บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 809

มีคนบางส่วน แม้จะเย่อหยิ่งจองหอง ทำใบหน้าดุร้าย ก็ทำให้รู้สึกเหมือนไม่มีอันตรายอะไร

แต่มีบางส่วน ต่อให้บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ตาคิ้วและดูมีเมตตา แต่กลับทำให้รู้สึกเหมือนมีอันตรายรอบด้าน

หงเย่ก็คือคนเช่นนี้

หยู่เหวินเห้ายังไม่ตอบเขา ก็เห็นผ้าม่านรถม้าถูกเปิดออกในทันใด เผยให้เห็นใบหน้าหมาป่าของซาลาเปา กระโดดลงมาเดินวนอยู่ตรงหน้าหยู่เหวินเห้า ท่าทีดีใจอย่างมาก

ผ้าม่านถูกเปิดออกอีกครั้ง ท่านย่าหยวนโผล่หัวออกมา มองดูเขาอย่างดีอกดีใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาท”

หยู่เหวินเห้าชักดาบยาวออกจากฝัก ชี้ไปหาหงเย่ พร้อมพูดขึ้นด้วยแววตาเยือกเย็นว่า “เป็นเจ้าที่ลักพาตัวนางไปหรือ?”

คมดาบฉายแววเรืองแสง จ่ออยู่ตรงคอของหงเย่ เส้นเลือดสีเขียวภายใต้เนื้อหนังสีขาวที่มองเห็นอย่างชัดเจน เพียงแค่ดึงเล็กน้อย ก็จะสามารถบาดหนังเนื้อขาด ทำให้เขาเสียชีวิตได้ในทันที

แววตาหงเย่เรียบเฉย ดูเหมือนรู้ว่าเขาไม่มีทางลงมือ ใบหน้ายังคงยิ้มแย้มอย่างสงบจิตสงบใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาทเข้าใจผิดแล้ว ในทางกลับกัน เป็นข้าที่ช่วยชีวิตฮูหยินใหญ่ไว้”

สวีอีได้เดินไปประคองท่านย่าหยวนลงมา พร้อมพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “เจ้าจะใจดีขนาดนี้หรือ? จะต้องเป็นเจ้าที่ลักพาตัวฮูหยินใหญ่ไปแน่”

ท่านย่าหยวนรีบพูดอธิบายขึ้นว่า “ไม่ ไม่ เป็นผู้น้อยคนนี้ช่วยข้าไว้ อย่าเข้าใจคนดีผิด”

หยู่เหวินเห้าจ้องมองดูเขา เห็นเพียงดวงตาของเขาหมุนไปมา เป็นประกายแวววาว รอยยิ้มที่กำลังพอดียังคงเผยอยู่ที่มุมปาก

หยู่เหวินเห้าเก็บดาบ แววตายังคงเฉียบคม พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่หรือ? นั่นช่างบังเอิญจริงๆ ข้าเพิ่งกำลังมาช่วยฮูหยินใหญ่ ท่านชายกลับไวกว่า”

“แค่ผ่านมาเจอพอดี องค์ชายรัชทายาทไม่ต้องขอบคุณ”หงเย่พูดขึ้นด้วยท่าทีสงบเรียบเฉย

หยู่เหวินเห้าเก็บดาบเข้าฝัก พร้อมพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ได้ งั้นไม่ขอบคุณ ลาก่อน”

พูดเสร็จ แล้วก็สั่งสวีอีพาขึ้นฮูหยินใหญ่ขึ้นม้า

“องค์ชายรัชทายาท”หงเย่ร้องเรียกขึ้น

หยู่เหวินเห้าเพิ่งพลิกตัวขึ้นม้า มองดูเขาจากที่สูง พร้อมพูดขึ้นว่า “ว่า”

เขาพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ฮูหยินใหญ่อายุมากแล้ว ขี่ม้ากระทบกระแทกไม่ค่อยจะดี ข้ามีรถม้าพอดี ให้ข้า....”

“ท่านชายใจดียอมเสียสละรถม้า งั้นข้าก็ไม่เกรงใจแล้ว สวีอี ประคองฮูหยินใหญ่ขึ้นรถม้า ยกม้าของเจ้าให้กับท่านชายเพื่อเป็นการขอบคุณ” หยู่เหวินเห้าโน้มตัว ยังคงมองดูท่านชายหงเย่จากที่สูง พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่ยกม้าให้ ท่านชายไม่ต้องขอบคุณ”

ท่านชายหงเย่ยิ้มแย้ม ส่ายหัวเบาๆ แลดูท่าทีจนใจยิ่งนัก พร้อมพูดขึ้นว่า “องค์ชายรัชทายาทชอบก็ดี”

“ไม่ชอบ แค่เป็นพิธีท่านชายอย่าถือเป็นเรื่องจริง” มือหยู่เหวินเห้าถือแส้ แววตาเป็นประกาย พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านชายมาเป่ยถังคนเดียว ข้างกายไม่มีองครักษ์ อันตรายยิ่งนัก ท่านชายรีบกลับเซียนเปยไปเสียเถอะ”

“ตัวคนเดียวเพียงลำพัง ไม่ต้องการอะไรอีก จะมีอันตรายอะไร? เป่ยถังไม่ปลอดภัยขนาดนี้อะไรหรือ?”

“เพราะมีความสามารถ จึงถูกทำร้ายหรือได้รับอันตราย ท่านชายมีใบหน้าที่งดงามเช่นนี้ จะต้องมีคนที่หลงใหลในความงดงามชื่นชอบแน่ ยิ่งดูสงบสุขรุ่งเรือง ก็ยิ่งมีคนอธรรมมากขึ้นเท่านั้น ท่านชายคิดว่าข้าพูดถูกไหม?”

ท่านชายหงเย่หัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “กราบขอบพระคุณที่พระองค์ทรงชื่นชมในรูปลักษณ์ ข้าน้อยสุขใจยิ่งนัก”

“ดังนั้น” แววตาเป็นประกายของหยู่เหวินเห้าเหือดหายไป พร้อมพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ท่านชายจะเข้าเมืองหลวงอย่างแน่นอนหรือ?”

“หากองค์ชายรัชทายาทยอมให้ไปด้วย ถือเป็นการดีอย่างที่สุด”สีริมฝีปากของท่านชายหงเย่เรืองแสงสีแดง เหมือนดั่งดอกกล้วยไม้เต้นรำกลางแดดอุ่น