บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 803

หมันเอ๋อเดินเข้าไปกระซิบพูดขึ้นว่า “พระชายา ถึงข้าน้อยจะไม่รู้วิธีถอนพิษควันหุยหุนแบบนี้ แต่เคยได้ว่า มนต์วิชาลวงตาของหมอผีดำมากมาย ล้วนสามารถใช้เลือดของสาวหมอผีดำถอนพิษ”

“เลือดของสาวหมอผีดำ?” ชายาเฟิงอันขมวดคิ้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “สาวหมอผีดำอยู่ที่หนานเจียงไม่ใช่หรือ? ไปตามนางมา ต้องใช้เวลาเป็นเดือนถึงครึ่งเดือน”

หมันเอ๋อพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเบาลงอีกว่า “กู้จือคือผู้สืบทอดสาวหมอผีดำ ตอนที่นางเข้ารับพิธีเคยได้ทานยาศักดิ์สิทธิ์ ถึงแม้นางจะตายไปแล้ว แต่ลูกของนาง ลูกกับนางเป็นสายเลือดเดียวกัน คิดว่าก็น่าจะสามารถลองได้”

ชายาเฟิงอันพอรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง จึงพูดขึ้นว่า “เจ้ามั่นใจว่าได้หรือ?”

หมันเอ๋อไม่กล้ารับประกัน จึงพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ก็เคยฟังคุณยายของข้าน้อยพูด ส่วนใช้กับควันหุยหุนได้หรือไม่ หรือใช้เลือดของเด็กคนนั้นจะได้ประสิทธิผลจริงหรือไม่ ข้าน้อยล้วนไม่รู้ ทำได้เพียงลองดู”

ชายาเฟิงอันพูดขึ้นว่า “เรื่องมาถึงขนาดนี้ ไม่ว่าวิธีอะไรล้วนต้องลองดูสักครั้ง เจ้ากลับไปเถอะ เอาเรื่องนี้ไปบอกพระชายารัชทายาท นางจะจัดการเอง”

“เพคะ” หมันเอ๋อย่อทำความเคารพ แล้วก็หันไปมองทหารจวน ที่ยืนเรียงอยู่ในลานแวบหนึ่ง จึงพูดขึ้นอย่างค่อนข้างเป็นห่วงว่า “ท่านอยู่ที่นี่คนเดียว จะเป็นไรไหม?”

ชายาเฟิงอันหัวเราะเย้ย พร้อมพูดขึ้นว่า “ดีที่สุดให้เขากล้าลงมือฆ่าข้า”

หมันเอ๋อพูดขึ้นว่า “พระชายา คนที่ต้องวิชามนต์ดำ อุปนิสัยไม่เหมือนเดิม จะตกอยู่ในความหมกมุ่นของตัวเอง หากไม่ได้รับการแก้จะไม่สามารถเดินออกมาได้ เขาอาจจะไม่คิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเจ้า”

“เจ้าไปเถอะ ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไรแล้ว”ชายาเฟิงอันมองดูนาง เด็กคนนี้นับว่าเชื่อถือได้ ด้านนอกมีทหารจวนเฝ้าอยู่มากมายขนาดนี้ ก็ยังกล้าพูดมากขนาดนี้

หมันเอ๋อย่อคำนับขอตัว

พ่อบ้านชราเอาน้ำชาเข้ามาให้ พร้อมทั้งขนมหวานด้วย พ่อครัวในจวนอ๋องชินเป่า ล้วนถูกเชิญมาจากสถานที่ต่างๆมากมาย ชอบทำอาหารเลิศรสต่างๆนาๆ ปกติอ๋องชินเป่าชอบเลี้ยงนก โบราณวัตถุ และชอบอาหารเลิศรส โดยเฉพาะชอบขนมหวานมากที่สุด เขามีชีวิตอยู่อย่างมั่งมีศรีสุขมาตลอด เสพสุขเพลิดเพลินอย่างไม่ต้องพยายาม

ไม่เกิดเรื่องนี้ขึ้น การใช้ชีวิตของเขา ก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอด จนถึงวันที่เขาตาย

“ชายาเป่ากับซื่อจื่อล่ะ?”ชายาเฟิงอันดื่มน้ำชา พร้อมถามพ่อบ้านชรา

พ่อบ้านชราไม่กล้าปิดบังนาง พูดขึ้นอย่างนอบน้อมว่า “หลายวันก่อนพระชายาพาครอบครัวกลับซีเจ้อแล้ว ตอนนี้ยังไม่กลับมา”

“จัดการวางแผนได้เป็นอย่างดี เขาล่ะ? ยังหลบอยู่ไม่ยอมออกมาพบข้าหรือ?”

พ่อบ้านชราพูดขึ้นด้วยใบหน้าเหยเกว่า “ท่านเข้าใจผิดแล้ว วันนี้ท่านอ๋องออกไปตั้งแต่เช้ายังไม่กลับมาเลย”

“งั้นเมื่อกี้ตอนที่ข้าเดินเข้าประตูมา เห็นคนคนหนึ่งวิ่งไปทางด้านหลังลาน คือใครหรือ?”

พ่อบ้านชราพูดอ้ำๆอึ้งๆขึ้นว่า “เป็น....ข้ารับใช้คนหนึ่งในจวน”

ชายาเฟิงอันทานขนมหวาน พร้อมพูดขึ้นอย่างไม่รู้รสว่า “เจ้าไปบอกข้ารับใช้คนนั้น ไม่ต้องหลบ พรุ่งนี้ก่อนค่ำ หากไม่ยอมออกมาเอง ข้ามีวิธีให้เขาออกมาเจอข้า”

พ่อบ้านชราถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา ข้าน้อยไม่รู้จริงๆว่าทำไมท่านอ๋องถึงเปลี่ยนไปเป็นเช่นนี้ ข้าน้อยเคยพูดโน้มน้าว แต่เขาไม่ฟังข้าน้อย”

“เจ้าเพียงแค่ไปบอกก็พอ” ชายาเฟิงอันวางขนมหวานลง เช็ดมือพร้อมพูดขึ้นว่า “เก็บกวาดห้องเสร็จแล้วหรือยัง? ข้าจะเข้าไปนอนสักพัก เพื่อเรื่องของเขา ข้าไม่ได้ข่มตาหลับมาสองคืนแล้ว ตอนนี้มาที่นี่แล้ว ค่อยสงบใจได้บ้าง นอนสักพักจะได้มีแรงถ่วงกับเขา”

พ่อบ้านชราโค้งคำนับ พร้อมพูดขึ้นว่า “สั่งคนไปเก็บเรียบร้อยแล้ว ยังพักอยู่ที่ลานตงหย่าเป็นอย่างไร?”

ที่ผ่านมาก่อนที่ชายาเฟิงอันจะไปจากเมืองหลวง เคยมาอยู่ที่จวนอ๋องเป่า ล้วนพักอยู่ในลานตงหย่ามาตลอด

หลังจากหมันเอ๋อออกมาจากจวนอ๋องชินเป่า ก็รีบวิ่งกลับไป เล่าคำพูดของพระชายาให้กับหยวนชิงหลิงฟัง

ลูกของกู้จือ ก็คือลูกของเจ้าพระยาจิ้ง ตอนนี้น่าจะอายุขวบกว่าแล้ว ได้รับการดูแลเป็นอย่างดีมาตลอด หยวนชิงหลิงส่งคนไปถามไถ่อยู่บ้างเป็นบางครั้ง