บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 720

หยู่เหวินเห้าปล่อยนิ้วมือช้าๆ บนที่เท้ามือนั่น ประทับลายมือเข้าไป ตรงกลางแตกออกเป็นร่อง สีหน้าบนใบหน้าของหยู่เหวินเห้าค่อยๆสงบนิ่งลงมา กล่าว: “อืม ข้ารู้แล้ว”

หยวนชิงหลิงมองดูเขาด้วยความเป็นห่วง ใจเต้นตุบๆกระวนกระวาย แล้วนึกถึงความฝันเมื่อคืนนั้นอีก

อ๋องหวยรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เอ๊ะ? ทำไมถึงไม่เห็นพวกหลานๆของข้าล่ะ?”

หยวนชิงหลิงเก็บสายตา กล่าวด้วยเสียงแหบ: “ไปเล่นเป็นเพื่อนท่านชายสี่แล้ว”

“อ๋อ ยังอยากจะเล่นกับพวกเขาสักหน่อยน่ะ” อ๋องหวยหัวเราะอย่างสดใสและอ่อนโยน

หรงเยว่มองไปทางหยวนชิงหลิง เห็นความลำบากใจในตาของนาง ทอดถอนใจเบาๆ เชิญนางออกไปเดินเล่นพร้อมกัน ปล่อยให้พี่น้องทั้งสามสนทนากันในบ้าน

ทั้งสองเดินตามระเบียงไปในศาลา หรงเยว่กล่าว: “คำพูดเหล่านี้ ท่านก็อย่าโทษข้า ความจริงเมื่อวานแม่ทัพน้อยโล่หมันก็ได้กลับเมืองหลวงแล้ว พวกเราสนทนากันในบ้านทั้งคืน แม่ทัพน้อยโล่หมันสงสารท่านชายสี่ นางเห็นท่านชายสี่เป็นลูกชายของตัวเองจริงๆ เป็นลูกรักมาก มีบางเรื่อง รัชทายาทควรจัดการก็ยังจำเป็นต้องจัดการ แม้ว่าจะต้องแบกรักคำกล่าวโทษว่าอกตัญญู ความจริงฮ่องเต้ทางนั้นได้ปิดบังเรื่องราวมากมายกับรัชทายาท ประการแรกเขาอยากปกป้องรัชทายาท ประการที่สอง ก็ให้อภัยเสียนเฟยไม่ได้แล้วจริงๆ เดิมทีแม่ทัพน้อยโล่หมันวางแผนให้ท่านเป็นคนไม่ดี พารัชทายาทออกจากเมืองหลวง แต่ข้าคิดว่าไม่เหมาะสม ดังนั้นวันนี้จึงได้พูดคำเหล่านี้ต่อหน้ารัชทายาท”

หยวนชิงหลิงรู้ว่าปีนี้จะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นอย่างฉับพลันแล้ว มือเท้าเย็นเฉียบ “แต่ ตระกูลซูทางนั้น ฮ่องเต้ไม่จัดการลงโทษ เจ้าห้าจะสามารถทำอะไรได้?”

หรงเยว่ส่ายหน้า “ข้าไม่รู้ เพียงแค่รู้สึกว่าเขาควรจะว่าไปตามความผิดโดยไม่เห็นแก่ความเป็นญาติมิตร”

หยวนชิงหลิงมองดูหิมะที่สะสมเต็มพื้น ในใจเย็นยะเยือกเป็นอย่างมาก “จัดการผู้ใด? จัดการมารดาแท้ๆของตัวเองหรือ?”

“ท่านไม่ได้เกลียดเสียนเฟย?” หรงเยว่มองดูนางอย่างประหลาดใจ

“เกลียด!” ระหว่างปากกับฟันของหยวนชิงหลิงขบเคี้ยวคำนี้ ทำไมไม่เกลียด? ในใจของนางก็เฝ้ารอคอยให้เสียนเฟยตาย “แต่ข้าหวังว่าจะตัดเจ้าห้าออกไป”

“จะสามารถตัดเขาออกไปได้อย่างไร? เอาเขาตัดออกไป ถ้าเขาไม่เกลียดท่าน ก็เกลียดฮ่องเต้”

“ความหมายของพวกเจ้า คือต้องการให้เขาอัญเชิญพระราชโองการเองหรือ?” จิตใจของหยวนชิงหลิงเต้นระรัวทันที “พระเจ้า เช่นนั้นหลังจากนี้เขาจะมีชีวิตอยู่อย่างไรล่ะ?”

หรงเยว่กล่าว: “ไม่อัญเชิญพระราชโองการ ก็จะต้องบอกความหมายกับฮ่องเต้ให้ชัดเจน? ตอนนี้เขารู้เรื่องเหล่านี้แล้ว ความจริงเขาควรจะมีทัศนคติของตัวเอง ไม่จำเป็นต้องให้ท่านและข้าไปพูด เขาก็จะไปหาฮ่องเต้”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า กล่าวด้วยความตกใจ: “พวกเจ้ากำลังบีบบังคับให้เขาเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่ใช่ เป็นการตัดสินใจ ในความจริงเขาไม่มีทางเลือกโดยสิ้นเชิง”

“ดังนั้นถึงได้เรียกว่าลงโทษไปตามความผิดโดยไม่เห็นแก่ความเป็นญาติมิตรไงล่ะเพคะ!”

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างร้อนใจ: “ไม่สิ หรงเยว่ เขาไม่ยุ่งกับเรื่องนี้เป็นการดีที่สุด หากว่าฮ่องเต้จะฆ่าเสียนเฟยแน่ๆ เช่นนั้นเขาไม่จำเป็นต้องแสดงบทบาทใดๆในเรื่องนี้ คุณพระ ความจริงชายาเฟิงอันพูดได้ถูกต้อง ข้าพาเขาไปก็ถูกแล้ว ทำไมต้องให้เขาม้วนเข้าไปด้วย เจ้าคิดยังไง？แม้ว่าเป็นท่านชายสี่ ก็เพียงแค่บอกให้เขาตัดสัมพันธ์กับตระกูลซูเท่านั้น หรงเยว่ ท่านแม่ของเขาผิดมากมายมหาศาล แต่คนที่โดนทำร้ายไม่ใช่เขา แม้ว่าเป็นข้ามาลงมือ ข้าไปอัญเชิญพระราชโองการ ก็ดีกว่าเหมาะสมกว่าที่จะต้องให้เขาไป ตอนนี้บีบบังคับเขาถึงระดับนี้ เขาเพื่อข้าแล้ว ต้องไปทำเรื่องนี้ ความจริงเป็นการทำให้เขาตกลงไปอยู่ในความไม่ซื่อสัตย์ไม่กตัญญู”

หรงเยว่ตะลึง “ซับซ้อนขนาดนี้เชียวหรือ? แต่ถ้าหากเป็นพ่อของข้าทำร้ายเจ้าหก ข้าจะไม่ปล่อยเขาไว้แน่”

หยวนชิงหลิงไม่รู้ว่าจะบอกหรงเยว่อย่างไร หรงเยว่ไม่ได้เติบโตมาข้างกายของพ่อตั้งแต่เด็กๆ แต่เจ้าห้าในปีเหล่านี้อยู่ข้างกายของเสียนเฟยมาตลอด ความผูกพันของแม่ลูกปลูกฝังมาตั้งแต่เด็ก อีกทั้งเสียนเฟยเปลี่ยนอย่างไร้เหตุผล เริ่มตั้งแต่ที่นางแต่งงานกับเจ้าห้า ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของพวกเขากลมกลืนกันเป็นอย่างมาก