บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 810

ตลอดทางกลับเมืองหลวง ทิวทัศน์ปลายฤดูใบไม้ร่วงสวยงามอย่างมาก ข้างถนนทั้งสองข้างต้นไม้เป็นสีเหลืองไปมากกว่าครึ่ง ใบไม้สีเหลืองปลิวไปตามลมฤดูใบไม้ร่วง ลงมาเป็นสีเหลืองอร่ามชั้นแล้วชั้นเล่า

ที่จริงม้าสามารถวิ่งได้เร็ว แต่ร่างกายท่านย่าหยวนรับแรงกระแทกไม่ไหว เพราะฉะนั้น หยู่เหวินเห้าจึงสั่งให้สวีอีขับช้าลง ค่อยๆเดินทาง

ท่านชายหงเย่ดูเหมือนจะชอบวิวทิวทัศน์ของเป่ยถังมาก ชอบมองมาตลอดทาง มีบางครั้งทำให้การเดินทางของม้าช้าลง

โดยเฉพาะเมื่อมาถึงด่านหุย เขามองดูทิวเขาเหลืองอมเขียว พร้อมพูดชมยังไม่หยุดว่า “ก่อนหน้านี้พระองค์พูดว่า หากข้าตายอยู่ในต่างแดน ฟังดูน่าเศร้า แต่เมื่อดูวิวทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้ ตายอยู่ที่นี่ ก็ถือว่าเป็นความสุขอย่างหนึ่งใช่ไหม?”

หยู่เหวินเห้าดูท่าทีหลงใหลป่าเขาลำเนาไพรของเขา อย่างไม่ชะล่าใจเลยสักนิด กลับรู้สึกว่าคนคนนี้คาดเดาไม่ได้เลย

“หากท่านชายคิดว่าตายอยู่ที่นี่ถือเป็นความสุข ข้าก็ไม่ห้าม”หยู่เหวินเห้าหันสายตากลับ แล้วก็ขี่ม้าต่อไป

ท่านชายหงเย่ หัวเราะขึ้นมาอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

ฮ่องเต้หมิงหยวนกำหนดโทษอ๋องชินเป่า อย่างแรกลงมาแล้ว ก็คือปลดออกจากการเป็นอ๋องชิน

อ๋องชินเป่าเป็นฮ่องเต้ฮุยจงแต่งตั้งในตอนนั้น ตั้งแต่เขายังเป็นเด็กก็ประทานตำแหน่งให้เป็นอ๋องชิน ตามธรรมเนียมแล้ว บุตรชายของฮ่องเต้สามารถถูกแต่งตั้งให้เป็นอ๋องชิน ตอนนั้นต่อให้อ๋องชินยู่ไม่คิดกบฏ มากสุดอ๋องชินเป่าก็จะถูกแต่งตั้งให้เป็นเพียงจวิ้นอ๋อง

พระมหากรุณาธิคุณหาที่สุดมิได้ ที่ฮ่องเต้ฮุยจงมีให้กับหลานคนนี้ ไม่สามารถแลกเปลี่ยนความจงรักภักดีและความกตัญญูในใจเขา กลับถูกขุดหลุมฝังศพ ทำลายสุสานจักรพรรดิ จะไม่ให้ฮ่องเต้หมิงหยวนโกรธได้อย่างไร?

ฆ่าเขาตาย ก็ไม่ถือว่าเกินเหตุ

แต่แผนที่ทางการทหารยังหาไม่เจอ และเรื่องนี้ก็ยังสืบไม่รู้ความอย่างสมบูรณ์ทั้งหมด ดังนั้นองเต้หมิงหยวน จึงยังเหลือชีวิตของเขาไว้

ขบวนของหยู่เหวินเห้ามาถึงอู๋โจว กู้ซือพาคนมารับจดหมายข่าว หลังจากแลกเปลี่ยนข่าวสารกันแล้ว หยู่เหวินเห้ายกท่านย่าหยวน กับท่านชายหงเย่ให้กับกู้ซือ ส่วนเขากับสวีอีขี่ม้ากลับมาเมืองหลวงก่อน

กลับมาถึงเมืองหลวงก็ตรงไปยังจวนอ๋องชินเป่า ถึงแม้อ๋องชินเฟิงอันถามเรื่องราวไปบ้างแล้ว แต่ก็ยังมีจุดที่น่าสงสัยมากมาย เขาต้องการคำตอบให้หายข้องใจ

อ๋องชินเป่าได้ยินว่าฮูหยินใหญ่ปลอดภัยดีแล้ว ก็ถอนหายใจโล่งอก พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าขออภัยนางอย่างมาก”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ประโยคนี้เก็บไว้พูดกับลู่หยวนเถอะ เขาถูกเจ้าทำร้าย ตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา”