บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 708

หยู่เหวินเห้าไตร่ตรองคำในประโยค “หม่อมฉันคิดว่า ท่านชายสี่เป็นเพียงคนทำการค้า ไม่ได้มีความทะเยอทะยาน ประกอบเป็นภัยคุกคามไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“คนธรรมดาไม่มีความผิด คนมีทรัพย์สมบัติติดตัวจะดึงหายนะมาสู่ตัว!” ในตาของฮ่องเต้หมิงหยวนมีประกายเล็กน้อย “เขาไม่มีความทะเยอทะยาน แต่เขาสามารถเติมเต็มให้ความทะเยอทะยานของคนอื่นให้สำเร็จได้”

ในใจของหยู่เหวินเห้าตะลึงเล็กน้อย คำพูดนี้ของเสด็จพ่อพูดได้ชัดเจนมาก คือคิดอ้างโอกาสครั้งนี้ใส่ร้ายเขาจากนั้นก็ฆ่าใช่หรือไม่?

เขารีบกล่าว: “เสด็จพ่อ ท่านชายสี่มีความกล้าหาญและจงรักภักดี ก่อนหน้านี้ยังเคยบริจาคเงินให้กับราชสำนัก ท่านลืมแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนบีบเอกสารฉบับนั้น มองดูอักษรแต่ละคำในนั้นที่ลอยอยู่ด้านหน้า หัวเราะขึ้นมาเบาๆ “นี่ก็ไม่ใช่รึไง? เงินของเขา มากจนกระทั่งยังสามารถช่วยเหลือราชสำนักได้ เจ้าห้า เจ้าวางใจ ข้าไม่ได้จะให้เจ้าฆ่าเขา กลับกัน ข้าต้องการรับเขาเป็นลูกเขย ยกหลิงเอ๋อร์ให้แต่งงานกับเขา”

“ห๊ะ?” หยู่เหวินเห้าตะลึงจนกรามแทบจะหลุด

“เรื่องนี้มอบให้เจ้ารับผิดชอบ เจ้าไปพูดโน้มน้าวเขา ทำให้เขาเต็มใจแต่งงานกับหลิงเอ๋อร์ ที่ข้าทำเช่นนี้ เป็นเจตจำนงอย่างแรงกล้า วันหน้าเจ้าก็จะรู้” ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าวอย่างนุ่มนวล

หยู่เหวินเห้าส่ายหน้า “ไม่ เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้.......”

แววตาของฮ่องเต้เย็นชาทันที “เจ้าไม่เห็นด้วยอะไร? ข้าถามความคิดเห็นของเจ้าแล้วงั้นหรือ? รีบไปจัดการ เรื่องนี้จำเป็นต้องจัดการให้ข้าด้วยความเรียบร้อย ไม่เช่นนั้นข้ามีวิธีมากมายที่จะเล่นงานเจ้า”

หยู่เหวินเห้าทำได้เพียงรับคำสั่งทูลลาแล้วจากไป

สองสามีภรรยาครอบครัวหนึ่งกลับถึงจวน แฝดทั้งสามถูกกักตัวไว้ในพระราชวังเป็น“ตัวประกัน”อีกแล้ว ไทเฮาเพราะว่าเสียนเฟยตีข้าวเหนียวเล็กน้อย สงสารจนทนไม่ได้ จำเป็นต้องทิ้งพวกเขาไว้ในวังให้ทะนุถนอมอย่างเต็มที่รอบหนึ่งถึงจะอนุญาตให้พวกเขาออกจากวังไปได้

หลังจากที่พวกเขาออกจากวัง เสียนเฟยก็ถูกส่งกลับตำหนักชิ่งหยู โดยหลังจากนั้นไทเฮารับสั่งต่อหกตำหนัก บอกว่าอาการป่วยของเสียนเฟยกำเริบอย่างกะทันหันกระอักเลือดแล้ว พระชายารัชทายาทได้ตรวจแล้ว อาการป่วยรุนแรงเป็นที่สุด

ก่อนหน้านี้ตำหนักชิ่งหยูก็ได้ประกาศเรื่องอาการป่วยของเสียนเฟยออกมาหลายครั้ง วันนี้ครั้งนี้ยังเป็นไทเฮาพูดด้วยพระองค์เองอีก เช่นนั้นทุกคนจึงเชื่อแล้ว

แต่เพราะเสียนเฟยยังอยู่ในการกักบริเวณ สนมวังหลังไม่สามารถเข้าไปเยี่ยมเยียนได้ ด้วยเหตุนี้ ท่านหญิงแต่ละตำหนักจึงทำได้เพียงบอกให้ข้ารับใช้ในตำหนักส่งของขวัญบางส่วนไปยังตำหนักชิ่งหยู พยายามแสดงน้ำใจอย่างเต็มที่ก็จบแล้ว ท้ายที่สุดก็เป็นมารดาผู้ให้กำเนิดรัชทายาท ไม่สามารถดูถูกดูแคลนเกินไปได้

หยู่เหวินเห้าเพิ่งกลับถึงในจวน เหลิ่งจิ้งเหยียนก็มาถึงทันทีแล้ว

ในใจของหยวนชิงหลิงก็ประมาณได้แล้ว โดยปกติแล้วเหลิ่งจิ้งเหยียนจะไม่เข้ามาตอนกลางวัน นอกจากได้รับคำสั่งมา

แม้ว่าเขาจะเป็นจี้จิ่วของกั๋วจื่อเจียน แต่ความเป็นจริงเขาคือเลขาส่วนตัวของฮ่องเต้ หลังจากที่ฮ่องเต้ออกพระราชโองการ หากว่าคนที่รับพระราชโองการไม่เข้าใจไม่ทำตามพระประสงค์ ก็จะให้เลขาเหลิ่งเริ่มออกไปปฏิบัติการทำการพูดเกลี้ยกล่อม

เป็นดังคาด เหลิ่งจิ้งเหยียนพาหยู่เหวินเห้าเข้าห้องหนังสือไปโดยตรง หลังจากวิเคราะห์แยกแยะบลาๆๆยกใหญ่ ทำการสรุป “ฮ่องเต้ทรงไตร่ตรองสิ่งนี้ ก็ไม่ใช่เป็นการตีตนไปก่อนไข้ ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน คนทำการค้าที่ร่ำรวยมากมายเท่าไหร่ถูกคนที่เล่นด้านการเมืองใช้ประโยชน์และก่อให้เกิดความวุ่นวายภายในไปทั่ว ราษฎรไม่อาจดำรงชีวิตได้? และตั้งแต่ที่ท่านชายสี่ มาที่เมืองหลวง ขุนนางในเมืองหลวงไม่น้อยอ้างเหตุผลนี้ในการใกล้ชิดเขา ในนั้นอาจจะมีคนที่เจตนาไม่ดียากแก่การคาดเดา และอาจจะมีคนของอ๋องอาน อาจจะมีคนของอ๋องจี้ คิดในทางกลับกัน เจ้าหญิงเป็นน้องสาวแท้ๆของท่านองค์ชายรัชทายาท วันหน้าพวกเขาแต่งงานกัน เขาก็คือน้องเขยแท้ๆของท่าน หากว่ามีคนใกล้ชิดเขาทำให้การเมืองวุ่นวายราษฎรไม่สงบสุข อย่างน้อยเขาก็จะไม่ทำเรื่องที่ทำลายผลประโยชน์ของท่านที่เป็นพี่เขยผู้นี้”

หยู่เหวินเห้ากล่าวด้วยความกลัดกลุ้ม: “เหล่านี้ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? เพียงแต่เขาเป็นอาจารย์ของยายหยวน หากว่าหลิงเอ๋อร์แต่งงานกับเขา ก็ไม่ได้กลายเป็นอาจารย์แม่ของยายหยวนแล้วหรือ? นี่ก็ไม่ได้สำคัญที่สุด ที่สำคัญสุดๆคือ หลิงเอ๋อร์อาจจะไม่ยอม และท่านชายสี่ก็อาจจะไม่ยอมน่ะสิ การแต่งงานให้ความสำคัญกับความรักของทั้งสอง ยินยอมทั้งสองฝั่ง!”

เหลิ่งจิ้งเหยียนหัวเราะด้วยความทะนงตัวทันที “ท่านชายสี่ทางนั้นคุยง่าย ตอนนี้เขาไม่ใช่ว่าดูตัวอยู่พอดีหรือ? ท่านเพียงแค่ทำให้เขารู้ว่าพระชายารัชทายาทให้กำเนิดลูกชายสามคน เป็นผลงานความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของท่าน เขาก็จะคิดอย่างละเอียด”

ดวงตาของหยู่เหวินเห้าเคร่งขรึม “ท่านชายสี่ทางนั้นพูดง่าย ตอนนี้เขาปรารถนาเพียงให้กำเนิดลูกชายเพื่อแลกหมาป่าน้อย แต่หลิงเอ๋อร์ทางนั้นล่ะ?”

“ข้าถามท่าน การวางตัวของท่านชายสี่เป็นอย่างไร?” เหลิ่งจิ้งเหยียนเอ่ยถาม

“โง่!” หยู่เหวินเห้าคิดก็ไม่ได้คิด โพล่งออกมาจากปาก

เหลิ่งจิ้งเหยียนค่อนข้างทำตัวถูก “นี่ก็ใช่ แต่นอกจากความโง่นี้แล้วล่ะพ่ะย่ะค่ะ?”