บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 741

นางชี้ไปที่จมูกของพระชายาจี้ กิริยาท่าทางเหมือนหญิงที่ปากร้ายเสียสติ “ข้ารู้ว่าเจ้ามีความสามารถที่จะช่วยท่านอ๋องได้ ทำไมเจ้าจึงทำตัวอยู่เหนือปัญหา หรือว่าถ้าเขามีอำนาจแล้วจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างไม่ยุติธรรมหรือไร เจ้ามันเป็นผู้หญิงที่เข้าข้างคนอื่น หลักเหตุผลที่ว่าแต่งงานออกเรือนเชื่อฟังสามีเจ้าเข้าใจบ้างหรือไม่ ”

จวิ้นจู่เมิ่งเยว่ปีนี้อายุสิบสอง เป็นเด็กที่มีสติปัญญาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ได้ยินฉู่หมิงหยางประณามเสด็จแม่ของตัวเองเช่นนี้ ก็สีหน้าขรึมลงทันที พูดว่า “พระชายารอง ขอให้ท่านสำรวมด้วย ”

ฉู่หมิงหยางที่กำลังโมโหจนถึงขีดสุด ไม่คิดว่าจะถูกเด็กน้อยคนหนึ่งสั่งสอนเอาได้ จึงสะบัดฝ่ามือตบลงไปทันที พูดอย่างดุดันว่า “เจ้าหุบปากไปเลย เจ้าไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น ”

ฝ่ามือนี้ ไม่ได้ตบไปที่หน้าของเมิ่งเยว่ ถูกพระชายาจี้จับข้อมือของนางที่สะบัดมาได้อย่างทันท่วงที หลังจากจับไว้แล้ว พระชายาจี้ก็โต้กลับด้วยการใช้ฝ่ามือตบไปที่ใบหน้าของฉู่หมิงหยาง แววตาในชั่วขณะนั้น กลายเป็นเย็นเยียบดุดัน เค้นน้ำเสียงอันเย็นชาพูดด้วยเสียงลอดไรฟันว่า “กล้าแตะต้องนางแม้แต่ขนหนึ่งเส้น ข้าจะทำให้เจ้าร่างแหลกเป็นหมื่นชิ้น”

ศีรษะของฉู่หมิงหยางตะแคงไปอีกข้าง นางหันขวับกลับมาอย่างกราดเกรี้ยว แล้วก็ต้องพบกับแววตาอันเย็นยะเยือกดุจน้ำแข็งของพระชายาจี้ นางไม่แม้แต่จะเคลื่อนไหวอะไรเลยด้วยซ้ำ เอาแต่จ้องมองนางอยู่อย่างนั้น แต่กลับทำให้รับรู้ถึงความเหน็บหนาวได้อยู่ลึกๆอย่างไร้สาเหตุ

ตั้งแต่ฉู่หมิงหยางแต่งเข้ามาในจวนอ๋อง พระชายาจี้ก็มีนิสัยเฉยชาเกียจคร้านตลอดมา กับใครก็สามารถใช้คำพูดน่าฟังแต่ไม่จริงใจ สร้างตัวตนอย่างหนึ่งที่ง่ายจะถูกคนอื่นรังแกได้

แต่ว่า ฉู่หมิงหยางค้นพบในทันใดว่า ไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย ภายใต้หน้ากากที่ดูสง่างามเป็นมิตรนั้น ได้ซ่อนสิงโตที่ดุร้ายเอาไว้ตัวหนึ่ง

ฉู่หมิงหยางที่มีนิสัยหยิ่งยโสอวดดี แม้จะค้นพบว่าพระชายาจี้นั้นไม่ใช่คนที่นางจะหาเรื่องได้ หลังจากนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก็ยังคงสวนกลับด้วยฝ่ามือฟาดลงไปบนใบหน้าของพระชายาจี้ พูดเสียงเย็นว่า “ข้าฉู่หมิงหยางไม่ใช่คนที่เจ้าจะรังแกได้ง่ายๆ ฝ่ามือนี้ข้าคืนให้เจ้า แต่นี่ก็แค่การเริ่มต้นเท่านั้น เจ้ารอก่อน ข้าจะทบต้นทบดอก……”

นางยังไม่ทันได้พูดจบประโยค ก็ได้ยินเสียงของพระชายาจี้ที่สั่งการเสียงโหดเหี้ยมว่า “เด็กๆ เอาตัวพระชายารองไปที่ห้องด้านข้างของเรือนหย่าเก๋อ ขังนางเอาไว้ก่อนสองวัน ไม่มีคำสั่งของข้า แม้แต่น้ำหยดเดียวก็ห้ามส่งเข้าไป ”

ฉู่หมิงหยางหัวเราะฮ่าฮ่า “ข้าจะดูสิว่าใครจะกล้า”

เสียงหัวเราะของนางยังไม่ทันสิ้นสุดลง ก็เห็นข้ารับใช้หญิงชราสองคนที่ร่างกายดูแข็งแรงบึกบึนเดินลงมาจากระเบียงทางเดิน บิดมือทั้งคู่ของนางและลากตัวออกไป

ฉู่หมิงหยางโมโหจนคลุ้มคลั่ง พลางดิ้นรนพลางตะโกนเสียงดัง “พวกเจ้าบังอาจนัก กล้าทำเสียมารยาทกับข้า ปล่อยข้า พวกเจ้าไม่อยากมีชีวิตแล้วหรืออย่างไร ”

ข้ารับใช้หญิงชราสองคนนี้ราวกับหูหนวกไปแล้ว ใบหน้าไม่มีแววสะทกสะท้านใดๆ ลากตัวนางไปขังไว้ในห้องด้านข้างของเรือนหย่าเก๋อ ปิดประตูเสียงดังปัง และใส่กุญแจด้านนอกเอาไว้ด้วย

ฉู่หมิงหยางโถมตัวมาที่ประตู ตะโกนด่าและทุบประตูอย่างบ้าคลั่ง พระชายาจี้มีคำสั่งล้างบาง นอกจากข้ารับใช้หญิงชราที่เฝ้าอยู่ภายนอก คนอื่นให้ถอยออกไปให้หมด

อ๋องจี้ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ก็เดินมาดู ได้ยินว่าฉู่หมิงหยางถูกขังเอาไว้ แล้วก็รับรู้ถึงต้นสายปลายเหตุของเรื่องราว เขาขมวดคิ้วมองเมิ่งเยว่แวบหนึ่ง “เจ้า ไร้ประโยชน์จริงๆ อายุแค่นี้ ก็รู้จักหาเรื่องหาราว จะปล่อยเจ้าอีกสองสามปี แล้วจะให้เจ้าแต่งงานออกไปซะ จะได้ช่วยเพิ่มอำนาจให้กับข้าด้วย”

ทันใดนั้นจวิ้นจู่เมิ่งเยว่ก็ตกใจจนต้องรีบหลบไปอยู่ทางด้านหลังของพระชายาจี้ พระชายาจี้เอ่ยเสียงดุว่า “ถ้าหากท่านกล้าทำอย่างที่พูดละก็ ข้าจะเอาชีวิตท่าน”

อ๋องจี้ฮึหนึ่งเสียง “เรื่องการแต่งงานของนาง ข้าจะเป็นคนตัดสินใจเอง”พูดจบ ก็ไม่สนใจแล้วว่าฉู่หมิงหยางจะยังคงร้องโวยวายอยู่ข้างใน หมุนตัวจากไปทันที

จวิ้นจู่เมิ่งเยว่ยื่นมือออกไปจับที่ใบหน้าของพระชายาจี้ ดวงตาแดงก่ำ “เสด็จแม่ หน้าของท่านเจ็บหรือไม่ แดงไปหมดแล้ว ”

พระชายาจี้ดึงมือของจวิ้นจู่เมิ่งเยว่เอาไว้ พูดเสียงอ่อนโยนว่า “เจ็บนิดหน่อย แต่ประเดี๋ยวก็ไม่เป็นไรแล้ว เมื่อครู่เจ้าเห็นกิริยาท่าทางของพระชายารองแล้ว รู้สึกไร้มารยาท น่าอายมากใช่หรือไม่ ”

จวิ้นจู่เมิ่งเยว่พยักหน้า “ใช้แล้ว น่าตกใจมาก และไร้มารยาทมากด้วย”