หยู่เหวินอันได้ทำการต้อนรับวันแห่งความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตของเขา ถูกพี่ชายของตนเองทุบตีจนปางตาย ยังถูกจับมัดไว้บนหลังม้าเดินโคลงเคลงกลับเมืองหลวง
ตอนที่เข้าสู่เมืองหลวง ทหารที่เฝ้าประตูเมืองยังมองไม่ออกว่าเป็นใคร ได้แต่นึกว่าอ๋องเว่ยได้ทำการจับกุมโจรสลัดกลับมาได้คนหนึ่ง ยังเอาแต่แสดงความยินดีอย่างประจบ
อ๋องเว่ยพาเขาตรงไปยังกรมการพระนคร พลิกตัวเขาลงมาจากหลังม้า โยนเข้าไปในศาล เอ่ยเสียงกังวานว่า “ไปรายงานรัชทายาท พาคนที่เขาต้องการมาแล้ว”
อ๋องฉีเดินออกมาก่อน เป็นนานกว่าจะดูออกว่าคนที่นอนหายใจรวยรินอยู่กับพื้นนั้นคืออ๋องอัน รู้สึกตกใจมาก “สวรรค์ นี่ยังมีสภาพเป็นคนอยู่หรือไม่”
“เป็นคน มีทั้งดวงตาหูปากจมูก ก็แค่ใหญ่ไปบ้างเท่านั้น”อ๋องเว่ยได้ระบายอารมณ์แล้ว อารมณ์ก็ดีขึ้นมาก คำพูดคำจาก็ไม่ได้อึมครึมเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว
อ๋องฉีรู้เรื่องบุญคุณความแค้นระหว่างพวกเขา นึกถึงเรื่องที่พี่สี่ทำกับพี่สามเหล่านั้น การถูกสั่งสอนครั้งนี้ไม่ผิดเลยสักนิด
เขาสั่งให้คนยกตัวอ๋องอันเข้าไปหลังที่ทำการ หยู่เหวินเห้าก็ตามมาติดๆ
เขามองอ๋องอันแวบหนึ่ง ให้ลูกน้องไปตักน้ำร้อน เอายา จากนั้นก็ไล่คนทั้งหมดออกไป เหลือเขาอยู่คนเดียวข้างในเพื่อรักษาบาดแผลให้อ๋องอัน
อ๋องอันเจ็บปวดจนต้องกัดฟัน ดวงตาแทบจะลืมไม่ขึ้น รู้ว่าเป็นหยู่เหวินเห้า เขาพูดด้วยเสียงกัดฟันว่า “น้องห้า นี่เจ้าต้องการจะเอาชีวิตพี่เชียวหรือ”
ในมือของหยู่เหวินเห้าถือผ้าขนหนูร้อนเอาไว้ ช่วยเขาเช็ดคราบเลือดบนใบหน้า พูดเสียงเรียบว่า “ถูกต่อยตีครั้งนี้เป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้วไม่เร็วก็ช้า ถูกโดนเร็วก็หมดเรื่องเร็ว ไม่เช่นนั้นท่านจะติดค้างเขาตลอดชีวิต”
อ๋องอันฝืนลืมตาขึ้นมาเป็นเส้นตรงเล็กๆเส้นหนึ่ง เอ่ยอย่างเจ็บปวดว่า “ตอนนี้ชกต่อยกันแล้วก็ถือว่าแล้วกันหรือยัง ไม่เสมอไป ภายหน้า ……เจ้าเบาหน่อย ทำข้าเจ็บไปหมดแล้ว……”
หยู่เหวินเห้ามองสภาพเช่นนี้ของเขา ทั้งอยากจะโมโหและอยากจะหัวเราะในเวลาเดียวกันจริงๆ ก่อนหน้านี้ถูกเขาวางยา คิดว่าถ้าจับตัวเขากลับมาได้จะสั่งสอนเขาสักตั้ง เห็นสภาพเช่นนี้ของเขาแล้ว ก็คร้านจะจัดการเขาอีก เพราะว่าประเดี๋ยวยังต้องได้รับความร่วมมือจากเขา ถ้าไม่ให้ความร่วมมือ ค่อยต่อยอีกก็ยังไม่สาย
“พี่สามปฏิบัติกับท่านก็นับว่าไม่เลวแล้ว แม้จะตีท่านไปยกหนึ่ง แต่ไม่ได้ทำให้ท่านตาย และไม่ได้ทำให้บาดเจ็บภายในมากมาย ด้วยความชิงชังที่เขามีต่อท่าน ตีให้ตายก็ไม่ได้ทำเกินไป”หยู่เหวินเห้าพูดเสียงเรียบ
“พอแล้ว อย่าพูดแดกดันอีกเลย เจ้าก็ไม่ใช่คนดีอะไร”อ๋องอันซูดปากอย่างเจ็บปวด ไม่บาดเจ็บภายใน เขารู้สึกอวัยวะภายในเคลื่อนที่ไปหมดแล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าต้องพาตนเองกลับมาด้วย เกรงว่าเจ้านักเลงนั่นคงจะตีเขาตายไปนานแล้ว
หยู่เหวินเห้าโยนผ้าขนหนูทิ้ง กรอกยาดองเหล้าให้เขาหนึ่งแก้ว “นี่เป็นยาสลายลิ่มเลือดและห้ามเลือด ดื่มลงไปแล้วก็จะดีขึ้นมาก”
อ๋องอันไม่มีแรงจะขัดขืนเลยแม้แต่น้อย ถูกบังคับกรอกยาดองเหล้าเข้าปากไป สำลักจนทำให้เขาไอออกมาอย่างรุนแรง เกือบจะไอจนกระอักเลือดออกมาอยู่แล้ว
ถูกทรมานจนจบแล้ว หยู่เหวินเห้าจึงนิ่งลงข้างเตียงเขาถามขึ้นว่า “แผนที่ทางการทหารอยู่ไหน”
อ๋องอันเบิกตาแดงก่ำจนกว้าง “ถ้าหากข้ามีแผนที่ทางการทหาร ข้าจะหนีทำไม”
“ท่านไม่มีแผนที่ทางการทหาร ท่านจะหนีทำไม”หยู่เหวินเห้าพูดเสียงขึ้นจมูก
อ๋องอันยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดที่มุมปากครู่หนึ่ง “เจ้าพูดอะไร ก็แค่แลกเปลี่ยนข่าวสารกัน ก็นับว่าเป็นคนจงรักภักดีแล้วหรือ นี่ดีไม่ดีอาจเป็นเรื่องที่ทำให้หัวหลุดจากบ่าได้ จะไม่ให้ระวังได้อย่างไร อีกอย่าง ถ้าหากมีคนที่สามารถใช้งานได้จริง ข้าเองก็คงไม่ต้องลงมือเองในสถานการณ์ล่อแหลมเช่นนี้ ”
“ฉะนั้น ลู่หยวนถูกท่านทำร้ายจริงสินะ”หยู่เหวินเห้าพูดเสียงเย็น
ดวงตาของอ๋องอันเหม่อลอย “ข้าเองก็ไม่มีทางอื่น เขาจำข้าได้ ไม่ฆ่าเขา ข้าก็คงต้องกลับเข้าไปสู่วังวนที่ถอนตัวไม่ขึ้นอีกครั้ง เดิมทีเสด็จพ่อก็โกรธข้าอยู่แล้ว ในช่วงเวลาคับขันเช่นนี้หากข้ายังมีเรื่องอะไรขึ้นมาอีกแม้แต่นิดเดียว เสด็จพ่อคงจะปลดข้าเป็นแน่ เจ้าดูเขาทำอย่างไรกับพี่ใหญ่ ข้าจะไม่กลัวได้อย่างไร ”
“ลงมือได้โหดเหี้ยมมาก อีกนิดเดียวท่านก็จะเอาชีวิตเขาไปแล้ว แต่ว่าท่านเองก็คงคิดไม่ถึงว่าเขายังมีชีวิตอยู่กระมัง เรื่องนี้ข้าไม่มีทางช่วยท่านปิดบังได้ ท่านไปสารภาพกับตระกูลลู่เองเถอะ”หยู่เหวินเห้าพูดเสียงเย็น
อ๋องอันเบิกตากว้าง “เจ้าเคยบอกว่า เจ้าจะช่วยข้าปิดเรื่องนี้เอาไว้”
“เกือบจะทำให้คนตายแล้ว ข้าจะช่วยท่านปิดได้อย่างไร นี่มันไม่ยุติธรรมกับตระกูลลู่”
“เจ้ายังมีหน้าพูดเรื่องยุติธรรมอีกหรือ”อ๋องอันรู้สึกโมโหมาก “เจ้าเป็นคนที่ไม่มีสิทธิ์พูดคำว่ายุติธรรมมากที่สุด ตำแหน่งรัชทายาทของเจ้าได้มาอย่างไร ก็เพราะไท่ซ่างหวงลำเอียง ยังมีบุญวาสนาของลูกชายเจ้าที่คอยค้ำจุน มียางอายหรือไม่ ยังจะพูดเรื่องยุติธรรมกับข้าอีก”
หยู่เหวินเห้ามองเขา สีหน้านิ่งสงบเป็นอย่างยิ่ง “ทำไมจะพูดเรื่องยุติธรรมไม่ได้ สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ก็ถือเป็นความสามารถ ท่านกับข้าล้วนเป็นบุรุษ ท่านกับข้าล้วนแต่งงานมีภรรยา ทำไมข้าให้กำเนิดลูกชายได้แต่ท่านให้กำเนิดลูกชายไม่ได้ ข้ามีบุญวาสนาของลูกชายคอยค้ำจุนแล้วอย่างไร ภายหน้าข้ายังจะเสพสุขของวาสนาของพวกเขา ท่านก็จ้องตาเป็นมันต่อไปเถอะ ”
อ๋องอันโมโหจนปากเบี้ยวไปหมด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน
OMG ไม่คิดว่าจะอ่านจบ 2105 หน้าสุดปัง เรื่องสนุกมาก ดำเนินเรื่องได้น่าติดตาม มีความเรียลจนบางตอนมีน้ำตาซึมตามเพีาะความประทับใจ สนุกมากจริงๆทอยากให้มีภาคลูกไปบ้าง...
กลับมาอ่านอีกครั้ง สนุกจริง...
สนุกมากค่ะ มีต่อไหมคะ...
สองขาของหยู่เหวินเห้าก็คดงอคุกเข่าลงอย่างช่วยไม่ได้ เอ่ยอย่างไม่เต็มใจเลยสักนิดว่า “ลูกยินดียอมรับโทษทัณฑ์ที่เหลือของเสด็จพ่อ ชอบข้อความบทนี้ตลกดีคะพระเอก ตอน 394...
1...
1...
เพิ่งอ่านได้ 2ร้อยกว่าหน้า สนุกน่าติดตามมาก แต่ทั้งเรื่องมี2พันกว่าหน้า ทำไงจะอ่านจบ...
ขอบคุณผู้แต่ง และ novelones มากๆค่ะ ดีที่สุด อ่านรอบที่ 4 แล้วก็ยังสนุกครบรส ❤️...
เรื่องนี้ถือว่าสมบูรณ์มากสนุกต้นถึงจบ อยากให้เป็นซีรี่ย์...
สนุก ตลกดี เนื้อเรื่องชวนติดตามแต่คำผิดเยอะไปหน่อยค่ะ...