บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 735

ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดต่อว่า “อีกอย่าง ด้วยความเฉลียวฉลาดของเจ้า จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าทำไมข้าถึงยกเจ้าหญิงให้กับเหลิ่งซี่? แต่เจ้ากลับขัดขวาง ไม่เห็นด้วยกับงานแต่ง ขัดขวางไม่ให้ข้าดำเนินตามนโยบายแผ่นดิน สุดท้ายยังจับตัวเจ้าหญิงเป็นตัวประกันอยู่ในตำหนักชิ่งหยู ทำร้ายเจ้าหญิงเสียโฉม ยังทำร้ายพระชายารัชทายาท เจ้าบอกว่าจะคุยต่อลงกับข้า ข้อต่อลงเงื่อนไขนี้ก็เกี่ยวข้องกับตระกูลซูไหม? ทุกสิ่งอย่างที่เจ้าวางแผน ไม่ได้ทำเพื่อลูกชายลูกสาวของเจ้า ในใจในปากของเจ้า ล้วนคิดถึงแต่ตระกูลซู สียนเฟย ในฐานะที่เป็นแม่ เจ้าควรจะละอายใจตายเสียที”

“หม่อมฉันจะทำร้ายเจ้าหญิงได้อย่างไร?” เสียนเฟยส่ายหัวอย่างเจ็บปวด น้ำตาไหลพรากเหมือนดั่งฝน ใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำมูกน้ำตา ดูย่ำแย่น่าสงสารอย่างบอกไม่ถูก พร้อมพูดขึ้นว่า “ถึงหม่อมฉันจะจับตัวเจ้าหญิงเป็นตัวประกัน แต่ก็ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายนาง หม่อมฉันยอมรับว่าในใจคิดถึงตระกูลซู แต่ฮ่องเต้พระองค์ส่งเสริมหลักความเมตตากรุณาและความกตัญญูกตเวที ไม่ควรที่จะมีความกตัญญูกตเวทีก่อนหรือ? หม่อมฉันกตัญญู ผิดตรงไหน?”

“เสียนเฟย” ฮ่องเต้หมิงหยวนมองดูนาง สีหน้านอกจากขุ่นเคืองแล้ว ยังมีอารมณ์ที่ค่อนข้างสับสน เป็นสามีภรรยากันมาตั้งแต่วัยหนุ่ม พวกเขาอยู่ด้วยกันมากกว่ายี่สิบปี ยังไงก็มีความผูกพันกัน ไม่เช่นนั้นวันนี้ก็คงไม่มาเจอหน้านาง เห็นนางร้องไห้กลายเป็นเช่นนี้ เขาส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ากตัญญู แต่เจ้าตกอยู่ในสภาพทุกวันนี้ ตระกูลซูมีใครทุกข์ใจเพื่อเจ้า? มีใครเจ็บปวดเพื่อเจ้า? ตั้งแต่หลังจากข่าวที่เจ้าลอบฆ่าไทเฮาถูกพูดออกจากวังไป คนตระกูลซูก็จากไปแล้วแปดเก้าส่วน ทำไมพวกเขาถึงจากไปในใจเจ้าไม่รู้ดีหรือ? พวกเขากลัวที่จะต้องรับโทษพร้อมกับเจ้าเสียนเฟย ที่ผ่านมาพวกเจ้าร่วมมือกันทำเรื่องไม่ดีมามากแค่ไหน? คงจะสนองที่เจ้าในวันนี้จนหมดแล้ว หากความกตัญอยู่ของเจ้ามีประโยชน์ งั้นคนในตระกูลของเจ้าก็จะต้องมาร้องขอเพื่อช่วยเจ้า เจ้าได้ยินเสียงร้องไห้ของหลิงเอ๋อร์ไหม? วันนี้นางเกือบตายอยู่ในมือของเจ้า แต่เจ้ากลับคิดถึงแต่ตระกูลซู มองเห็นพวกเขาไหม?”

เสียนเฟยหลับตา น้ำตาไหลพรากตกลงมา ในที่สุดนางก็ร้องไห้ออกมาอย่างบีบคั้นหัวใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “หม่อมฉันผิดไปแล้ว”

ฮ่องเต้หมิงหยวนส่ายหัวอย่างเจ็บปวด “แต่เจ้าเกลียดผิดที่ยากที่จะหวนคืนแล้ว”

“ไม่” เสียนเฟยพูดขึ้นอย่างย่ำแย่ว่า “ฮ่องเต้ หม่อมฉันสำนึกผิดแล้ว ต่อไปจะไม่ทำลายผลประโยชน์ขององค์ชายรัชทายาทเพื่อตระกูลซูแล้ว หม่อมฉันจะไม่สนใจตระกูลซูแล้ว ขอฮ่องเต้โปรดอภัยให้กับหม่อมฉัน แม่ขององค์ชายรัชทายาทจะตายเพราะกระทำความผิดไม่ได้ ฮ่องเต้พระองค์ให้โอกาสหม่อมฉันอีกครั้ง”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดขึ้นว่า “ข้าเคยให้โอกาสเจ้าแล้วหลายครั้ง กักบริเวณเจ้า บอกคนภายนอกว่าเจ้าป่วยหนัก ข้ารอให้เจ้าสำนึกผิดมาตลอด หากไม่จำเป็นอย่างที่สุด ข้าไม่อยากที่จะทำให้องค์ชายรัชทายาทเสียใจ แต่เจ้าไม่เห็นความสำคัญ ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงขั้นลอบฆ่าไทเฮา จับตัวเจ้าหญิงเป็นตัวประกัน เจ้ากระทำผิดอย่างไม่สามารถให้อภัยแล้ว ก่อนที่ข้าจะมา ได้แต่งตั้งให้เต๋อเฟยเป็นหวงกุ้ยเฟยที่ตำหนักเหอเต๋อแล้ว องค์ชายรัชทายาทกับเจ้าหญิงรับหวงกุ้ยเฟยแม่ เจ้าที่เป็นแม่ผู้ให้กำเนิด ประวัติในพระราชวังจะไม่ถูกบันทึกไว้”

ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดจบ ก็ไม่หันมามองนาง ลุกขึ้นแล้วก็จากไป

“ไม่” เสียนเฟยร้องตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด พูดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดว่า “องค์ชายรัชทายาทมีแม่ ทำไมจะต้องรับเต๋อเฟยเป็นแม่? ฮ่องเต้ ฮ่องเต้พระองค์กลับมา พระองค์กลับมาพูดให้ชัดเจน หม่อมฉันไม่ได้กระทำผิดอย่างไม่สามารถให้อภัย หม่อมฉันถูกใส่ร้าย จะต้องเป็นเต๋อเฟยที่ว่าจ้างให้จางกงกงมาพูดหลอกลวงหม่อมฉัน ต๋อเฟย เจ้าไม่ได้ตายดีแน่”

“ฮ่องเต้ ในฐานะที่เป็นแม่ลูกกัน พระองค์ให้หม่อมฉันได้เจอองค์ชายรัชทายาท ให้หม่อมฉันได้เจอองค์ชายรัชทายาท ให้หม่อมฉันได้บอกลาเขา ขอโทษเขา......”

ฮ่องเต้หมิงหยวนหยุดฝีเท้าอยู่ด้านนอก มู่หรูกงกงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ฮ่องเต้ หากองค์ชายรัชทายาทพบเสียนเฟย เกรงว่าจะใช้ความรู้สึกในการกระทำ แต่หากไม่ให้พบ ยังไงก็เป็นแม่ลูกกัน ทำร่ำลาก่อนตาย ก็ควรที่จะได้พูดคุยกัน”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเงียบขรึมไปสักพัก ภายในตำหนัก เสียนเฟยร้องเรียกชื่อหยู่เหวินเห้าอยู่อย่างเจ็บสุดขาดใจ ได้ยินแล้วก็ทุกข์ใจ

ฮ่องเต้หมิงหยวนเงยหน้าขึ้น มองดูท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ไม่เห็นแม้แต่ดวงดาว เขาคิดถึงตอนที่รับเสียนเฟยเข้ามาอยู่ในจวน ใบหน้าที่ไร้เดียงสานั่นเหมือนดั่งหลิงเอ๋อร์ เขาพูดอย่างสุขุมว่า “เชิญพระชายารัชทายาทมา คิดว่า หากนางสำนึกผิดแล้วจริงๆ ก็คงจะไม่มีความเกลียดชังพระชายารัชทายาทแล้ว เจ้ารอฟังอยู่ด้านนอก แค่ฟังก็พอ แล้วกลับมารายงานข้า”

มู่หรูกงกงรับคำว่า “ขอรับ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนเดินไปอย่างรวดเร็ว

มู่หรูกงกงไปยังพระตำหนักฉินคุนด้วยตนเอง หยู่เหวินเห้าได้เห็นว่าฮ่องเต้จะให้หยวนชิงหลิง ก็คัดค้านทันที

มู่หรูกงกงพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “องค์ชายรัชทายาท ให้พระชายารัชทายาทไปเถอะ นี่เป็นการที่ฮ่องเต้ให้โอกาสเสียนเฟยเป็นครั้งสุดท้าย”

หยู่เหวินเห้าตกตะลึงก่อน มองดูสายตาที่บ่งชัดของมู่หรูกงกง ในใจก็เข้าใจขึ้นมาในทันใด เขาถอนหายใจอย่างหนักแน่น มองดูหยวนชิงหลิง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าระวังตัวด้วย”

“องค์ชายรัชทายาทวางใจ ข้าน้อยจะรอรับใช้อยู่ด้านข้าง” มู่หรูกงกงพูดขึ้น