บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 834

หยู่เหวินอันได้ทำการต้อนรับวันแห่งความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตของเขา ถูกพี่ชายของตนเองทุบตีจนปางตาย ยังถูกจับมัดไว้บนหลังม้าเดินโคลงเคลงกลับเมืองหลวง

ตอนที่เข้าสู่เมืองหลวง ทหารที่เฝ้าประตูเมืองยังมองไม่ออกว่าเป็นใคร ได้แต่นึกว่าอ๋องเว่ยได้ทำการจับกุมโจรสลัดกลับมาได้คนหนึ่ง ยังเอาแต่แสดงความยินดีอย่างประจบ

อ๋องเว่ยพาเขาตรงไปยังกรมการพระนคร พลิกตัวเขาลงมาจากหลังม้า โยนเข้าไปในศาล เอ่ยเสียงกังวานว่า “ไปรายงานรัชทายาท พาคนที่เขาต้องการมาแล้ว”

อ๋องฉีเดินออกมาก่อน เป็นนานกว่าจะดูออกว่าคนที่นอนหายใจรวยรินอยู่กับพื้นนั้นคืออ๋องอัน รู้สึกตกใจมาก “สวรรค์ นี่ยังมีสภาพเป็นคนอยู่หรือไม่”

“เป็นคน มีทั้งดวงตาหูปากจมูก ก็แค่ใหญ่ไปบ้างเท่านั้น”อ๋องเว่ยได้ระบายอารมณ์แล้ว อารมณ์ก็ดีขึ้นมาก คำพูดคำจาก็ไม่ได้อึมครึมเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

อ๋องฉีรู้เรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างพวกเขา นึกถึงเรื่องที่พี่สี่ทำกับพี่สามเหล่านั้น การถูกสั่งสอนครั้งนี้ไม่ผิดเลยสักนิด

เขาสั่งให้คนยกตัวอ๋องอันเข้าไปหลังที่ทำการ หยู่เหวินเห้าก็ตามมาติดๆ

เขามองอ๋องอันแวบหนึ่ง ให้ลูกน้องไปตักน้ำร้อน เอายา จากนั้นก็ไล่คนทั้งหมดออกไป เหลือเขาอยู่คนเดียวข้างในเพื่อรักษาบาดแผลให้อ๋องอัน

อ๋องอันเจ็บปวดจนต้องกัดฟัน ดวงตาแทบจะลืมไม่ขึ้น รู้ว่าเป็นหยู่เหวินเห้า เขาพูดด้วยเสียงกัดฟันว่า “น้องห้า นี่เจ้าต้องการจะเอาชีวิตพี่เชียวหรือ”

ในมือของหยู่เหวินเห้าถือผ้าขนหนูร้อนเอาไว้ ช่วยเขาเช็ดคราบเลือดบนใบหน้า พูดเสียงเรียบว่า “ถูกต่อยตีครั้งนี้เป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วไม่เร็วก็ช้า ถูกโดนเร็วก็หมดเรื่องเร็ว ไม่เช่นนั้นท่านจะติดค้างเขาตลอดชีวิต”

อ๋องอันฝืนลืมตาขึ้นมาเป็นเส้นตรงเล็กๆเส้นหนึ่ง เอ่ยอย่างเจ็บปวดว่า “ตอนนี้ชกต่อยกันแล้วก็ถือว่าแล้วกันหรือยัง ไม่เสมอไป ภายหน้า ……เจ้าเบาหน่อย ทำข้าเจ็บไปหมดแล้ว……”

หยู่เหวินเห้ามองสภาพเช่นนี้ของเขา ทั้งอยากจะโมโหและอยากจะหัวเราะในเวลาเดียวกันจริงๆ ก่อนหน้านี้ถูกเขาวางยา คิดว่าถ้าจับตัวเขากลับมาได้จะสั่งสอนเขาสักตั้ง เห็นสภาพเช่นนี้ของเขาแล้ว ก็คร้านจะจัดการเขาอีก เพราะว่าประเดี๋ยวยังต้องได้รับความร่วมมือจากเขา ถ้าไม่ให้ความร่วมมือ ค่อยต่อยอีกก็ยังไม่สาย

“พี่สามปฏิบัติกับท่านก็นับว่าไม่เลวแล้ว แม้จะตีท่านไปยกหนึ่ง แต่ไม่ได้ทำให้ท่านตาย และไม่ได้ทำให้บาดเจ็บภายในมากมาย ด้วยความชิงชังที่เขามีต่อท่าน ตีให้ตายก็ไม่ได้ทำเกินไป”หยู่เหวินเห้าพูดเสียงเรียบ

“พอแล้ว อย่าพูดแดกดันอีกเลย เจ้าก็ไม่ใช่คนดีอะไร”อ๋องอันซูดปากอย่างเจ็บปวด ไม่บาดเจ็บภายใน เขารู้สึกอวัยวะภายในเคลื่อนที่ไปหมดแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าต้องพาตนเองกลับมาด้วย เกรงว่าเจ้านักเลงนั่นคงจะตีเขาตายไปนานแล้ว

หยู่เหวินเห้าโยนผ้าขนหนูทิ้ง กรอกยาดองเหล้าให้เขาหนึ่งแก้ว “นี่เป็นยาสลายลิ่มเลือดและห้ามเลือด ดื่มลงไปแล้วก็จะดีขึ้นมาก”

อ๋องอันไม่มีแรงจะขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ถูกบังคับกรอกยาดองเหล้าเข้าปากไป สำลักจนทำให้เขาไอออกมาอย่างรุนแรง เกือบจะไอจนกระอักเลือดออกมาอยู่แล้ว

ถูกทรมานจนจบแล้ว หยู่เหวินเห้าจึงนิ่งลงข้างเตียงเขาถามขึ้นว่า “แผนที่ทางการทหารอยู่ไหน”

อ๋องอันเบิกตาแดงก่ำจนกว้าง “ถ้าหากข้ามีแผนที่ทางการทหาร ข้าจะหนีทำไม”

“ท่านไม่มีแผนที่ทางการทหาร ท่านจะหนีทำไม”หยู่เหวินเห้าพูดเสียงขึ้นจมูก