บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 707

ฝ่ามือนั่นยังไม่ลงมา ก็เห็นเงาร่างหนึ่งพุ่งเข้ามา โถมตัวมาก็กัดมืออีกข้างหนึ่งของนางไว้

เสียนเฟยเจ็บเป็นที่สุด กลับมองก็ไม่ได้มอง ยกฝ่ามือนั้นขึ้นก็ตกลงไปบนร่างกายเล็กๆนั่น

เมื่อหยวนชิงหลิงเห็น คิดไม่ถึงว่าจะเป็นข้าวเหนียวน้อย เดิมทีเขาอยู่นอกตำหนักเล่นอยู่กับแม่นม วิ่งเข้ามาโดยไม่คาดคิด

ฝ่ามือนี้ลงไป ก็ได้ยิน “แง้” ร้องไห้เสียงดังทีหนึ่ง ข้าวเหนียวน้อยล้มนั่งบนพื้น ครู่เดียวก็ร้องไห้จนสีหน้าเป็นสีม่วง และเป็นท่าทางที่ร้องไห้จนแทบจะหมดลมอีก

ไทเฮาเห็นดังนั้น ลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ อุ้มข้าวเหนียวน้อยไว้ตะคอกใส่เสียนเฟยอย่างรุนแรง “เจ้าตีเขาทำไม? เจ้าเสียสติแล้วหรือ? ตีเขาทำอะไร? ยังใช้แรงตีขนาดนั้น เจ้าอยากตายหรือ!”

ชั่วขณะนั้นเสียนเฟยก็คิดไม่ถึงว่าจะเป็นข้าวเหนียว แม้ว่าตอนนี้จะเห็นชัดแล้ว แต่กลับถูกไทเฮาดุด่ารอบหนึ่ง ในใจก็ไม่พอใจแล้ว กล่าวด้วยความโกรธเคือง: “ไม่ใช่แค่ตีเบาๆไปทีหนึ่งหรือเพคะ? ถึงกับต้องร้องไห้จนน่าสงสารเช่นนี้เชียว? แล้วก็ไม่ได้จะเอาชีวิตเขา ก็เพราะอ่อนแอ ยิ่งไปกว่านั้น เด็กกัดมือคนมองไม่เห็นหรือเพคะ? เพราะใครสอนล่ะ? เจ้าเด็กไม่ดีนี่!”

สำหรับหลานทั้งสามคน จากก้นบึ้งของจิตใจนางก็ชอบไม่ลง เพราะเด็กๆไม่สนิทชิดเชื้อกับนาง เห็นนางก็ร้องไห้ สะบัดหน้า เด็กเล็กขนาดนี้กลับเลือกปฏิบัติเพียงนี้ เหมือนกับแม่บังเกิดเกล้าของพวกเขาเช่นนั้น

ไทเฮาได้ยินคำพูดนี้ของนาง โกรธจนทนไม่ได้ “เด็กไม่ดีอะไร? มีที่พูดจาแบบเจ้าเช่นนี้หรือ? เจ้าต้องการตีแม่ของเขา เข้าไม่ต้องกัดเจ้าหรือ? เขานี่คือรู้เรื่อง ทารกเล็กขนาดนี้กลับรู้เรื่องขนาดนี้ เจ้าควรจะดีใจ ไม่มีเหตุผลขึ้นเรื่อยๆแล้วจริงๆเลย วันนี้หากไม่ใช่เพราะเรื่องของหลิงเอ๋อร์ ก็ไม่ควรให้เจ้าออกมาจริงๆ”

นางปลอบข้าวเหนียว ตบหลังของเขาเบาๆ “พอแล้ว พอแล้ว เด็กดี เราไม่ร้องแล้ว เราไม่คิดเล็กคิดน้อยกับนาง มา ให้กินลูกอม”

พูดจบก็เรียกแม่นมไปหยิบลูกอมดอกกุ้ยฮวา ยัดให้ข้าวเหนียวกำหนึ่ง นี่ถึงได้ปลอบให้เขาหยุดลงได้ คว้าลูกอมกำหนึ่งเดินโซเซเข้าไปหาหยวนชิงหลิง แล้วพิงอยู่ในอ้อมกอดของหยวนชิงหลิงไม่ยอมจากไป เหมือนต้องการปกป้องนางไว้

เสียนเฟยคับแค้นใจอย่างมากจริงๆ จิตใจอัดอั้น ข้างกายไม่มีดีสักคน

ไทเฮาก็เข้าเรื่องสำคัญเสียเลย กล่าวอย่างเย็นชา: “วันนี้เรียกเจ้ามา ก็เป็นความประสงค์ของฮ่องเต้ โดยคร่าวๆฮ่องเต้ไม่ยอมที่จะพูดกับเจ้า จึงให้ข้าออกหน้า ไม่ว่าจะพูดอย่างไร หลิงเอ๋อร์ก็ถูกคนอื่นขังไว้ในซาวโถ๋จุ้ยคืนหนึ่ง แพร่หรือไม่แพร่ออกไป เรื่องเกิดขึ้นแล้ว ก็จำเป็นต้องแก้ไขปัญหา”

เสียนเฟยเพิ่งจะถูกด่าว่าไปรอบหนึ่ง ในใจไม่ยินยอม ได้ยินคำพูดนี้ของไทเฮา นางเปล่งเสียงไม่พอใจคำหนึ่งแล้วกล่าว: “เรื่องนี้กับพระชายารัชทายาทสลัดความเกี่ยวข้องกันไม่พ้นเพคะ เป็นคนที่นางไปยั่วยุกลับมา เมื่อครู่หม่อมฉันก็ต้องการสั่งสอนนางเพคะ”

ไทเฮากวาดตามองนางอย่างไม่พอใจ “ข้าถามแล้ว เป็นหลิงเอ๋อร์เองที่ต้องการตามคนอื่นไป นิสัยลูกสาวของตัวเจ้าเอง เจ้ายังไม่รู้อีก? พระชายารัชทายาทห้ามนางได้หรือ? ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาไถ่ถามความรับผิดชอบ เพราะต้องการแก้ปัญหาเรื่องนี้ ความหมายของฮ่องเต้บอกว่า ตอนนี้หลิงเอ๋อร์ดูแล้วก็ถึงอายุที่จะต้องอภิเษกสมรสแล้ว คุณสมบัติบุคลิกของท่านชายสี่ตระกูลเหลิ่งก็ไม่เลว ไม่เช่นนั้นก็ทรงอนุญาตยกให้เขาไปเสียเลย และเพื่อเลี่ยงเรื่องนี้แพร่ออกไปในวันข้างหน้า ทำให้ชื่อเสียงเสียหาย”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำนี้แล้ว ยกนิ้วโป้งให้เสด็จพ่อในก้นบึ้งของจิตใจเงียบๆ

ไม่ใช่วิธีการที่สูงส่งอย่างไรกัน?

ท่านชายสี่ร่ำรวยจนเป็นศัตรูกับประเทศได้ ความร่ำรวยชนิดนี้จำเป็นต้องกุมไว้ในมือ ไม่ใช่เพื่อเงินของเขา แต่เป็นเรื่องที่ทำเพื่อไม่ให้คนอื่นหลอกใช้เงินของเขามาเป็นภัยประเทศและประชาชน

เศรษฐกิจเป็นหัวใจสำคัญในความเจริญรุ่งเรืองของประเทศหนึ่ง การค้าของท่านชายสี่เกี่ยวเนื่องไปถึงอาชีพแต่ละประเภท ล้วนมีความยอดเยี่ยมในทุกๆด้าน ทันทีที่ถูกคนดึงไปเป็นพวกใช้ประโยชน์ เช่นนั้นก็อันตรายมาก

หยวนชิงหลิงเข้าใจ ตอนนี้คือมาหารือเรื่องแต่งงาน ไม่ใช่มาถามโทษ

เสด็จพ่อใจร้อนจริงๆเชียว เพิ่งจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นเมื่อวาน วันนี้ก็มีแผนรับมือนี้ทันทีแล้ว ก็ราวกับว่าเขาได้เตรียมป้องกันอย่างแน่นหนาไว้ล่วงหน้าดีแล้วต้องการจะจับกุมท่านชายสี่กระต่ายขาวตัวใหญ่ตัวนี้ ใครจะรู้ ยังไม่ได้ลงมือ ท่านชายสี่ก็มุดเข้ามาเองแล้ว

เสด็จพ่อกลัวจะดีใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้!