บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 860

หลังจากอ๋องฉีพูดจบแล้ว ก็ดื่มชาไปคำหนึ่งและพูดต่อไปว่า “ครั้งนี้คนของพี่สี่ให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่ บวกกับคนที่ให้การสนับสนุนพี่รองก่อนหน้านี้ แม้ว่าเสด็จพ่อจะไม่ยินดีสักเท่าไหร่ แต่ว่าสุดท้ายก็ได้แต่เห็นด้วย ที่ห้า เรื่องนี้ข้าลองไตร่ตรองดูแล้วรู้สึกไม่ชอบมาพากลสักเท่าไหร่ เรื่องนี้ทำไมพี่สี่ไม่ยอมไป เขาเป็นวัดหงหรูชิง และครั้งนี้ยังสามารถเจรจากับคนของประเทศอื่นถึงหกประเทศ สำหรับเขาแล้ว นี่เป็นโอกาสดีที่จะสร้างผลงานเป็นอย่างยิ่ง ท่านก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลใช่หรือไม่”

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างจนใจว่า “ต้องไม่ชอบมาพากลอยู่แล้ว นี่ถ้าหากเป็นเรื่องปกติ พี่สี่ไหนเลยจะหาคนมากมายเช่นนี้ออกมาสนับสนุน ในใจเขารู้ดีว่าการไปประเทศซู่ครั้งนี้ ประเทศซู่ต้องมีการเคลื่อนไหวแน่ ฉะนั้นจึงหลีกเลี่ยงไม่ไป”

อ๋องฉีสีหน้าขาวซีดไม่หมด “สวรรค์ จะเคลื่อนไหวอะไร พี่รองจะเป็นอันตรายหรือไม่ เช่นนั้นต้องรีบไปบอกเขาก่อน”

หยู่เหวินเห้าก็ไม่อยากให้เขาเป็นกังวลเกินไป “เป็นแค่การคาดเดาของพวกเรา เจ้าอย่าเพิ่งไปหาพี่รอง ข้าจะคุยกับเขาเอง ท่าทางตื่นตูมของเจ้าจะทำให้เขาตกใจได้ เห็นเขาโตกว่าพวกเรา แต่ขี้ขลาดกว่าใครทั้งหมด”

“เช่นนั้นท่านต้องรีบไปหาพี่รองคุยกับเขาเรื่องนี้ เตือนเขา ข้ารู้อยู่แล้วว่าพี่สี่ไม่ได้หวังดี เจ้านี่มันเป็นสุนัขที่แก้นิสัยกินขี้ไม่ได้ ”

อ๋องฉีอดไม่ได้ที่จะด่าคำหยาบคายออกมา

หยู่เหวินเห้าเกลี้ยกล่อมเขาให้กลับไป จากนั้นก็เรียกทังหยางไปเชิญอ๋องซุนมาที่จวน

ที่จวนอ๋องซุนวันนี้คึกคักมาก ข่าวคราวนี้แพร่ออกไป พระชายาซุนได้ตบรางวัลให้กับบ่าวไพร่ทั้งหมด ระหว่างที่กำลังดีใจกันเป็นอย่างยิ่ง ทังหยางก็มาเชิญตัว นางเองก็ให้รางวัลกับทังหยางด้วย บอกว่าเป็นการให้ทังหยางได้ซึมซับบรรยากาศชื่นมื่นด้วยกัน

ทังหยางไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร รีบพาอ๋องซุนจากไปทันที

ที่จริงในใจของอ๋องซุนก็มีความสุขมาก เห็นหยู่เหวินเห้า ก็ดีใจและตบไปที่หน้าท้อง “น้องห้า รอให้พี่กลับจากประเทศซู่แล้ว จะช่วยเจ้าพูดจาดีๆต่อหน้าเสด็จพ่อ”

หยู่เหวินเห้าเห็นเขาดีใจจนเผยออกมาให้เห็นบนใบหน้าที่มันเยิ้ม อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและดึงเขาเข้าไปในห้องหนังสือ “ท่านคงดีใจมากสินะ”

“ทำไมจะไม่ดีใจเล่า”อ๋องซุนมองเขา “ทำไม เจ้าไม่ดีใจแทนพี่รองหรือ การไปครั้งนี้แม้จะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แต่ว่า อย่างน้อยก็เป็นการออกไปทำงานครั้งแรกของข้า ถ้าหากทำได้ดี ย่อมต้องเป็นการสร้างผลงานได้ชิ้นหนึ่ง และใจของพี่เองก็คิดไว้แล้ว แคว้นต้าซิงแล้วแคว้นต้าเยว่ต่างก็ต้องส่งคนไป รวดเจรจากับทั้งสองประเทศเรื่องการค้าขายระหว่างกัน เพื่อกระตุ้นความเจริญรุ่งเรือง”

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “ใช่แล้ว เรื่องที่สามารถสร้างผลงานได้ง่ายดายเช่นนี้ ทำไมพี่สี่ต้องให้ท่านไปด้วยเล่า ทำไมเขาไม่ไปด้วยตัวเอง ”

“เจ้าเด็กนี่ก็นับว่าเขารู้จักเคารพพี่น้อง ดีกว่าแต่ก่อนเยอะ ”อ๋องซุนพูด แล้วนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ “นี่เจ้ารู้สึกว่าเขาแอบซ่อนเรื่องไม่ดีไว้อย่างนั้นหรือ เป็นได้หรือไม่ ”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “จะซ่อนเรื่องไม่ดีอะไรไว้ก็ตาม ตอนนี้ได้มีราชโองการออกมาแล้ว ท่านคงได้แต่รับบัญชาแล้วก็ออกเดินทาง พี่รอง ข้าจะบอกท่าน หลังจากไปถึงประเทศซู่แล้ว ท่านต้องระวังตัวในทุกเรื่อง อย่าใกล้ชิดกับคนของประเทศซู่มาก พูดคุยเจรจาให้น้อยที่สุด พูดจาพอเป็นมารยาทก็พอ เพื่อป้องกันคนจะมาวางกับดักท่าน เรื่องนี้ไม่ง่ายขนาดนั้น ”

“เป็นไปได้ไหมว่าเจ้าคิดมากไปเอง”อ๋องซุนครุ่นคิด “เรื่องนี้จะมีกับดักอะไรได้ ถ้าหากประเทศซู่ทำให้ข้าลำบากใจ นั่นไม่เท่ากับการหาเรื่องเป่ยถังหรอกหรือ หงเล่คงไม่ถึงกับโล่เช่นนั้นกระมัง ไปไม่รอดกับเป่ยถังจะมีผลดีอะไรกับพวกเขา ตอนนี้พวกเขากำลังเผชิญหน้ากับแคว้นต้าโจวอยู่แล้วด้วย”

“หงเล่ไม่ถูกกับเป่ยถังมาตลอด ความปรองดองเหล่านั้นล้วนเป็นแค่ฉากบังหน้า ภายใต้ความสันติเขาทำเรื่องต่างๆไว้มากมายท่านไม่รู้หรืออย่างไร เอาเป็นว่าท่านฟังข้า การไปครั้งนี้ พาคนที่มีความสามารถไปมากหน่อย วันก่อนข้าได้ให้พี่ซูไปติดตามท่านแล้ว ท่านเอาเขาไปด้วย เขาฉลาดและเจ้าแผนการ มีประสบการณ์มาก่อน ท่านพาเขาไปด้วยข้าก็วางใจได้บ้าง”

อ๋องซุนนั้นค่อนข้างมองโลกในแง่ดี พูดปลอบใจว่า “ข้าว่าเจ้าขี้สงสัยเกินไปแล้ว ไม่น่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น”