บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 836

หัวใจของฮ่องเต้หมิงหยวนทั้งโมโหทั้งเศร้าใจ แม้จะเป็นลูกหลานราชวงศ์ การแย่งชิงตำแหน่งฮ่องเต้นั้นเป็นเรื่องที่มีมาตั้งแต่สมัยโบราณไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่เหมือนในใจของทุกต่างก็มีความคิดว่าตนเองจะโชคดี ฮ่องเต้หมิงหยวนเองก็เคยมีความคิดที่ไร้เดียงสาเช่นนี้มาก่อน แต่ลูกชายที่เขาให้กำเนิดนั้นเป็นข้อยกเว้น

แต่ว่า เรื่องราวที่เกิดขึ้นในสองปีที่ผ่านมานี้ ได้ทำให้เขาเข้าใจความเป็นจริงขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า ปลดเจ้าใหญ่ออก เป็นการตัดสินใจที่อยู่ในขอบเขตแห่งความโกรธแต่ที่จริงแล้วเมื่อลองไตร่ตรองอย่างลึกซึ้งก็จำเป็นต้องทำเช่นนี้

แต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องของเจ้าใหญ่เพิ่งจะซาไปได้ไม่กี่วัน เจ้าสี่ก็สร้างคลื่นลูกใหม่ขึ้นมาอีกระลอกแล้ว

ความทะเยอทะยานของเจ้าสี่ ไม่ใช่เขาไม่รู้ ตอนนั้นที่ยึดอำนาจของเขาไล่เขาไปยังค่ายทหารรอบนอก ก็เพื่อต้องการตักเตือนเขา

แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว การตักเตือนที่ว่านี้ที่จริงก็เป็นแค่การสมยอม

“เสด็จพ่อทรงระงับความโกรธด้วย ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือการเอาแผนที่ทางการทหารคืนมา”หยู่เหวินเห้าพูด

ฮ่องเต้หมิงหยวนพูดเสียงเย็นว่า “คนเซียนเปยได้วางสายสืบไว้ในเป่ยถังของข้าถึงสองสาย ราวกับเข้าสู่ดินแดนที่ไร้ผู้คน เจ้าควรจะพิจารณาข้อผิดพลาดของตัวเองสักหน่อยกระมัง”

หยู่เหวินเห้ายอมรับผิด “เพราะลูกตรวจตราไม่ทั่วถึง จึงทำให้คนเซียนเปยมีโอกาสแทรกซึมเข้ามาได้ ”

“เจ้าบอกมา จะเอาแผนที่ทางการทหารคืนมาได้อย่างไร”ฮ่องเต้หมิงหยวนมองเขา เดิมทีนั้นรู้สึกโมโหมาก แต่เห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเขา นึกถึงความเหน็ดเหนื่อยในช่วงที่ผ่านมาของเขา ในใจก็เกิดความรู้สึกสงสารขึ้นมา จึงได้สะกดกลั้นความโมโหเอาไว้และถามขึ้น

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ลูกได้มีการวางแผนแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“พูด”

เมื่อฟังแผนการของหยู่เหวินเห้าจนจบ ฮ่องเต้หมิงหยวนจ้องมองเขาอยู่นานแต่ไม่พูดอะไร

หยู่เหวินเห้าคิดว่าเขาไม่เห็นด้วย จึงเอ่ยขึ้นว่า “เสด็จพ่อ ตอนนี้พวกเราส่งคนเข้าไปแทรกซึมในเซียนเปย ไม่มีการวางแผนล่วงหน้า ยากมากที่จะเอาแผนที่ทางการทหารกลับมาได้ ได้แต่บอกให้หงเย่รับรู้ ให้หงเย่ไปแย่งชิง แต่ว่า จะแย่งชิงคืนมาจากมือหงเย่ก็ลำบาก ฉะนั้น ได้แต่ฉวยโอกาสทำลายทิ้งไปซะ การทำลายนั้นน่าเสียดายมาก แต่ลูกจะคอยติดต่อกับทางแคว้นต้าโจวอยู่เสมอ พยายามขอแผนที่ทางการทหารจากมือของอ๋องสำเร็จราชการแทนพระองค์แห่งต้าโจวอีกครั้ง ”

ต้องทำลายแผนที่ทางการทหาร สำหรับฮ่องเต้หมิงหยวนแล้วเป็นเรื่องที่เจ็บปวดใจอย่างยิ่ง

แผนที่ทางการทหารนั้นถูกส่งมาถึงเป่ยถังด้วยระยะทางอันยาวไกล เขาไม่แม้แต่จะได้เห็นสักครั้งก็ถูกขโมยไปแล้ว รู้สึกทั้งโมโหทั้งไม่เอาไหนจริงๆ

“เสด็จพ่อ ตอนนี้ทางเซียนเปยการเมืองไม่นิ่ง เกิดความวุ่นวายขึ้นภายในประเทศ สำหรับพวกเราแล้วนี่เป็นโอกาสที่ดีมาก ขอเสด็จพ่ออย่าได้ลังเลอีกเลย จำเป็นต้องทำลายแผนที่ทางการทหารเสีย ไม่เช่นนั้น ถ้าคนเซียนเปยแกะความหมายของแผนที่ได้สำเร็จ สร้างอาวุธที่ยอดเยี่ยมที่สุดขึ้นมาได้ จะกลายเป็นหายนะครั้งใหญ่ของเป่ยถังเรา”

ฮ่องเต้หมิงหยวนไตร่ตรองอยู่นาน พูดว่า “เจ้าเลือกคนที่สามารถพึ่งพาได้ พยายามแย่งชิงคืนมา ถ้าหากแย่งคืนมาไม่ได้ ก็ให้ทำลายซะ”

เขาถอนหายใจแรงๆหนึ่งเฮือก มองหยู่เหวินเห้า มีลูกชายตั้งหลายคน สุดท้ายก็มีแต่เขาที่ค่อนข้างใช้งานได้ ก่อนหน้านี้ยังเคยบอกว่าเขาเป็นพวกทำงานสะเพร่า ไม่ค่อยได้รับการบ่มเพาะ ถ้าหากได้รับการดูแลกระตุ้นตั้งแต่เด็ก เกรงว่าทุกวันนี้คงไม่ได้ประสบความสำเร็จแค่นี้

ได้มีรับสั่งเป็นราชโองการ อ๋องอันถูกกักบริเวณอยู่ในจวนอ๋อง ไม่มีรับสั่ง ไม่ให้ออกไปข้างนอก ไม่มีรับสั่ง ก็ไม่ให้เข้าวังน้อมทักทาย นอกจากญาติพี่น้องของราชวงศ์แล้ว เหล่าขุนนางทั้งหลายไม่สามารถไปเยี่ยมเยียนที่จวนอ๋องได้ แม้แต่คนของตระกูลมารดากุ้ยเฟยก็ไม่อนุญาต

ราชโองการนี้เท่ากับได้ยึดตำแหน่งหน้าที่ของอ๋องอันอีกครั้ง เขามีจิตใจมุ่งมั่นอยากจะเริ่มต้นทำงานใหม่ ให้เสด็จพ่อมองเขาด้วยสายตาที่ชื่นชม ความคิดนี้นับว่าสูญเปล่าแล้ว

อ๋องอันถูกส่งกลับไปที่จวนอ๋อง พระชายาอันเห็นเขาบาดเจ็บสาหัส แล้วยังมีราชโองการลงมาว่าต้องกักบริเวณ นางรู้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว เมื่อถามอ๋องอัน เขาไม่บอก ได้แต่พูดอย่างโมโหว่าถูกหมูป่าเหยียบมาจึงทำให้ได้รับบาดเจ็บ

คนที่หยู่เหวินเห้าจับกุมได้ก่อนหน้านี้ ทุกปล่อยออกไปทั้งหมด และได้เปิดเผยข่าวออกไปอย่างเงียบๆ ว่าแผนที่ทางการทหารได้ตกอยู่ในมือของหงเล่ซิงแล้ว

เป็นอย่างที่เขาคาดเดาเอาไว้ ไม่นาน ข่าวคราวก็ถูกส่งไปถึงหูของท่านชายหงเย่

ท่านชายหงเย่จะไปจากเมืองหลวง ก่อนจะเดินทาง ให้คนส่งจดหมายฉบับหนึ่งมาให้หยวนชิงหลิง