บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 821

หยู่เหวินจุนและฉู่หมิงหยางย้ายไปตระกูลฉู่อยู่ในบ้านของตระกูลฉู่ ก่อนหน้าที่ฉู่หมิงหยางจะย้ายเข้าไป จิตใจได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักก่อความวุ่นวายอยู่พักหนึ่ง ถูกบังคับมัดตัวขึ้นรถม้าลากเข้าไปทางประตูหลัง

หลังจากส่งเข้าบ้านแล้ว เพิ่งจะแก้มัด หยู่เหวินจุนก็ยกยาเข้ามาแล้ว

เขาเข้ามาก่อน สั่งให้คนไปหายาชุดหนึ่ง เพิ่มปริมาณให้มากขึ้น จำเป็นต้องกำจัดเด็กในท้องของนางทิ้ง

ฉู่หมิงหยางเห็นเขาในพริบตานั้น สีหน้าเปลี่ยนไปมาก ถอยหลังหลบไปเล็กน้อย “ท่านคิดจะทำอะไร?”

ผู้คนล้วนถูกหยู่เหวินจุนไล่ออกไปนอกประตูแล้ว เขาเอายาวางไว้บนโต๊ะ พยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ: “ดื่มยาลงไป”

ฉู่หมิงหยางมองดูยาน้ำสีดำเข้มออกสีแดงถ้วยนั้น ในไอร้อนระอุ เห็นใบหน้านั้นของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นบิดเบี้ยว นางกุมท้องไว้ด้วยจิตใต้สำนึก ส่ายหัว “ไม่!”

“ดื่มลงไปเถอะ” น้ำเสียงของหยู่เหวินจุนเย็นยะเยือกน่ากลัว “เจ้าดื่มลงไป ต่อผู้ใดก็ล้วนเป็นผลดี ทำไมจะต้องแบกรับความอัปยศนี้ด้วยนะ? ข้าสามารถทำเหมือนกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นได้ เพียงแค่กำจัดเด็กนี่ทิ้งซะ”

ฉู่หมิงหยางส่ายหน้าด้วยความผวา “ไม่ เด็กคนนี้เป็นองค์ชาย เขาเป็นฮ่องเต้ตัวจริงที่ได้รับบัญชาจากสวรรค์ อนาคตจะต้องเป็นฮ่องเต้ ท่านไม่สามารถทำเช่นนี้ได้”

ในตาของหยู่เหวินจุนเป็นความเฉยชา “เจ้ารู้ไหม? เจ้าบอกว่าลูกในท้องของเจ้าเป็นของเสด็จพ่อของข้า ข้าก็จะเชื่อ แต่เจ้าบอกว่าเป็นของหยู่เหวินเห้า ข้าไม่เชื่อเด็ดขาด”

“ก็คือของเขา เป็นของเขา” ฉู่หมิงหยางจับพนักพิงเก้าอี้ไว้ พยายามจะซ่อนตัว ในตามีความบ้าคลั่งเล็กน้อย “ข้ารู้ว่าพวกเราทำเช่นนี้ผิดต่อท่าน แต่ว่า ข้าชอบเขาด้วยใจจริง ขอร้องท่านให้ข้าเก็บลูกคนนี้ไว้ เพียงแค่เก็บเขาไว้ ท่านต้องการให้ข้าทำอะไรก็ยอมทั้งหมด”

เขานั่งลงช้าๆ ในห้องมืดสลัว มีเพียงของแสงพร่างพรายที่ส่องเข้ามาตรงลูกกรงหน้าต่างไม่กี่รอย ส่องบนด้านข้างใบหน้าของเขา เผยให้เห็นความอึมครึมและดุร้าย “เรื่องนี้หารือไม่ได้ เจ้าอย่าท้าทายขีดจำกัดของข้าเป็นดีที่สุด ข้ารับปากโสวฝู่ไม่ฆ่าเจ้า แต่ข้ามีวิธีเป็นพันวิธีที่จะทำให้เจ้าเหมือนตายทั้งเป็น”

“ท่านออกไปซะ!” ฉู่หมิงหยางตื่นตระหนกขึ้นมา ชี้ประตู “ท่านออกไป ท่านออกไป ข้าจะไม่อนุญาตให้ท่านทำร้ายลูกของข้า หากว่าท่านกล้าใช้วิธีบังคับ ข้าจะตายไปพร้อมกับท่าน ข้าพูดได้ทำได้ ท่านเชื่อหรือไม่?”

แววตาของหยู่เหวินจุนเป็นประกายทันที กล่าวอย่างเย็นชา: “ได้ ยาถ้วยนี้เจ้าไม่ดื่มก็ได้ แต่ว่า เจ้าจะต้องชดใช้ให้ข้า ไม่เช่นนั้น ข้าจะต้องเป็นพ่อให้เด็กในท้องอย่างเปล่าประโยชน์ไปทำไมกัน?” สำหรับผู้ชายคนหนึ่งแล้ว การดูถูกเหยียดหยามเช่นนี้ทรมานยิ่งกว่าตายซะอีก”

กล้ามเนื้อบนใบหน้าที่เคร่งเครียดของฉู่หมิงหยางค่อยผ่อนคลาย มองดูเขา “ท่านคิดต้องการอะไร?”

“หนึ่งล้านตำลึง” หยู่เหวินจุนเอื้อมมือไปทำให้รอยยับบนเสื้อผ้าเรียบ “หนึ่งล้านตำลึงสำหรับเจ้า นับอะไรไม่ได้ เจ้าสามารถเอาออกมาได้”

“ท่านบ้าไปแล้วหรือ?” ฉู่หมิงหยางตกตะลึงเป็นที่สุด “ข้าจะมีหนึ่งล้านตำลึงได้อย่างไร? ข้าเอาออกมาไม่ได้”

รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ค่อยๆปรากฏออกมาบนใบหน้าที่ชั่วร้ายของหยู่เหวินจุน “คิดวิธีสิ ถึงอย่างไรก็จะต้องมีวิธี ข้าให้เวลาเจ้าสิบวัน ภายในเวลาสิบวันหากว่ารวบรวมให้ข้าไม่ครบหนึ่งล้านตำลึง เช่นนั้นมารหัวขนในท้องของเจ้าก็ไร้วาสนาที่จะมาบนโลกใบนี้ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้า”

ฉู่หมิงหยางแค้นเคืองถึงขีดสุด “ข้าจะบอกท่านปู่”

“ไปได้เต็มที่ เจ้าทำความอับอายขายหน้าให้กับตระกูลฉู่ ดูซิว่าเขายังจะยินยอมช่วยเหลือเจ้าอีกหรือไม่” หยู่เหวินจุนกล่าวอย่างเย็นยะเยือก

“หยู่เหวินจุน ท่านข่มเหงรักแกกันมากเกินไปแล้ว!” ฉู่หมิงหยางกุมท้องไว้ “ข้าจะไม่ให้เงินท่าน และข้าก็ไม่อนุญาตให้ท่านทำร้ายลูกของข้า”

“งั้นก็รอไว้เถอะ” หยู่เหวินจุนยืนขึ้นช้าๆ หมุนตัวออกไปแล้ว

พริบตานั้นที่ประตูปิดลง ยาถ้วยหน้าเขวี้ยงแตกบนประตู พร้อมด้วยเสียงกรีดร้องคำรามด้วยความเดือดดาลอย่างสุดกำลัง ถ้วยกระเบื้องแตกเต็มพื้น

ยามเย็นวันนี้มีคนมาจากตระกูลลู่ เชิญหยวนชิงหลิงให้รีบไปรอบหนึ่ง บอกว่าลู่หยวนฟื้นแล้ว

อีกทั้ง คนส่งข่าวเน้นย้ำอยู่ตลอดว่า ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่ฟื้นมา ดวงตาของเขากลอกกลิ้งได้ ยังสามารถเปล่งเสียงได้อีกด้วย