บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 727

จวนอ๋องจี้

อ๋องจี้ดีใจอย่างที่สุด เรียกขุนนางคนสนิทมาหาทั้งวัน พูดคุยปรึกษากันเรื่องยื่นถวายฎีกา

ก่อนหน้านี้เขาทำทุกวิถีทาง ก็ยังไม่สามารถที่จะปลดหยู่เหวินเห้าลงมา คิดไม่ถึงว่าเสียนเฟยจะช่วยเขาได้มากขนาดนี้

เขายังใช้ให้ฉู่หมิงหยางกลับไปสืบข่าวที่ตระกูลฉู่ ดูว่าโสวฝู่ฉู่ว่าอย่างไร ยังไงเขาก็ยังคงคอยระวังไท่ซ่างหวงกับโสวฝู่ฉู่ กลัวว่าทางด้านนั้นจะช่วยพูดเข้าข้างหยู่เหวินเห้า

เขาจะต้องรู้แผนการตั้งแต่แรก จะได้แก้ไขปัญหาอย่างตรงจุด

ช่วงนี้ฉู่หมิงหยางเฉยชากับเขามาก แต่เมื่อได้ยินเรื่องนี้ คิดว่าเขามีความหวังที่จะได้เป็นองค์ชายรัชทายาท ก็กระตือรือร้นกลับไปยังที่บ้านพ่อแม่ เพื่อทำหน้าที่เป็นนักสืบอย่างลับ

อ๋องจี้ไม่ละอายที่จะขอความช่วยเหลือจากพระชายาอ๋องจี้ คนภายใต้การดูแลของนางยังคงอยู่ในมือนาง ช่วงนี้ถึงแม้บางครั้งจะช่วยเหลือเขาบ้าง แต่ก็ดูแล้วไม่ได้เป็นการกระทำอย่างสุดความสามารถ

พระชายาอ๋องจี้ฟังเขาพูดอย่างกระตือรือร้น แล้วก็ถามคืนด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่า “อืม? หลังจากนั้นล่ะ? หลังจากยื่นฎีกาแล้วล่ะ? หลังจากปลดหยู่เหวินเห้าลงมาได้แล้วล่ะ?”

“งั้นข้าก็มีโอกาสที่จะได้เป็นองค์ชายรัชทายาทแล้ว”อ๋องจี้มองดูนาง ไม่ชอบเลยสีหน้าที่เรียบเฉยของนางนี้ เหมือนทุกเรื่องในตอนนี้เขาก็จะต้องขอร้องนาง

“เจ้ามีความหวังหรือเจ้าสี่มีความหวัง? หรือเจ้าเจ็ดมีความหวัง?”พระชายาอ๋องจี้ถามกลับอย่างไม่ไว้หน้าเขา

“ความทะเยอทะยานของเจ้าสี่ เสด็จพ่อรู้แต่แรกแล้ว เขาจะยังมีโอกาสอะไร? ฆ่าที่ปรึกษาหญิงภายในจวนของเขาคนหนึ่ง เสด็จพ่อกระทำเพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู ส่วนเจ้าเจ็ด.....” อ๋องจี้หัวเราะเย้ย สะบัดเสื้อคลุมนั่งลงลองพูดขึ้นอย่างชั่วร้ายว่า “ก็แค่มีชาติกำเนิดที่ดี คลอดออกมาจากท้องของฮองเฮา หากข้ามีโชคชะตาเช่นนี้ ข้าได้เป็นองค์ชายรัชทายาทแต่แรกแล้ว เขาเป็นคนไม่ได้เรื่องคนหนึ่ง เสด็จพ่อจะยกให้เขาเป็นองค์ชายรัชทายาทได้อย่างไร? เดิมเขาก็มีโอกาส โอรสสืบสายเลือดโดยตรง เบื้องหลังมีตระกูลฉู่ ยังมีชายารองเป็นคนของตระกูลหยวน น่าเสียดาย เขาโง่เง่าไม่รู้จักรักษาไว้ ตอนนี้เป็นเหมือนดั่งใช้ตะกร้าไม้ไผ่ตักน้ำ น้ำก็รั่วออกจากตะกร้าทันที เหลือไว้แต่ตะกร้าอันว่างเปล่า ทำได้แค่มองดูโอกาสหลุดมือไปต่อหน้าต่อตา”

พระชายาอ๋องจี้ปักผ้าอยู่อย่างเชื่องช้า พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ อ๋องอานไม่มีโอกาส อ๋องฉีไม่มีโอกาส แต่แล้วท่านอ๋องก็จะมีโอกาสหรือ?”

“ทำไมข้าถึงไม่มีโอกาสล่ะ? ตอนนี้ข้าในสายตาเสด็จพ่อเป็นคนที่กลับใจเป็นคนใหม่แล้ว ยังไงข้าก็เป็นโอรสคนโต ทำไมจะไม่มีโอกาส? นอกจากข้า เสด็จพ่อยังมีตัวเลือกอื่นหรือ? เจ้าหก? เจ้าแปดเจ้าเก้า หรือว่าเจ้าสิบที่เพิ่งคลอด?”อ๋องจี้พูดขึ้นอย่างเยาะเย้ย

พระชายาอ๋องจี้ถอนหายใจยาวอยู่ภายในใจ แต่ก็ไม่พูดหักหน้าเขา เพียงพูดขึ้นว่า “ข้าว่าท่านอ๋องรอดูให้สถานการณ์แน่นอนก่อน หากเสด็จพ่อไม่ได้อยากที่จะปลดองค์ชายรัชทายาท ท่านจะไม่เสียเวลาเปล่าหรือ ยังจะเป็นการทำให้เสด็จพ่อโกรธอีก”

อ๋องจี้ตบโต๊ะหนึ่งที พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “ลอบฆ่าไทเฮา จะไม่ปลดองค์ชายรัชทายาทได้หรือ? องค์ชายรัชทายาทจะมีแม่ที่ทรยศ เนรคุณเช่นนี้ไม่ได้ จะว่าไป เจ้าไม่อยากที่จะช่วยข้า ใช่ไหม?”

พระชายาอ๋องจี้วางผ้าปักบนมือลง เงยหน้ามองดูใบหน้าที่กำลังโกรธโมโหของเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ายอมช่วยท่านอ๋องอยู่แล้ว ยังไงก็เป็นสามีภรรยากัน หากเจ้าได้เป็นองค์ชายรัชทายาท ข้าก็จะได้เป็นพระชายาองค์ชายรัชทายาท ไม่ใช่เรื่องที่ดีหรอกหรือ?”

“งั้นเจ้าก็ไปดำเนินการสิ ไปหาคนของเจ้า”อ๋องจี้พูดขึ้นอย่างโมโห

พระชายาอ๋องจี้อืมหนึ่งที แล้วก็เรียกข้ารับใช้มาพร้อมพูดขึ้นว่า “เปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าจะออกไปข้างนอก”

อ๋องจี้ค่อยวางใจ ยิ้มเดินจากไปอย่างมีความสุข

พระชายาอ๋องจี้มองดูเงาหลังของเขา พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “พูดจาเหมือนอย่างกับผายลม ไม่ผ่านการครุ่นคิดเลย”

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ก็สั่งคนเตรียมของขวัญ รถม้าเดินวนรอบอยู่ด้านนอกหนึ่งรอบ แล้วก็ตรงไปยังจวนอ๋องฉู่

ในวันขึ้นปีใหม่หิมะตกหนักมาก หลายวันนี้อุณหภูมิลดลง หิมะยังไม่ละลาย ทั่วทั้งจวนอ๋องฉู่หุ้มไปด้วยหิมะสีเงิน งดงามอย่างมาก

พวกเด็กๆกับหมาป่าหิมะกำลังเล่นอยู่ในสนามกับท่านชายสี่ บนตัวท่านชายสี่มีเชือกมัดไว้อยู่หลายเส้น นั่งอยู่บนกระดานแล้วให้หมาป่าหิมะลากเขาลงมา เสียงหัวเราะดังกึกก้องฟ้า