บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 861

พระชายาซุนได้ยินแล้วค่อนข้างโมโห สามีของตัวเองตัวเองกระจ่าง นิสัยอ่อนปวกเปียก หากไม่ใช่เพราะถูกยั่วโมโห จะไม่โกรธเคืองขนาดนี้ นางคิดแล้วคิดอีก รู้สึกไม่สบายใจ ก่อนหน้านี้จวนอ๋องฉู่เกิดเรื่องซ้ำๆมากมาย ตัวเองตามช่วยเหลือข้างกายไม่ห่าง ไม่เคยมีใจนึกเห็นแก่ตัว น้องห้าเป็นรัชทายาทมาตั้งนานแล้ว ไม่เคยสนับสนุนท่านพี่รองเลื่อนตำแหน่งให้สูงขึ้นก็แล้วไป โอกาสที่หาได้ยากเช่นนี้ เขาไม่ได้ออกแรงอะไรแต่กลับพูดคำเหน็บแนมเหล่านี้ เกินไปจริงๆ

นางคิดแล้วคิดอีกในจิตใจก็ไม่สามารถกล้ำกลืนความอัดอั้นนี้ลงไปได้ จึงเรียกให้คนเตรียมรถม้า ไปพูดกับหยวนชิงหลิงด้วยเหตุผลที่พระที่นั่ง

หยวนชิงหลิงก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น โดยส่วนใหญ่ช่วงนี้นางดูแลไท่ซ่างหวงอยู่ในพระที่นั่ง ทันทีที่โรคถุงลมโป่งพองและโรคหอบหืดกำเริบขึ้นมา มักจะหายใจไม่ออกกลางดึกเสมอ ดังนั้นไม่สามารถห่างจากข้างกายของไท่ซ่างหวงได้ อย่างน้อย ต้องรอจนสภาพอากาศกลับมาอบอุ่น อาการป่วยถึงจะดีมากขึ้น

นางได้ยินว่าพระชายาซุนมาแล้ว ยังคิดว่าพระชายาซุนมาน้อมทักทายต่อฮ่องเต้แล้วถือโอกาสมาหานางเพื่อสนทนาคลายความกลัดกลุ้มใจ เพียงแต่ตอนนี้ไท่ซ่างหวงเพิ่งจะบรรทมไป นางจึงไปพบนางในเรือนหลัก

“ท่านมาแค่ผู้เดียวหรือ? หรงเยว่และฮูหยินเหยาไม่ได้มาด้วยหรือเพคะ?” หยวนชิงหลิงยิ้มแล้วเอ่ยถาม ตอนนี้หรงเยว่และฮูหยินเหยาค่อนข้างสนิทสนมกับพระชายาซุน มักจะออกจากบ้านมาทำกิจกรรมด้วยกันบ่อยๆ

พระชายาซุนกล่าวอย่างเรียบๆ: “พวกนางไม่ได้มา ข้าไม่ได้เรียกพวกนาง”

หยวนชิงหลิงเข้าประตู เห็นสีหน้าของนางผิดปกติ จึงเอ่ยถาม: “ทำไมหรือ? ไม่สบายใจรึเพคะ? ผู้ใดยั่วโมโหท่าน?”

พระชายาซุนมองดูนาง แววตาไม่พอใจเล็กน้อย “พระชายารัชทายาท ข้าถามเจ้าสักคำ เจ้าแค่ตอบตามความจริงเท่านั้น”

“ร้ายแรงขนาดนี้เชียว?” หยวนชิงหลิงเช็ดมือ เมื่อครู่แยกยาอยู่ด้านใน ยังไม่ทันได้ล้างมือ นางนั่งลงแล้วกล่าว: “ท่านถาม ข้าจะตอบตามความจริงเป็นแน่”

พระชายาซุนหันมามองนาง “ท่านว่า ในสองสามปีนี้ ข้าปฏิบัติต่อเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

หยวนชิงหลิงมองดูสีหน้าที่อมความโกรธของนาง ทั้งยังถามด้วยคำพูดที่เดือดดาลเพียงนี้ ค่อนข้างงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น “ท่านพี่สะใภ้รองดีต่อข้าเป็นอย่างมาก โชคดีที่ในสองสามปีมานี้มีท่านพี่สะใภ้รองมาช่วยเหลือทั้งเรื่องภายนอกภายใน ข้าซาบซึ้งใจมาก”

“ดี เจ้าเองก็ยอมรับว่าข้าไม่ได้ปฏิบัติต่อพวกท่านอย่างไม่ยุติธรรม และไม่ได้ทำเรื่องผิดต่อพวกเจ้า เช่นนั้นทำไมครั้งนี้ท่านพี่รองของเจ้าจะได้ไปปฏิบัติภารกิจต่างเมืองด้วยความลำบาก น้องห้าจึงต้องดูถูกเขาเช่นนี้ด้วยล่ะ?” พระชายาซุนกล่าวด้วยความโกรธ

“มีเรื่องนี้? ข้าไม่รู้เลยเพคะ!” หยวนชิงหลิงหันกลับไปมองหมันเอ๋อแวบหนึ่ง หมันเอ๋อก็งงงันเล็กน้อย วันนี้ที่จวนไม่ได้สั่งให้มารายงานเรื่องราวนี่

พระชายาซุนความโกรธเต็มท้อง แต่ก็รู้ว่าไม่ควรพาลใส่หยวนชิงหลิง แต่มีบางคำพูดในใจไม่ระบายออกมาก็ไม่สบายใจ “เจ้ารู้ว่าท่านพี่รองคนนี้ของเจ้า นิสัยละมุนละม่อม ไม่วิพากษ์วิจารณ์ข้อบกพร่องของผู้คน หลายปีมานี้ เพราะนิสัยเช่นนี้ของเขาเสด็จพ่อจึงไม่ได้มอบหมายหน้าที่สำคัญแก่เขา แต่พูดอย่างเปิดอก ใครจะยอมเป็นคนไร้ประโยชน์ไปตลอดล่ะ?

เขาก็หวังว่าจะสามารถทำเรื่องจริงได้สักหน่อยเพื่อแบ่งเบาภาระของเสด็จพ่อได้ ออกแรงเพื่อราชสำนัก ผู้ใดเคยให้โอกาสเขาบ้างล่ะ? ก่อนหน้านี้น้องห้าไม่ลงรอยกับพี่ใหญ่ ไม่ลงรอยกับน้องสี่ ท่านพี่รองของเจ้าไม่พูดมากความก็ยืนอยู่ฝั่งน้องห้าทางนี้แล้ว แม้ว่าครั้งนี้น้องห้าจะถูกกักบริเวณ ท่านพี่รองของเจ้าก็ไปพูดจาดีๆเบื้องหน้าเสด็จพ่อไม่น้อย เพียงแค่เขาไม่ได้ทำเรื่องที่เป็นเรื่องจริงอะไรออกมา เสด็จพ่อก็ไม่ค่อยเห็นความสำคัญของเขา ช่วยอะไรพวกเจ้าไม่ได้ นี่ก็โทษที่เขาไร้ความสามารถ นี่ก็ไม่ง่าย เจ้าว่าเขาได้รับโอกาสครั้งหนึ่งเช่นนี้ สามารถไปเปิดหูเปิดตาที่ประเทศซู่ได้ ก็มีโอกาสได้ทำความดีความชอบ

น้องห้าไม่ได้ดีใจเพื่อเขา ยังจะพูดจาอย่างเมินเฉยออกมาทิ่มแทงเขาอีก เรื่องนี้เป็นความไม่ถูกต้องของน้องห้าจริงๆ ข้าไม่ได้จะกล่าวโทษพวกเจ้า เพียงแค่ท่านพี่รองของเจ้าให้ความสำคัญต่อพวกเจ้าสามีภรรยามาตลอด เขาหวังด้วยใจจริงว่าพวกเจ้าจะดีใจกับเขา แม้ว่าในใจจะไม่ดีใจ บนใบหน้าก็ไม่ควรแสดงออกมา เจ้าว่า เหตุผลเช่นนี้ถูกหรือไม่?”