บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 732

ในที่สุดฮ่องเต้หมิงหยวนก็มา

คุยกันอยู่ในห้องทรงพระอักษรสามชั่วโมง สุดท้ายพวกราชวงศ์กับขุนนางต่างมีความเห็นร่วมกัน องค์ชายรัชทายาทจะมีแม่ที่ลอบฆ่าไทเฮาไม่ได้ สุดท้ายอ๋องชินลุ่ยเสนอแผนการ ที่ไม่ต้องปลดองค์ชายรัชทายาท แต่จะต้องกระทำเรื่องนี้ให้เสร็จสิ้นภายในคืนนี้ ประกาศในที่ว่าราชการในเช้าวันรุ่งขึ้น สามารถปิดปากคำร่ำลือที่ล่องลอยได้

เขาออกมาจากห้องทรงพระอักษร มู่หรูกงกงก็รีบทูลรายงานแล้ว เขาพาคนมายังตำหนักชิ่งหยูอย่างขุ่นเคือง

อาการบาดเจ็บของหยวนชิงหลิงได้จัดการเรียบร้อยแล้ว จะว่าไปแล้วอาการบาดเจ็บก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก แต่ความเจ็บปวดยากที่จะหลีกเลี่ยงได้

ปิ่นปักผมของเสียนเฟย ถูกเก็บขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ สายตาฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูอย่างโกรธเคือง ปิ่นปักผมนั่นดูคุ้นตามาก เขาเป็นคนประทานให้กับเสียนเฟย แต่ปิ่นปักผมกลับถูกลับให้แหลมคมอย่างมาก ใช้ปิ่นปักผมที่ผ่านการลับปลายให้แหลมคมปักไว้บนหัว นางต้องการที่จะหาโอกาสฆ่าใคร?

เขาสั่งคนไปตรวจค้น กลับพบว่า ปิ่นปักผมในกล่องเครื่องประดับของเสียนเฟย ล้วนแทบจะถูกลับปลายให้แหลมคม

ฮ่องเต้หมิงหยวนอยากที่จะสั่งฆ่าขึ้นมาในทันใด และก็ไม่สามารถที่จะรอได้อีกต่อไป งานอภิเษกของเจ้าหญิงจะถูกจัดขึ้นในอีกแปดวัน เขาก็รอไม่ไหวแล้ว

ฮ่องเต้หมิงหยวนกลับไม่ได้สั่งลงโทษเสียนเฟยในทันใด หลังจากที่ปลอบพระชายารัชทายาทแล้ว ก็ให้นางไปรออยู่ที่ในพระตำหนักฉินคุน

ฮ่องเต้หมิงหยวนลงโทษฮองเฮาฉู่กับกุ้ยเฟย โทษฐานที่ทั้งสองคนบกพร่องในการปกครองวังหลัง อำนาจในการดูแลจัดการวังทั้งหก มอบให้เต๋อเฟยดูแลจัดการเป็นการชั่วคราว ทั้งสองคนไม่สามารถที่จะยุ่งเกี่ยวกับเรื่องใดใดในวังหลังชั่วคราว ทั้งสองคนรู้ว่านี่เป็นการลงโทษ เพื่อเป็นการตักเตือนก่อนจะทำความผิดที่มากกว่านี้ ฮ่องเต้รู้ว่าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกนาง ในใจกลับอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งเสียนเฟยที่ทำให้เดือดร้อนไปด้วย

หลังจากฮ่องเต้หมิงหยวนกลับมายังห้องทรงพระอักษร ได้เชิญอ๋องชินจือหลี่ เลขานุการเจ้ากรมพิธีการ กองอาลักษณ์มาเข้าเฝ้าที่ห้องทรงพระอักษร แล้วก็สั่งคนไปเชิญองค์ชายรัชทายาท หลังจากองค์ชายรัชทายาทเข้าวังมาแล้ว ก็ถูกสั่งให้ไปรอที่พระตำหนักฉินคุน

หยู่เหวินเห้าไม่รู้เลยว่าหยวนชิงหลิงเข้าวังมาแล้ว จนมีคนในวังมา บอกว่าให้เขารีบเข้าวัง หมันเอ๋อ ค่อยเล่าให้เขาฟังเรื่องที่ก่อนหน้านี้มีคนในวังมาทูลรายงาน

ในใจหยู่เหวินเห้าตื่นตระหนก รีบควบขี่ม้าเขาวังไปทันที

มู่หรูกงกงรอเขาอยู่ที่หน้าประตูวัง เมื่อเห็นเขามา ก็รีบเชิญเขาไปยังพระตำหนักฉินคุน บอกว่าพระชายารัชทายาทได้รับบาดเจ็บ หยู่เหวินเห้าไม่สนใจว่าภายในวังมีกฎห้ามขี่ม้า คว้ายจับบังเหียนไว้แน่นแล้วก็วิ่งเข้าไปข้างใน

ตลอดทางไม่ได้ถามอะไรเลย ขันทีที่มาแจ้งก็ไม่ได้บอกเล่าสถานการณ์อย่างชัดเจน จนมาถึงพระตำหนักฉินคุน

อ๋องชินเฟิงอันกับไท่ซ่างหวงอยู่ในตำหนัก ไท่ซ่างหวงนั่งอยู่บนเก้าอี้ไถ้ซือ เหมือนดั่งคนพาลข้างถนน ดูดสูบบุหรี่อย่างเสียงดัง พ่นควันบุหรี่ออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “วางใจ คนไม่เป็นไร”

อ๋องชินเฟิงอันพูดขึ้นว่า “อยู่ข้างใน เข้าไปดูสิ”

หยู่เหวินเห้าร้อนไปทั้งตา รีบก้าวเดินเข้าไป เปิดม่านเข้าไปภายในตำหนัก มองเห็นหยวนชิงหลิงนอนราบอยู่บนเตียงอรหันต์ เสื้อผ้าด้านหลังเปื้อนไปด้วยรอยเลือด เขาตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น

หยวนชิงหลิงค่อยๆลุกขึ้นมา ถูกเขาใช้มือห้ามไว้ เขาก็ไม่กล้าแตะต้อง ไม่รู้ว่านอกจากข้างหลังแล้วนางยังมีบาดแผลตรงไหนอีก

อะซี่ที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมาว่า “องค์ชายรัชทายาทวางใจ อาการบาดเจ็บของพี่หยวนไม่ถือว่าหนักหนา มีแต่ข้างหลัง ถูกเสียนเฟยเหนียงเหนียงแทงสิบสองแผล เลือดออกมากหน่อย แต่ไม่ได้บาดเจ็บจนส่งผลกระทบต่อระบบภายใน ทุกอย่างล้วนยังดีอยู่”

หยู่เหวินเห้าฟังคำพูดของหมันเอ๋อ เดาก็รู้แล้วว่าเป็นฝีมือของเสียนเฟย ตอนนี้ฟังอะซี่ออกมา ดวงตาของเขาค่อยๆหลุบต่ำลง กอดหยวนชิงหลิงไว้ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า “ขอโทษ”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า ไม่ต้องขอโทษ ข้าไม่เป็นไร อย่าทำเหมือนกับข้าบาดเจ็บอย่างสาหัสหนัก”

หยู่เหวินเห้าค่อยๆปล่อยนาง มองดูดวงตาที่ร้องไห้จนบวมแดงของนาง ในใจทรมานอย่างบอกไม่ถูก แล้วก็ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร เสียงทั้งหมดที่มี ล้วนติดอยู่ตรงคอ