บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 733

สักพัก ไท่ซ่างหวงเข้ามาแล้ว หยู่เหวินเห้ารีบประคองหยวนชิงหลิงลุกขึ้นมาถวายบังคม

ไท่ซ่างหวงยกมือ นั่งลงพร้อมพูดขึ้นว่า “บาดเจ็บทั้งสองคน นั่งลงเถอะ”

มองดูใบหน้าที่โศกเศร้าของทั้งสองคน แล้วไท่ซ่างหวงพูดขึ้นว่า “ข้าก็จะไม่พูดอะไรมาก สักพักฮ่องเต้จะเรียกพบพวกเจ้า ข้อเสนอของเขา ไม่ว่าในใจของพวกเจ้าจะยินยอมหรือไม่ ล้วนต้องตอบตกลง เห็นแก่ส่วนรวมเป็นหลัก"

หยู่เหวินเห้าถามขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “เรื่องที่จะปลดองค์ชายรัชทายาทหรือ? หลานยอมตกลง หลานไม่สนใจ”

ไท่ซ่างหวงพูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้าไม่สนใจ แต่มีคนสนใจ ขอเพียงมีคนอื่นสนใจ เจ้าไม่สนใจก็ต้องสนใจ วันนี้เสด็จพ่อเรียกเหล่าขุนนางมาหารือ ว่าจะรักษาตำแหน่งองค์ชายรัชทายาทของเจ้าไว้ได้อย่างไร ความรับผิดชอบของเจ้าใหญ่หลวง ต้องเสียสละบ้าง ก็เป็นเรื่องที่สมควร”

หยู่เหวินเห้าค่อนข้างแปลกใจ จึงถามขึ้นว่า “ไม่ปลดข้าหรือ?”

ยังจะมีวิธีอะไร? เรื่องนี้ปิดบังไว้ไม่ได้หรอก แม่ขององค์ชายรัชทายาทแห่งเป่ยถัง เป็นนางสนมที่ลอบฆ่าไทเฮา ตัวองค์ชายรัชทายาทเองก็ไม่แตกต่างอะไรกับกบฏ

“ทำตามที่เสด็จพ่อเจ้าสั่งเถอะ ข้ายังคงขอพูดประโยคนั้น เห็นแก่ส่วนรวมเป็นหลัก”ไท่ซ่างหวงพูดขึ้น

หยู่เหวินเห้าส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “รู้แล้ว”

ไท่ซ่างหวงมองดูหยวนชิงหลิง ดวงตาอ่อนโยน พร้อมพูดขึ้นว่า “ยังเจ็บแผลไหม?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างน่าสงสารว่า “เจ็บ”

ไท่ซ่างหวงเม้มริมฝีปาก พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ็บก็อดเอา บอกข้า ข้าก็ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้”

หยวนชิงหลิงคิดในใจอย่างน่าสงสารว่า แล้วท่านยังจะถาม?

ไท่ซ่างหวงลุกเดินออกไป สักพัก มู่หรูกงกงก็มาเชิญพวกเขาทั้งสองคนไปยังห้องทรงพระอักษรด้วยตนเอง

หยวนชิงหลิงถูกประคองไป ถึงแม้บาดแผลจากด้านหลัง แต่ตอนที่ขยับสะเทือนบาดแผลก็ยังคงเจ็บอย่างมาก

หยู่เหวินเห้า ลก็ถูกปิ่นปักผมแทงตรงตำแหน่งสะบักหลัง แต่หลายวันผ่านมาแล้วอาการดีขึ้นบ้างแล้ว แต่รู้ว่าเจ็บอย่างไร จึงปกป้องนางเดินมาตลอดทาง

มาถึงด้านนอกห้องทรงพระอักษร กลับเห็นหยู่เหวินหลิงก็ถูกประคองเดินมา

สีหน้าของนางซีดเซียว มองเห็นหยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิง เม้มริมฝีปาก น้ำตาไหลพราก ดิ้นหลุดจากการประคองของนางข้าหลวง แล้ววิ่งไปกอดหยู่เหวินเห้า ซบกอดเขาไว้แล้วก็ร้องไห้พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ห้า ท่านแม่บ้าไปแล้ว”

หยู่เหวินเห้าประคองหยวนชิงหลิงไว้ข้างหนึ่ง กอดนางไว้ข้างหนึ่ง ถอนหายใจอย่างหนักหน่วง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “พี่ห้ารู้แล้ว ไม่เป็นไร ล้วนผ่านไปแล้ว”

เขาประคองหยู่เหวินหลิงให้ยืนอย่างมั่นคง ดูใบหน้าเศร้าๆของนาง บนใบหน้ากับบนหน้าผากต่างก็มีบาดแผล ตรงหน้าผากค่อนข้างหนัก ไม่ได้ พันแผลไว้ เพียงแค่ทายาไว้ แดงก่ำไปทั่ว ตรงคอของนาง พันแผลไว้ แต่ผ้าพันแผลสีขาวเปื้อนไปด้วยเลือด เขารู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา น้องสาวคนนี้สดใสไร้เดียงสามาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้จำเป็นที่จะต้องถูกบีบบังคับให้เติบโต

“พี่สะใภ้ห้า อาการบาดเจ็บของเจ้าสาหัสไหม?”หยู่เหวินหลิงจับมือหยวนชิงหลิงไว้ ตอนที่นางถูกยกลงมา สติความรู้สึกที่ยังมีคือได้ยินเสียงตกใจของทุกคน นางรู้ว่าท่านแม่ทำร้ายพี่สะใภ้ห้า

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “ข้าไม่เป็นอะไรมาก ไม่เป็นไร”

นางยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้กับหยู่เหวินหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ เสด็จพ่อเรียกพบพวกเรา ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไร เราเข้าไปกันก่อนเถอะ”

“ได้”หยู่เหวินหลิงก็เช็ดหน้าตนเองไปเรื่อย เช็ดไปจนถึงบาดแผลบนหน้าผาก แล้วนางก็สูดหายใจอย่างเจ็บปวด

มู่หรูกงกงพาทั้งสามคนเข้ามา กลับเห็นเต๋อเฟยกับฮองเฮาฉู่ก็อยู่ข้างใน

นอกจากพวกนางแล้ว เลขานุการเจ้ากรมพิธีการ อ๋องชินจือหลี่ก็อยู่ เขาเป็นผู้อาวุโสของตระกูลหยู่เหวิน แผนภูมิหยกประจำราชวงศ์ล้วนเป็นเขาเป็นคนเขียน(**อ๋องชินจือหลี่มีหน้าที่ปฏิบัติกฎของมารยาทในงานพิธีต่างๆ)