนวิ่งหนีไปเองแล้ว เป็นเพราะตอนนั้นยังไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างสนิท

ตอนนี้เขาวางแผนจะเล่นกับพวกมันทั้งคืน ให้อาหารหลายๆมื้อ เช่นนั้นพาพวกมันไปตอนเที่ยงคืน ครั้งนี้น่าจะไม่กลับมาอีกแล้ว

ดังนั้น รอจนเวลาประมาณสามทุ่มถึงห้าทุ่ม เขาก็ป้อนอาหารให้พวกหมาป่าหิมะอีกมื้อหนึ่ง แล้วเรียกให้คนเตรียมรถม้า เขาต้องการกลับไปที่จื๋อลี่

เที่ยงคืนดึกดื่นออกจากเมืองค่อนข้างยุ่งยาก ดังนั้นเขาผลักประตูเข้าไปเตะหยู่เหวินเห้าที่อยู่บนพื้นทีหนึ่ง “รัชทายาท ยืมใช้ป้ายคำสั่งของท่านหน่อย”

หน้าผากของหยู่เหวินเห้าบวมเป็นก้อนใหญ่ และมีเลือดออกเล็กน้อย อากาศหนาวเย็นมาก ดังนั้นเลือดออกไม่รุนแรง

เท้าหนึ่งเตะไป คนก็ไม่ได้ฟื้น ท่านชายสี่จึงดึงป้ายคำสั่งบนตัวของเขา “ท่านไม่คัดค้านเช่นนั้นข้าก็หยิบแล้วนะ”

ขณะที่เขาออกไป กล่าวกับนางข้าหลวงเหล่านั้น: “รัชทายาทและเจ้าหญิงสนทนากันอยู่ด้านใน พวกเจ้าไปกินอะไรนิดหน่อยก่อน ประเดี๋ยวค่อยมาปรนนิบัติ”

นางข้าหลวงเชื่อคิดว่าเป็นความจริง จึงติดตามเขาออกไปพร้อมกัน เขาสั่งให้คนของซาวโถ๋จุ้ยจัดเตรียมอาหารให้พวกเขา แล้วก็ขึ้นรถม้าไปกับหมาป่าหิมะอย่างดีอกดีใจ

หยวนชิงหลิงรออยู่ในจวนเป็นเวลานาน ก็ไม่เห็นหยู่เหวินเห้าพาเจ้าหญิงกลับมา จึงเรียกคนไปสืบดูที่ซาวโถ๋จุ้ยอีกครั้ง

ครั้งนี้ ในที่สุดก็พบกับสองพี่น้องที่ตกอยู่ในสภาพไม่ต่างกันเมามายและหมดสติล้มอยู่บนพื้นแล้ว

สวีอีเองก็ไม่กล้าแพร่งพรายออกไป บอกให้คนหามทั้งสองคนขึ้นรถม้าออกไปจากประตูทางด้านหลัง กลับจวนอ๋องฉู่ด้วยความรีบร้อน

หยู่เหวินเห้าฟื้นขึ้นมาตอนอยู่บนรถม้า คลำหน้าผากที่เจ็บปวดสุดชีวิต กัดฟันพูด: “เจ้าสีเหลิ่ง หากว่าเจ้าไม่ชดเชยมาสักล้านสักแสนตำลึง ข้าจะปราบปรามสำนักเหลิ่งหลังของเจ้าให้ราบเรียบ”

เข้าหันหน้าไปตีหยู่เหวินหลิงที่ยังคงเมาเป็นตาย “แม่สาวน้อย ตื่น ตื่น!”

หยู่เหวินหลิงไม่มีการตอบสนองแม้แต่น้อยเลย ก็นอนหลับลึกไปเช่นนั้น เลยเวลาช่วงเที่ยงคืนตีหนึ่ง นางก็นับได้ว่าเมาฉลองวันเกิดอายุครบสิบหกปีของตัวเองแล้ว

กลับถึงจวน หยวนชิงหลิงเห็นหยู่เหวินเห้าอุ้มหยู่เหวินหลิงกลับมา ก็ตกใจแล้ว “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

“ดื่มจนเมาแล้ว!” หยู่เหวินเห้าโกรธจนดวงตาลุกเป็นประกายไฟ “เจ้าสีเหลิ่งมอมนางจนเมาแล้ว และตีข้าสลบไปพาหมาป่าหิมะไปแล้ว”

“เกินไปแล้ว!” หยวนชิงหลิงโกรธจนทนไม่ได้ เพื่อหมาป่าหิมะ เขาใช้หมดทุกวิถีทางแล้ว พาน้องสาวของสามีไปซาวโถ๋จุ้ยก็แล้วไปแล้ว ยังจะมอมนางจนเมาอีก ประเดี๋ยวจะอธิบายกับในวังอย่างไรล่ะเนี้ย?

หยวนชิงหลิงรีบขึ้นไปช่วย ส่งหยู่เหวินหลิงไปด้านในหอด้านข้าง สะกิดเรียกหลายทีก็ไม่ฟื้น ทำได้เพียงรีบให้น้ำเกลือกับนาง ทำให้แอลกอฮอล์ในเลือดเจือจาง

ผิวหนังที่หน้าผากของหยู่เหวินเห้าเสียหาย ทั้งยังบวมปูดขึ้นมาเป็นลูกใหญ่ หยวนชิงหลิงฆ่าเชื้อง่ายๆให้เขานิดหน่อย หยู่เหวินเห้าจามติดต่อกันหลายครั้ง เหน็บหนาวจนสั่นเทา ยังคงโกรธจนสบถด่าคนตลอด “เจ้าไม่รู้ว่าเขาทำเกินไปมากเท่าไหร่ เขาเอาหลิงเอ๋อร์กับข้าโยนทิ้งบนพื้นอย่างคาดไม่ถึง เย็นแข็งจนแทบตาย หลิงเอ๋อร์ตื่นขึ้นมาต้องป่วยเป็นแน่”

ทางแม่นมสี่เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ รีบไปต้มซุปขิงแล้ว

ค่ำคืนดึกดื่นไม่ว่าผู้ใดก็ไม่ได้นอน นี่นับว่าเป็นเรื่องอะไรกันเนี้ย?