บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 734

ภายในห้องทรงพระอักษร มีเพียงใบหน้าของคนคนเดียวที่ไม่พอใจ

นั่นก็คือฮองเฮาฉู่

นางคิดไม่ถึงจริงๆ กำจัดเสียนเฟยด้วยทุกย่างก้าวที่อันตราย สุดท้ายเต๋อเฟยกลับได้ผลประโยชน์ไป

ถึงแม้เต๋อเฟยจะค่อนข้างเป็นมิตร แต่เดิมนางเป็นคนที่ไม่มีบุญวาสนาที่สุดภายในวัง ตอนนี้กลับได้ผลประโยชน์ไปอย่างง่ายดาย

เสียนเฟยเอ๋ยเสียนเฟย เจ้าช่างทึ่มเหมือนหมู เจ้าต่อสู้มากว่าครึ่งชีวิต ล้วนเป็นเต๋อเฟยที่ได้ผลประโยชน์ไปทั้งหมด

พิธีการจัดขึ้นที่ตำหนักเหอเต๋อ หลังจากกราบไหว้แล้ว เต๋อเฟยได้รับแต่งตั้งให้เป็นหวงกุ้ยเฟย รับมอบเป่าชื่อหวงกุ้ยเฟย ฮองเฮาฉู่พูดขึ้นพร้อมน้ำตาแห่งความสุขว่า ต่อไปมีหวงกุ้ยเฟยคอยสนับสนุนช่วยเหลือซึ่งกันและกัน พร้อมมีคำสั่งในฐานะพระมารดา ให้หยู่เหวินเห้ากับหยู่เหวินหลิง ทั้งสองพี่น้องเคารพและให้เกียรติหวงกุ้ยเฟย(**เป่าชื่อ พระบรมราชโองการที่ฮ่องเต้มอบตำแหน่งให้กับนางสมนหรือขุนนาง)

หยู่เหวินเห้าแข็งทื่อไปทั้งตัว หากไม่ใช่เพราะหยวนชิงหลิงดึงเขาไว้ เขาแทบจะไม่สามารถยืนขึ้นมาได้

ดวงตาเต๋อเฟยเต็มไปด้วยน้ำตา มองดูเขา พร้อมถอนหายใจพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “องค์ชายรัชทายาท จะต้องรักษาสุขภาพให้ดี”

หยู่เหวินเห้ารับคำ น้ำเสียงเหมือนดั่งไม่ใช่ของตนเอง กลวงอย่างที่สุด

หลังจากพิธีการเสร็จสิ้นแล้ว ฮ่องเต้หมิงหยวนก็ไปที่ตำหนักชิ่งหยู สั่งมู่หรูกงกงให้ทั้งสองคนกลับไปรอที่พระตำหนักฉินคุน

ภายในใจหยู่เหวินเห้ารู้สึกหวาดหวั่นอย่างที่สุด เขารู้ว่าจะต้องเป็นการไปที่ตำหนักชิ่งหยู ตอนนี้เรื่องใหญ่กระทำเสร็จสิ้นแล้ว คิดว่าคงจะไม่ละเว้นท่านแม่อีกแน่

เขาจับมือหยวนชิงหลิงไว้แน่น เมื่อทั้งสองคนเข้าไปในตำหนัก ไท่ซ่างหวงก็ยังไม่นอน กำลังสูบบุหรี่อยู่ ส่วนอ๋องชินเฟิงอันกลับไปแล้ว

ไท่ซ่างหวงก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่สั่งคนเตรียมซุปที่ช่วยให้สดชื่น มาให้ทั้งสามคนดื่ม

ตอเป่าเดินเข้ามาจากด้านนอกตำหนัก กำลังคืบคลานมาที่เท้าของไท่ซ่างหวง ไท่ซ่างหวงวางซองบุหรี่ลง แล้วอุ้มขึ้นมาโอบกอดไว้

ทุกคนอยู่ในภวังค์ตกตะลึง สุนัขส่งเสียงฮัม มีความสุขอย่างมาก สักพักก็นอนแล้ว

ไท่ซ่างหวงค่อยพูดขึ้นอย่างเชื่องช้าว่า “ปีนี้ จะผ่านไปนานไหม?”

ไม่กี่วัน กลับเหมือนผ่านไปแล้วหนึ่งปี

หยู่เหวินหลิงสะอึกสะอื้นร้องไห้อยู่สักที ซบอยู่บนไหล่หยู่เหวินเห้า ในที่สุดก็อดไม่ได้ พูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อจะสั่งประหารท่านแม่ไหม?”

หยู่เหวินเห้ากอดนางไว้ ถอนหายใจด้วยสายตาเคร่งขรึม

หยู่เหวินหลิงร้องไห้ พร้อมพูดขึ้นว่า “พี่ห้า ถึงแม้ท่านแม่จะกระทำเรื่องแบบนั้น แต่ข้าก็ไม่ได้อยากให้นางตาย”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “งั้นก็ร้องไห้สักพักเถอะ ร้องไห้ออกมา ในใจก็จะไม่ทรมานขนาดนั้นแล้ว”

หยวนชิงหลิงฟังประโยคนี้แล้ว ในใจนางก็ทรมานและน้ำตาก็ไหล เจ้าห้าพูดเช่นนี้ ใช่ว่าเป็นการพูดให้กับหยู่เหวินหลิง เป็นเขาเองที่อยากร้องไห้

ไท่ซ่างหวงอุ้มตอเป่าไว้แล้วก็จากไป ต่อให้ใจแข็งขนาดไหน เมื่อเห็นภาพนี้แล้ว ต่างก็ออกไม่ได้ที่จะทุกข์ทรมาน

ฮ่องเต้หมิงหยวนไปยังตำหนักชิ่งหยู สั่งให้มู่หรูกงกงรอฟังคำสั่งอยู่ด้านนอก เขาเข้าไปด้วยตนเอง