บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 820

วันรุ่งขึ้น กรมการพระนครได้ส่งคนไปจับกุมตัวอ๋องชินเป่าที่จวน

หยู่เหวินเห้าได้พาคนไปด้วยตนเอง แต่เกรงว่าจะเจอกับการขัดขวางจากชายาเฟิงอัน ฉีกหน้ากันซึ่งหน้าคงไม่ดี จึงได้ให้หยวนชิงหลิงเชิญชายาออกไปก่อนเป็นการส่วนตัว จากนั้นค่อยพาคนเข้าไปในจวน

โทษของอ๋องชินเป่าที่คนภายนอกรับรู้นั้นคือเรื่องขโมยแผนที่ทางการทหาร ส่วนเรื่องขโมยศพของฮ่องเต้ฮุยจงนั้นไม่ได้เปิดเผยต่อคนภายนอก ด้วยเหตุนี้ ในหนังสือจับกุมนั้นเขียนสาเหตุในการจับกุมไว้ว่าเขาได้ขโมยความลับสำคัญของราชสำนัก ต้องสงสัยว่าก่อกบฏหรือสมรู้ร่วมคิดกับศัตรู

อ๋องชินเป่าไม่ได้ขัดขืน เมื่อคนของกรมการพระนครมาถึง เขาก็เดินออกมาให้จับกุมด้วยตนเอง

เขาพูดกับหยู่เหวินเห้าว่า “ขอบคุณมากที่เจ้าให้พระชายารัชทายาทพาพี่สะใภ้ออกไปก่อน ข้าไม่ยินดีให้นางต้องเห็นข้าถูกจับกุม”

หยู่เหวินเห้ามองเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อนแวบหนึ่ง พยักหน้าเบาๆ แล้วก็ให้คนพาเขาขึ้นรถม้าไป ให้เกียรติเขาส่วนหนึ่ง

หยวนชิงหลิงได้พาชายาเฟิงอันไปเป็นแขกที่บ้านของท่านชายสี่เหลิ่ง ยังเรียกให้หรงเยว่มานั่งเป็นเพื่อน

ชายาเฟิงอันใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว และเป็นหรงเยว่ที่คอยสอดแทรกมุกตลกอยู่ตลอด ก็ไม่เห็นว่านางจะมีสีหน้ามีความสุข รอจนกระทั่งพระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าแล้ว นางจึงพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “ข้ายังมีธุระ ขอตัวกลับก่อน ”

หยวนชิงหลิงเห็นว่าเวลานี้แล้ว คนน่าจะถูกพาตัวไปแล้ว นางกลับไปก็ไม่เป็นไร จึงพูดขึ้นว่า “ข้าส่งท่านกลับไป”

“ไม่ต้องแล้ว ข้าอยากจะเดินคนเดียว”ชายาเฟิงอันพูดจบ ก็จากไป

หรงเยว่นั้นกลัวนางมาก แม้ว่าวันนี้จะมีแต่เสียงหัวเราะตลอด แต่ในใจก็ยังคงรู้สึกกลัวต่อสีหน้าที่เคร่งขรึมของชายาเฟิงอัน ตอนนี้เห็นนางจากไปแล้ว ก็ถามหยวนชิงหลิงว่า “เจ้าว่านางกลับไปพบว่าอ๋องชินเป่าถูกจับตัวไปแล้วนางจะโกรธหรือไม่ นางฉลาดขนาดนั้น คงต้องคิดได้แน่ว่าพวกเราวางแผนล่อเสือออกจากถ้ำ ”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ “เจ้าก็พูดเองว่านางฉลาด นางจะไม่รู้ได้อย่างไร”

หรงเยว่นิ่งอึ้ง “เจ้าหมายความว่านางรู้ว่ารัชทายาทจะไปจับตัวอ๋องชินเป่าอย่างนั้นหรือ แล้วทำไมนางยังตามเจ้าออกมาอีก”

“เกรงว่าถ้าข้าไม่ไปหานาง นางเองก็คงจะหาข้ออ้างหลบเลี่ยงแน่”หยวนชิงหลิงรู้สึกชื่นชมในวางตัวของชายาเฟิงอันจากใจจริง

พระอาทิตย์คล้อยต่ำ แสงสีทองยังเป็นส่องประกายย้อมก้อนเมฆที่ขอบฟ้า ตะวันยอแสงสวยงาม ทิวทัศน์ที่งดงามเช่นนี้ ในปลายฤดูใบไม้ร่วงที่หนาวเย็น กลับทำให้รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างยิ่ง

ชายาเฟิงอันเดินอยู่คนเดียว เป็นเวลานานแล้วก็ยังคงกลับไปไม่ถึงจวนอ๋องชินเป่า หมุนวนไปมาหลายรอบ ถูกคนชุดแดงคนหนึ่งขวางเอาไว้

“ได้ยินชื่อเสียงของพระชายามานานแล้ว วันนี้ได้พบกัน นับว่าโชคดีอย่างยิ่ง。”

ชายาเฟิงอันมองใบหน้าของท่านชายที่อ่อนเยาว์หล่อเหลาดุจหยกที่อยู่ตรงหน้า ขมวดคิ้วขึ้นมา “เจ้าก็คือท่านชายหงเย่จากเซียนเปย”

“พระชายาสายตาแหลมคม”เขาคำนับ ท่าทีสุภาพเรียบร้อยมีมารยาท “ข้าน้อยก็คือหงเย่”

“มีเรื่องอะไร”ชายาเฟิงอันถามขึ้น

“มีเรื่องหนึ่งอยากจะคุยกับพระชายา”ท่านชายหงเย่ยิ้มกริ่ม “ขอเชิญพระชายาเสด็จด้วย”

“ได้ ลองฟังดูสิว่าเจ้าจะพูดอะไร”ชายาเฟิงอันสายตาเย็นชา เดินเข้าไปในโรงน้ำชาที่อยู่บริเวณใกล้เคียงพร้อมกับเขา

อีกฝ่ายเพิ่งจะนั่งลง ชายาอันเฟิงก็พูดขึ้นว่า “คนอย่างข้าทำอะไรไม่ชอบเยิ่นเย้ออืดอาด มีเรื่องอะไรก็ว่ามา คำพูดที่เป็นมารยาทนั้นไม่จำเป็นต้องพูดแม้แต่คำเดียว”

หลังจากที่ท่านชายหงเย่นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ก็ยิ้มบางๆ “ได้ยินมานานแล้วว่าพระชายาเป็นคนตรงไปตรงมา วันนี้ได้เห็นแล้ว เป็นอย่างที่พูดกันจริงด้วย”